Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να αναλύσω τα οικονομογεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται και τα συμφέροντα που διακυβεύονται στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, αφού είναι γνωστά σε όλους. Περιττό ίσως και να πω πως είμαι γενικά ενάντια στον πόλεμο ως μορφή λύσης των όποιων διαφορών. Δεν είμαι όμως και ο χίπις που ήμουν πριν 40-50 χρόνια και αναγνωρίζω τώρα πως μερικές φορές (τονίζω το μερικές) ο πόλεμος αν όχι αναγκαίος μπορεί όμως να είναι αναπόφευκτος. Αυτή είναι η ιδεολογική τοποθέτηση.

Ως πολιτικά σκεπτόμενος προσπαθώ να αναλύσω όσο μπορώ τις εκάστοτε αντικειμενικές συνθήκες και τους λόγους που οδηγούν σε κάποιον πόλεμο. Κρίνοντας απ’ αυτά που ξέρω -την ιστορία, απώτερη και πιο πρόσφατη- δεν μπορώ παρά να είμαι απο επιφυλαχτικός ως πολύ καχύποπτος ως προς τα όσα λέγονται, τις αιτίες και τα κίνητρα στην συγκεκριμένη κρίση της Συρίας.

Και βέβαια, δεν μπορώ να μην αναλογίζομαι και την ημέρα μετά τον πόλεμο που γενικά πολύ λίγο την συζητάμε. Πολύ φοβάμαι πως ούτε αυτοί που τον επεξεργάζονται τον πόλεμο έχουν σαφή ιδέα του τι θα συμβεί μετά. Εξηγούμαι και αναφέρομαι μόνο σε πρόσφατα γεγονότα:

Στο Ιράκ τα σκ@τώσαμε πρώτα εξοπλίζοντας τον Σαντάμ ενάντια στο Ιράν κι ύστερα “αφοπλίζοντας” τον από τα όπλα που δεν είχε. Στο Ιράν τα σκ@τώσαμε, όπου ενάντια στο διεθνές εμπάργκο εξοπλίσαμε τους αγιατολάδες που τώρα θέλουμε να εξαφανίσουμε από προσώπου γης. Στο Αφγανιστάν τα σκ@τώσαμε, εξοπλίζοντας τους Ταλιμπάν ενάντια στην ΕΣΣΔ και αναδεικνύοντάς τους σε δύναμη που δεν ξέρουμε τώρα πώς να την χειριστούμε. Στην Λιβύη φάγαμε τον Καντάφι (ήταν άραγε χειρότερος δικτάτορας από τους Σαουδάραβες φίλους μας;) και τώρα έχουμε να λογαριαστούμε με φανατικούς Μουσουλμάνους. Όταν θα φάμε τον Άσσαντ, τι;

Και κάτι άλλο, έτσι, κουβέντα να γίνεται: Τι ωραία που θα ήταν αν υπήρχαν τα ίδια μέτρα και σταθμά για όλους. Σκέφτομαι δηλαδή πως ενώ είμαστε έτοιμοι να εισβάλλουμε στη Συρία για τα χημικά όπλα και να ισοπεδώσουμε το Ιράν επειδή λέει έχει πυρηνικά, επιτρέπουμε όμως στο Ισραήλ -την τρίτη πυρηνική σύναμη στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ και τη Ρωσία- να αρνείται κάθε έλεγχο απο την Διεθνή Οργάνωση Ατομικής Ενέργειας και να χρησιμοποιεί βόμβες φωσφόρου και διασποράς ενάντια σε άμαχους Παλαιστίνιους παραβαίνοντας τους διεθνείς κανόνες. Πώς;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Μιλάω στο πρώτο πληθυντικό – “τα σκ@τώσαμε”- κατ΄αναλογίαν του “μαζί τα φάγαμε”.

Για έναν πλήρη κατάλογο των επεμβάσεων, επισκεφτείτε αυτό .

***

I don’t think it is necessary for me to analyze here the geo-economic-political games being played and the conflicting interests in the Near East. Those are well known to all. Needless to say I am against war, as a way of solving disputes. On the other hand, I am not the hippy I was 50 years ago and now I have come to recognize the fact that war is sometimes (I stress “sometimes”) if not necessary at least unavoidable. This is my ideological position.

I always try to analyze as best as possible the conditions and the motives that lead to a war. Judging by what I know -history past and recent- I admit I am presently from very sceptical to very suspicious of the reasons and motives behind the Syria crisis.

And, of course, I cannot but to be very concerned about the next day -the day after the war, something we don’t seem to discuss very much, if at all. I am even afraid that not even those who are planning the war know what will follow. Let me be straight, with reference only to recent events:

In Iraq the US made a mess, first by arming Saddam against Iran and then by “disarming” him. In any case, he did not have the weapons we were told he had. In Iran the US made a mess by arming the Ayatollahs (the Iran-Contra affair, remember?) that must now disappear from the face of the earth. In Afghanistan, the US made a mess by first arming the Taliban against the USSR and not knowing how to deal with them now. In Lybia, the US got rid of Qaddafi (as if he was a worse dictator than our Saudi friends) and now they have to deal with extreme Islamists. When Assad is gone, then what?

Something else, for the sake of discussion: wouldn’t be so nice if there were no double standards in international affairs? What I mean is, here we are ready to attack Iran for its nuclear weapons and Syria for her alleged poison gas. But we allow Israel -the 3d nuclear power in the world- do defy and refuse every inspection by the International Organization of Nuclear Power, and to use cluster and phosphorus bombs on Palestinian civilians. What?

For a more complete list of the interventions, visit  this 

Βαγγέλης ΠαυλίδηςΕπισκεφθείτε την ιστοσελίδα του γελοιογράφου-σκιτσογράφου Βαγγέλη Παυλίδη