«Νίκη, όπου έχω νικηθεί». Αυτός ο στίχος του Ελύτη αντιπροσώπευε τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όπως μου’χε πει πριν από χρόνια σε μια συναυλία του. Με τον Βασίλη με δένει η εφηβεία μου που τον άκουγα στην διαπασών και στο εξοχικό της Λούτσας. Ο κυρ-Διονύσης όλο μού έκανε παρατηρήσεις, γιατί ήταν πολύ δυνατά. Χαμήλωνα και λίγο – λίγο ξανα-ανέβαζα την ένταση. Από τον «Κουρσάρο» μέχρι το «Σ΄ακολουθώ», από τον Λοΐζο μέχρι τον Άσιμο. Από το άλμπουμ “Θάλασσα στην σκάλα” μέχρι το «Δεν σηκώνει» και το «Πόρτο – Ρίκο».

Από τους ερμηνευτές της γενιάς του ο Βασίλης είναι ο πρώτος και ο πιο αντιπροσωπευτικός. Δεν άδειασε το βλέμμα του, δεν γέρασε η ψυχούλα του, δεν αφέθηκε στις δάφνες του. Οι συμπαγείς δεν καβαλάνε καλάμια, ούτε ξαπλώνουν στα τρόπαια. Καβαλούν το όνειρο τους και αφουγκράζονται τους πόθους και τα πάθη των άλλων. Γιατί έχουν αγαπήσει τα δικά τους.

Και εκείνη η μύτη…Την πρώτη φορά που τον είδα από κοντά γέλασα με την στραβή και μεγάλη μύτη και δάκρυσα νοσταλγώντας την εφηβεία μου. Μια σφεντόνα η ζωή του που σημάδευε για να πιάσει την αγάπη. Έτσι είναι οι Αρκάδες. Τους ξέρω καλά. Οι πιο δεινοί κυνηγοί. Και τα καταφέρνουν περίφημα, κυρίως με τους ανθρώπους. Δεν χτυπάνε όλοι τους πουλιά! Έχουν λυγμό στο τραγούδι. Και στο βλέμμα.

 

επικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com