Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Αραχτός, παίζω το αγχολυτικό μου παιχνιδάκι στο κινητό μου, η επίδραση του οποίου φαίνεται είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική, διότι τελώ σχεδόν σε νιρβάνα.

Την ειδυλλιακή αυτή κατάσταση έρχεται να ανατρέψει το τρυφερό μου ταίρι: «Γιάννη, για έλα να δεις!». Τέτοιου είδους κλήσεις λαμβάνω αρκετές ημερησίως, και πρέπει να πω ότι ολιγώρησα, διατηρώντας τα αντανακλαστικά μου στο ρελαντί και μη ανταποκρινόμενος άμεσα. Αυτό, μέχρι να έρθει η κορούλα μας πάνω, κυριολεκτικώς, από το κεφάλι μου λέγοντας: «Μπαμπά, σε θέλει η μαμά !». Ωπ! εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν.

Σπεύδω, (με σχετικά αργό ρυθμό, οφείλω να ομολογήσω), και βρίσκω την γυναίκα μου να είναι «κάπως» και να στέκεται εμπρός από το ανοικτό παράθυρο της κρεβατοκάμαρας που «βλέπει» στον ευρύχωρο, ακάλυπτο χώρο που μας χωρίζει από τις άλλες πολυκατοικίες της Αθηναϊκής γειτονιάς μας.

Σκύβω… Εμβροντησία!

Αρχίζω να «σαρώνω», από κάτω προς τα πάνω, την κινηματογραφική εικόνα που αντίκρισα: Πλακόστρωτο, λευκά αθλητικά παπούτσια, τα πόδια απλωμένα, με το αριστερό σταυρωτά πάνω από το δεξί, τα μπατζάκια σαν παραγεμισμένα με άχυρα, αραχτός, ανάσκελα, (χωρίς αγχολυτικό παιχνιδάκι), το δεξί χέρι απλωμένο με τον πήχη σε γωνία προς τα πάνω, το άλλο διπλωμένο στην κοιλιά, μπουφανάκι μισάνοικτο, στόμα επίσης μισάνοικτο με σπάνια δόντια, μάτια ορθάνοικτα, προσηλωμένα στο πουθενά, και αραιό μαλλί, δίκην ξεφτισμένης περούκας, χρώματος κάτι σε λευκόξανθο, τέλος της σάρωσης: ξανά πλακόστρωτο…

Μετά την, παραπάνω, πρώτη μου αντίδραση, και αφού τελείωσα το scanning, ψέλλισα κάτι ανάμεσα σε ρητορική ερώτηση και πρόχειρο συμπέρασμα: «Λες να είναι κούκλα…; » και για να στηρίξω κάπως την, αρκετά αυθαίρετη εκτίμησή μου, συμπληρώνω: «…το παντελόνι φαίνεται σαν παραγεμισμένο, τα μαλλιά είναι σαν ψεύτικα και τα μάτια σαν γυάλινα. Ίσως να την πέταξαν από κάποιο μαγαζί…», αλλά επειδή ούτε κι αυτή η εκδοχή με καλύπτει πλήρως, συνεχίζω: «…ίσως πάλι να είναι κάποιο happening…», (τρομάρα μου), και , κυρίως διότι οι γυναίκες του σπιτιού περιμένουν με εναγώνια περιέργεια το επίσημο πόρισμά μου και πρέπει να τις καθησυχάσω όσο γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα γίνεται, επιμένω: «…ή μπορεί κάποιοι να κάνουν πλάκα σε κάποιους γείτονες…»

Πάντως, «είναι ένα πτώμα», δεν το ξεστόμισα…

Εννοείται ότι η κυρά μου, κατά πολύ πρακτικότερη εμού, δεν κάθισε άλλο ν’ ακούσει και τις υπόλοιπες θεωρίες μου που, με μεγάλη δυστοκία, πάσχιζα να διατυπώσω για να μην πω «είναι ένα πτώμα», και προχώρησε στις βασικές, απαραίτητες εκείνες ενέργειες, (διακριτική ενημέρωση του διαχειριστή –«…χρόνια σας πολλά, ξέρετε, νομίζω ότι στον ακάλυπτο υπάρχει ένα πτώμα…!»- κλήση αστυνομίας, κ.λπ.), που πολύ σύντομα, το απέδειξαν περίτρανα…!

Με αφορμή λοιπόν αυτήν την, (από πού κι ως πού), χριστουγεννιάτικη ιστορία, ήταν αναπόφευκτο να κάνω κάποιες σκέψεις:

Τελικά, ο αγενής θάνατος μάς επεσκέφθη και αυτήν την φορά απρόσκλητος. Ούτε Χριστούγεννα, ούτε ξεχριστούγεννα λογάριασε. Και τι μπορεί να σημαίνει, εδώ που τα λέμε, «παραμονές Χριστουγέννων», για τον, από καταβολής κόσμου εξελισσόμενο, αέναο κύκλο Ζωής και Θανάτου, με τον Θάνατο και την Γέννηση να αποτελούν τα πιο κομβικά σημεία της Ζωής; Απολύτως τίποτε…

Η πρώτη αντίδραση όλων μας, συμπεριλαμβανομένης και της πρακτικότατης συζύγου μου, ήταν η απώθηση της ιδέας του θανάτου ακόμη κι όταν αυτός «συνέβαινε» μπροστά στα μάτια μας με την μορφή ενός ρηξικέλευθου Αη-Βασίλη που μας επισκέφθηκε χωρίς την κόκκινη στολή του, χωρίς τα παραπανίσια ξύγκια του και χωρίς ούτε ένα μικρό δωράκι, βρε αδερφέ! Συμπεριλαμβανομένου και εμού, ο οποίος, γιατρός ων, μόλις βρέθηκα μακριά από το πεδίο όπου δίνω συνήθως τις μάχες μου με τον θάνατο, (βλέπε νοσοκομείο), αντέδρασα «ανθρώπινα», προσπαθώντας πρώτα να πείσω τον εαυτό μου και μετά τα, εξ ίσου δύσπιστα, υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου, ότι αυτό που βλέπαμε να κείτεται τρεις ορόφους από κάτω μας, ήταν ψεύτικο και δεν είχε συμβεί…!

Σε ό,τι αφορά δε την εικόνα που μας παγίδευσε δραματικά επί αρκετές μέρες μετά το συμβάν, ήταν όντως σαν στημένη αριστοτεχνικά από κάποιον έμπειρο κινηματογραφικό σκηνοθέτη! Μ’ άλλα λόγια, βρεθήκαμε μπροστά στο επίσης, από καταβολής κόσμου εξελισσόμενο μοντέλο βάσει του οποίου η Ζωή και η Τέχνη, (με όλες τους τις μορφές αμφότερες), μιμούνται η μία την άλλη…!

Η δραματική παγίδευση έχει να κάνει βέβαια και με την εγγύτητα του γεγονότος, διότι, όπως έχει χιλιοειπωθεί, ένας θάνατος κοντά σου ίσον δράμα, ενώ χιλιάδες θάνατοι μακριά σου, ίσον είδηση, ή στατιστικό μέγεθος…

Τέλος, η παρουσία του θανάτου σαν κομβική στιγμή στην ζωή αποδεικνύεται με το γεγονός ότι η ζωή συσπειρώνεται, υπό μορφήν αρχέγονου αντανακλαστικού, γύρω από τον θάνατο. Για παράδειγμα, λίγες ώρες, μέχρι αρκετές μέρες μετά την ανεύρεση του μακαρίτη, οι ένοικοι της πολυκατοικίας, που μπορεί μέχρι τότε να χαιρετιόντουσαν απλώς τυπικά, πλησίασαν ο ένας τον άλλον σχηματίζοντας «πηγαδάκια» για να σχολιάσουν το γεγονός ποικιλοτρόπως, άλλος υποδυόμενος τον Σέρλοκ Χόλμς, άλλος μνημονεύοντας τον εκλιπόντα σαν «έναν καλό και ήσυχο γείτονα», άλλος, γιατρός ή μη, αναφερόμενος στα προβλήματα υγείας του που μπορεί να τον οδήγησαν στον θάνατο, άλλος φορώντας την μπλούζα και το ύφος του ψυχολόγου, και… η ζωή συνεχίζεται, και όχι μόνο, αλλά και ανασυσταίνεται, αλλά και οργανώνεται γύρω από τον θάνατο !

Κλείνοντας, επισημαίνω πόσο τα ανθρώπινα κατασκευάσματα, όπως, Χριστούγεννα, «Βουδούγεννα, Πάσχα, διάφορες άλλες Επέτειοι, κ.λπ., αφήνουν την Μητέρα Φύση παγερά αδιάφορη και προσηλωμένη στο έργο της, που δεν είναι άλλο από του να ανακυκλώνει εις το διηνεκές την Ζωή με τον Θάνατο! Αλλά και πόσο μάταιες καθίστανται οι καθιερωμένες ευχές για το Νέον Έτος, που αφορούν σε Υγεία και Μακροημέρευση, αφού καθόλου δεν θα επηρεάσουν τους θανάτους που θ’ ακολουθήσουν, ούτως ή άλλως, κατά την διάρκεια του Νέου Έτους!

Ζητώ συγνώμη αν σας «το χαλάω», αλλά το αντίτιμο του ρεαλισμού είναι η ηρεμία που προκύπτει όταν είμαστε καλά προετοιμασμένοι για ό,τι είναι πιθανό να μας συμβεί μελλοντικά!

Επειδή, όμως, οι ευχές αποτελούν ευγενή κοινωνικά εργαλεία που σμιλεύουν και ομορφαίνουν τις ανθρώπινες σχέσεις, εγώ έτσι κι αλλιώς θα σας ευχηθώ «Ευτυχές το Νέον Έτος»! Άλλο ρεαλισμός κι άλλο αγένεια!

Ιανουάριος 2014