Κοιτάζω τριγύρω. Συνοφρυώνομαι. Μετρώ τους συναδέλφους μου καθηγητές. Αν και κεντρικό σχολείο δεν συμπληρώνουμε εικοσάδα.

“Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών…”

Οι μαθητές κάνουν το σταυρό τους. Παρατηρώ το βλέμμα τους. Στο βάθος των ματιών, πίσω από το ανεπαίσθητο μειδίαμα σαν να υπάρχει κάτι άλλο. Μήπως φόβος, αγωνία για τη νέα χρονιά; Όχι.

Είναι ένα ερώτημα διατυπωμένο με γουρλωμένα μάτια και απορημένη έκφραση…”Δάσκαλε,γιατί;”. 

Και κείνο το βλέμμα διαπεραστικό και το παράπονο σαν βέλος που μου τρυπάει την καρδιά..

“Γιατί; Γιατί μου κλείνεις το πορτόνι της μάθησης από Δευτέρα; Γιατί μου στερείς το ταξίδι στη θάλασσα της γνώσης;”

Αγαπημένε μου μαθητή, δεν είμαι εγώ ο απεργός που σου στερεί τη γνώση και τη μάθηση. Ούτε τεμπέλης είμαι, ούτε κοπρόσκυλο, ούτε λουφαδόρος. Είμαι συνταξιδιώτης στο ταξίδι που θες να ξεκινήσεις. Σαν άλλος Οδυσσέας να φτάσεις στην Ιθάκη σου και γω ο σύντροφός σου. Κι αν στο δρόμο συναντήσεις τρικυμίες, Σκύλες και Χάρυβδες πάλι εγώ ο βοηθός και ο συμπαραστάτης σου. Μην αντιδράς κι άσε να σου μιλήσει η ψυχή μου. Ήρθε η ώρα να υψώσω ανάστημα σ’αυτούς, που προσπαθούν να με κοντύνουν. Αυτοί, που θεωρούν πανύψηλους τους εαυτούς τους. Πρέπει να ξέρεις πως το σχολείο εκτός από πηγή γνώσης είναι και φορέας αξιών. Οι αξίες της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, είναι τα θεμέλια κάθε κοινότητας.

Πώς, λοιπόν, μου ζητάς να μη σταθώ στο πλευρό των συναδέλφων μου, που εν μία νυκτί απολύθηκαν χωρίς κανείς από τους αρμοδίους να δείξει ίχνος ευαισθησίας; Πώς να ανεχτώ ένα διαλυμένο σχολείο χωρίς φύλακες, καθαρίστριες, εποπτικό υλικό, πρόσθετη διδακτική στήριξη, βιβλιοθήκες, πετρέλαιο; Πώς να ανεχτώ την προχειρότητα του Υπουργείου, όταν τη μια μέρα στέλνει εγκυκλίους που αναιρεί την επομένη; Την προχειρότητα με την οποία καταρτίζει τα ωρολόγια προγράμματα σύμφωνα με τις διαθέσεις ή τα συμφέροντα ολίγων που καταργεί ειδικότητες και μαθήματα που χρόνια τώρα μέσα από τη διδασκαλία τους διαμορφώνονται χαρακτήρες, προσωπικότητες, βοηθούν την ανάδειξη ιδιαίτερων δεξιοτήτων και ικανοτήτων. Αποφάσεις για ένα Λύκειο που θα οδηγήσει την οικογένεια στην εξαθλίωση, αφού προωθεί τα συμφέροντα της παραπαιδείας. Αποφάσεις που υποβαθμίζουν το δημόσιο σχολείο που τόσα χρόνια υπηρετώ. Ένα σχολείο ετοιμοθάνατο και τους κυβερνώντες έτοιμους να αποσυνδέσουν τη μηχανή υποστήριξης.

Κουράστηκα να ζω με την καθημερινή αγωνία της απόλυσης, τον εκφοβισμό και τη συκοφάντησή μου σε σένα, στους γονείς σου και στην κοινωνία. 

Ντρέπομαι που ανερυθρίαστα αυτοί που τους ψηφίσαμε, απαξιώνουν πτυχία, σπουδές, τέχνες, επιστήμες, πολιτισμό.

Θυμώνω που μέσιασε ο Σεπτέμβρης και οι αποσπάσεις συναδέλφων μου δεν έχουν ανακοινωθεί ή άλλων, που επειδή κατ’αυτούς, δεν είχαν τα κριτήρια για την πολυπόθητη απόσπαση που ζήτησαν, αναγκάζονται να δαπανούν τον πενιχρό μισθό τους σε δυο σπίτια, μακριά ο γονιός απ΄τα παιδιά και από το σύντροφο. Αυτό θέλουν; Να διαλύσουν οικογένειες;

Ξεκίνησε το σχολείο και δεν ξέρουμε πού θα διδάξουμε, πού θα συμπληρώσουμε ωράριο, πώς θα καλυφθούν κενές θέσεις μιας και μια υπουργική υπογραφή νομοθετεί την πρόσληψη ελάχιστων αναπληρωτών για τη φετινή χρονιά, χωρίς ουδείς να υπολογίζει και να νοιάζεται πού θα δουλέψουν τόσες χιλιάδες κόσμου.

Δεν ξέρω αν κατάλαβες, μα δέχομαι εξευτελισμό μεγατόνων. Μας θέλουν σκλάβους στην τυραννία τους και σας παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Αγαπημένε μου μαθητή, μη με κοιτάς με απορία. 

Στάσου συμπαραστάτης μου στον αγώνα που ξεκινάω για μένα, για σένα, για όλους μας. Σ’ αυτό το τρικυμισμένο ταξίδι ας κρατηθούμε ενωμένοι, να σώσουμε το πλοίο της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Μην τους αφήσουμε να ποδοπατήσουν τα όνειρα, που μου εκμυστηρεύτηκες για το μέλλον σου.

Διώξε την απορία από το βλέμμα. Κοίτα με με ελπίδα και αισιοδοξία. Ας πιαστούμε απ’το χέρι, ν’ανεβούμε τα σκαλιά ενός καλύτερου αύριο. Κι αυτή τη σκάλα δεν μπορείς να την ανέβεις με τα χέρια στις τσέπες. Έχω υποχρέωση απέναντί σου να μην υποχωρήσω.