Εκεί λοιπόν εμείς και οι εταίροι μας με το όπλο παραπόδα να μας περιμένουν στην γωνία ή και στην μέση του δρόμου ακόμα. Μήνες τώρα ο ευρωπαϊκός τύπος μα και επίσημες φωνές διατυπώνουν αμφιβολίες όχι μόνο για το αν και κατά πόσο η Ελλάδα είναι σε θέση μα ακόμα και άν δικαιούται καν να αναλάβει την προεδρία.

Η αντιρρήσεις πολλές, όχι αβάσιμες όλες. Πώς μπορεί να κάνει κουμάντο σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου μια χώρα χωρίς υπόληψη, που τά ‘χει κάνει θάλασσα στο εσωτερικό της και παραλίγο να στείλει στον πάτο και το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Διατυπώνονται όμως κι άλλες αντιρρήσεις, από βασισμένες σε κακή πληροφόρηση στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι ειρωνικές και ρατσιστικές, με στερεότυπα και την υπεροψία του δήθεν ανώτερου και πλέον, υποτίθεται, πολιτισμένου: οι Έλληνες είναι τεμπέληδης, παράσιτα που θέλουν να ζούν σε βάρος των άλλων. Περνάνε τις ώρες τους στις ταβέρνες και κοιμούνται το μεσημέρι αντί να δουλεύουν. Έχουν μαύρα μουστάκια και χορεύουν συρτάκι και στα νησιά βάφουν τα παράθυρα μπλε για να διώχνουν τα κακά πνεύματα. Ο πολιτισμός τους είναι πιο κοντά στον Τούρκικο παρά τον Ευρωπαϊκό. Πολλοί απ’ αυτούς φορούν φουστανέλα.

Δεν τα βγάζω απο το μυαλό μου αυτά. Τα διαβάζουμε στον διεθνή τύπο αλλά τ’ ακούμε κιόλας, στον τουριστικό, πολυπολιτισμικό τόπο που ζούμε, όπου καθημερινά συναναστρεφόμαστε με λογιών λογιών κόσμο.

Αυτά βέβαια τα τελευταία, τα ρατσιστικά και αστοιχείωτα, αν και έχουν την σημασία τους στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης των λαών μπορούμε και τα επιστρέφουμε και με τόκο. Τα άλλα όμως, το ότι τα κάναμε θάλασσα από ανικανότητα, διαφθορά, ανωριμότητα… αυτά είναι αλήθεια.

Όμως δεν καταλαβαίνω καλά την ανησυχία των “εταίρων”. Πρώτα, γιατί η Ελλάδα θα είναι κατ’ όνομα και μόνο πρόεδρος της Ευρώπης. Ο έλεγχος της κάθε κίνησης θα είναι τόσο ασφυκτικός, η παρακολούθηση της κάθε πράξης τόσο άμεση και κοντινή που ούτε φύλλο στον πλάτανο του χωριού μου δεν θα μπορεί να κουνήσει η Ελλάδα από μόνη της. Ύστερα, γιατί η κυβέρνησή μας έχει αποδειχθεί τόσο πιστός υπηρέτης των θελήσεων της τρόικας που, ακόμα κι αν μπορούσε, δεν θα έκανε κάτι αντίθετο μ΄αυτές. Τα διαπιστευτήρια υποταγής έχουν δοθεί, ποιος ο φόβος λοιπόν;