Τι συναίσθημα είναι κι αυτό; Αντέχει στα δύσκολα, επιβιώνει στην απόρριψη, γεμίζει με ταραχή και σπαραγμό την ψυχή μου μπροστά στον αποχωρισμό αλλά στο τέλος με μια γλύκα. Ό,τι κι αν συμβαίνει, η αγάπη είναι εκεί. Κι ας μην είσαι εδώ. Κι ας μην είμαι εκεί. Άλλωστε, είπε κανείς ότι η αγάπη εμπεριέχει την παρουσία ή την ανταπόδοση;

Αγαπώ για να αγαπώ και την ίδια στιγμή καταριέμαι και σπαράζω εξ αιτίας της αδύναμης ψυχής μου που δε βρίσκει τη δύναμη να σε αφήσει για πάντα. Αλλά που και που ταράζω την ηρεμία σου για να μάθω κάποιο νέο σου ή για να σου δώσω ένα σημάδι αγάπης. Γιατί το πιο σκληρό, είναι ότι δεν μπορώ πια να σου δίνω αυτή την αγάπη. Κλαίω και οδύρομαι σαν εγκαταλελειμμένο παιδί, ώρες ώρες νομίζω ότι τρελαίνομαι, ότι μου στρίβει το μυαλό. Και την αμέσως επόμενη στιγμή σ ευχαριστώ που βρέθηκες στη ζωή μου και γέννησες όλα αυτά τα συναισθήματα, που χωρίς αυτά ο κόσμος και το ταξίδι μου θα ήταν φτωχότερα.

Σ ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε. Δεν ήξερα γιατί, εξήγηση δεν μπορώ να δώσω. Ήσουν διαφορετικός απ’ ό,τι είχα στο μυαλό μου ό,τι με ελκύει. Πιο απότομος, πιο γκρινιάρης, λιγότερο εκδηλωτικός απ’ ό,τι φανταζόμουνα να μου ταιριάζει. Σε ερωτεύτηκα όμως. Βαθειά. Αληθινά. Κι όλο και θέριευε ο έρωτας.

Μέσα από ό,τι ζούσα κοντά σου, που ακόμα και τώρα θυμάμαι με τόση λεπτομέρεια. Στιγμές που το σώμα και το μυαλό σου είναι σε πλήρη εγρήγορση, σαν να προσπαθούν να αποθηκεύσουν την κάθε στιγμή για να τη βιώνουν για πάντα ξανά και ξανά μέσα από την ανάμνηση. Όπως τις στιγμές που κλείνω τα μάτια και ξαναζώ αυτά που μου έδωσες, που δεν τα έχω αισθανθεί ξανά και που πονάω κάθε μέρα που τα έχασα ή που δεν μπόρεσα να τα κρατήσω. Σταματούσε ο χρόνος κάθε φορά που με κρατούσες δίπλα σου. Έχανα την αυτοκυριαρχία μου, τον εαυτό μου. Ήμουνα παραδομένη στα χέρια σου. Εσύ με πήγαινες, εσύ με οδηγούσες. Και ζούσα για αυτές τις στιγμές που με οδηγούσες.

Αγαπώ τα μάτια σου όταν χαμογελούν, τα χέρια σου όταν αυθόρμητα, σπάνια μεν αλλά αληθινά, αγκαλιάζουν. Ακόμα ζητώ αυτό το χάδι, μέσα μου έχει χαραχτεί. Χάδι που όσοι προσπάθησαν να μου το δώσουν μετά από σένα, νιώθω να τους αποστρέφομαι. Σαν να μη θέλω να το αντικαταστήσει κάτι άλλο, σαν να περιμένω μέρα με τη μέρα να με ξανακρατήσεις εσύ.

Τρόμαξα από το μέγεθος του έρωτά μου για σένα. Και τότε ξεκίνησα να προδίδω τον εαυτό μου, δεν άντεξα να σε αγαπώ τόσο και να σου παραδίνομαι. Δεν ακολούθησα το δρόμο της ελευθερίας και το αλάθητο του ενστίκτου αλλά πήγα στην άλλη όχθη. Πνίγηκα σε ανασφάλειες, σε κλισέ και έκανα τα πάντα για να καταστρέψω το συναίσθημα αυτό. Και μέχρι και τώρα αναρωτιέμαι, υπάρχει αγάπη αληθινή χωρίς ελευθερία; Γίνεται να ορίσεις την αγάπη; Να τη μετρήσεις; Να τη βάλεις σε καλούπια; Να αναγκάσεις τον άλλο να σε αγαπήσει και μάλιστα να σε αγαπήσει όπως θες;

Κι εσύ κι εγώ φοβισμένοι, ανασφαλείς. Κι εσύ κι εγώ να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτό που μας έδενε.

Και τώρα δυό χρόνια αργότερα, είμαι ακόμα εδώ και με όλη την αγάπη που ακόμα φωλιάζει μέσα μου για σένα, να σου τραγουδάω «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις, γιατί οι στιγμές που μου δωσες αξίζουν μια ζωή». Κοιτώντας τη φωτογραφία μας, ξέρεις τη γνωστή. Αυτή που έχω ένα τεράστιο χαμόγελο και μια ματιά πιο φωτεινή από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη ζωή μου. 

Φυλαχτό μου. Την κοιτώ και βουρκώνω. Κάθε μέρα. Κάθε φορά.

Σ αγαπώ, στο έχω πει;

Μ.Β.