Φυσικό ήταν στη συνέχεια να προσγειωθώ λίγο -όχι πολύ- και καθώς μεγάλωνα ν’αρχίσω να διαβάζω και να μελετώ την ιστορία της εποχής. Το ότι μετά πέρασα στην πειρατική μου φάση και μπάρκαρα με τους μπουκανιέρους της Τορτούγας είναι μια άλλη ιστορία, που ίσως την πούμε κάποια άλλη φορά. Θέλω δηλαδή να πω πως ακόμα και τώρα βλέπω όνειρα όπου γλυτώνω μια ωραία δεσποσύνη από το στόμα του δράκου. Κι αυτή, σ’ ανταμοιβή, μου δίνει το κεντημένο με τα χεράκια της μαντήλι που δεμένο πια στην περικεφαλαία μου με συνοδεύει στις μάχες και τα κατορθώματά μου.

Τέτοια ωραία ονειρεύομαι και λέω, ρε γαμώ το, γιατί δεν ζούσα πριν 500 χρόνια, ε; Υπάρχει όμως κάτι που καιρό τώρα με προβλημάτιζε και με είχε κάνει να έχω κάποιες αμφιβολίες, γιατί το κάθε νόμισμα έχει και την ανάποδή του: όπως ξέρουμε οι εποχές για τις οποίες μιλάμε δεν ήταν μόνο ρομαντικές μα και σκληρές, πολύ σκληρές, ιδιαίτερα για τους φτωχούς (σας εκπλήσσει;) μα όχι μόνο. Η βία ταν στην ημερήσια διάταξη κι όποιος δεν ήξερε να χρησιμοποιήσει τα όπλα δεν ζούσε πολύ. Οι μάχες ξεκινούσαν νωρίς το πρωί και πολλές φορές κρατούσαν μέχρι τη δύση του ήλιου. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Άνθρωποι είμαστε, ακόμα και οι ήρωες κι οι σκληροτράχηλοι πολεμιστές, και κάποια στιγμή πρέπει να ικανοποιήσουμε κάποιες φυσικές ανάγκες που δεν επιδέχονται αναβολή. Πώς όμως, στη μέση μιας μάχης σώμα με σώμα; Τι, δηλαδή, λες “Περίμενε ένα λεπτό, κύριε Τούρκε, να κάνω την ανάγκη μου κι ύστερα συνεχίζουμε”; Και πώς να αποκαλύψεις τα προστατευμένα με πλάκες σίδερο ευαίσθητα σημεία του σώματός σου όταν ο άλλος καραδοκεί με μια σπάθα δυο μέτρα. Γίνονται αυτά, δεν γίνονται.

Η λύση ήταν μία: τά ‘κανες απάνω σου. Σοβαρά! Εδώ, οι έφιπποι ιππότες, οι ευγενείς, που φορούσαν κάτω από την πανοπλία ρούχο σαν πάπλωμα μειονεκτούσαν σοβαρά. Άσε που πολλές φορές οι πανοπλίες ήταν παραγεμισμένες με άχυρα που έκαναν την κατάσταση χειρότερη. Αργότερα, την εποχή των Ναπολεόντιων πολέμων, όπου δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες προχωρούσαν συντεταγμένα στη μάχη με βήμα και με εφ’ όπλου λόγχη, τυχερούς θεωρούσαν τους Σκωτσέζους που κάτω από τη φούστα -το Kilt- δεν φορούσαν τίποτα κι έτσι μπορούσαν να ξαλαφρώνουν περπατώντας.

Επειδή δεν μπορούσα να επιτρέψω σ’ ένα τέτοιο πρόβλημα να μου χαλάσει τ’ όνειρο, έκατσα και το σκέφτηκα το πράγμα. Τελικά, νομίζω πως βρήκα την λύση την οποία και σας παρουσιάζω.

Κι έτσι, μπορώ και συνεχίζω να ονειρεύομαι.