Ήταν τέτοιες ακριβώς μέρες του 1972, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Θυμάμαι χαραχτηριστικά την αντίδραση του νομάρχη/γκαουλάιτερ Αλαμάνου που δεν μπορούσε να χωνέψει πως κάποιοι τόλμησαν κάτω απο τη μύτη του να κάνουν τέτοιο πράγμα. Τον θυμάμαι να ωρύεται σε άπταιστη καραβανάδικη καθαρεύουσα, σαν να είχε φοιτήσει στο σχολείο του Μπόστ, και να κατακεραύνωνει τους “αγρεύοντας καλαισθησίαν ανά τα πεζοδρόμια της πόλεως”. 

Οι 56 υπογραφές ίσως ακούγονται αστείες σήμερα που ο καθένας μπορεί να μαζέψει όσες θέλει. Ας αναλογιστούμε όμως πως την εποχή εκείνη η συνάθροιση περισσοτέρων των τριών (3) ατόμων απαγορευόταν δια χουντικού ροπάλου. Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός, όπως πολύ σωστά ο Γιώργος Ζαχαριάδης επισημαίνει, πως αυτοί που υπέγραψαν αντιπροσώπευαν όλο το πολιτικό φάσμα. Ο κατάλογος των υπογραφών αποτελεί ένα WHO IS WHO από την συντηρητική Δεξιά μέχρι και το παράνομο έτσι κι αλλοιώς ΚΚΕ, γεγονός που απο τότε αποτελεί το ζητούμενο σε μια σειρά από κρίσιμα θέματα.

Αν και τελικά μπροστά στην γενική κατακραυγή τα σχέδια αυτά της χούντας δεν προχώρησαν, την ίδια στιγμή ένα άλλο έγκλημα συνετελείτο σε βάρος του τοπείου, της Ρόδου γενικότερα και που αποτελεί επίσης αντικείμενο της διαμαρτυρίας των 56. Έγινε τόσο ξαφνικά και με τόση ταχύτητα που δεν δόθηκε περιθώριο για καμιά είδους αντίδραση. Μέσα σε μια νύχτα σχεδόν η υπέροχη δενδροστοιχία από κυπαρίσσια που ξεκινούσε από το Καρακόνερο κι έφτανε στην Καλλιθέα είχε καταστραφεί για να διαπλατυνθεί ο δρόμος.

Παραθέτω φωτοτυπία από σχετικό άρθρο του Γ. Ζαχαριάδη με σκίτσα δικά μου, από το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 24 Δεκεμβρίου 1972. Ξεχωριστά ένα απο τα σκίτσα του άρθρου.

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του  σκιτσογράφου Βαγγέλη Παυλίδη