Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Βαλτινός

Παίζουν: Γρηγόρης Βαλτινός, Ρένια Λουϊζίδου, Παύλος Χαϊκάλης, Μπέσυ Μάλφα)

Ο δημιουργός το χαρακτηρίζει «κωμωδία», όμως, εγώ κατάλαβα ότι μόνο κωμωδία δεν είναι. Μας μιλά για δύο φιλικά παντρεμένα ζευγάρια: πώς ζούν, πώς κινούνται μέσα στο χρόνο, πώς επηρεάζονται οι σχέσεις τους.

Η ματιά του δημιουργού είναι ουσιαστική, καίρια και κοφτερή. Μόνο που επιλέγει να πει την πραγματικότητα με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, κάνοντάς την πιο εύληπτη, λίγο πιο ανάλαφρη, χωρίς να αφαιρεί ούτε ένα πετραδάκι σοβαρότητας.

Ο δικός μας σπουδαίος ηθοποιός, Γρηγόρης Βαλτινός, που είναι συγχρόνως πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης, διάλεξε να τον συντροφέψει ο Παύλος Χαϊκάλης – βέρος κωμικός- και η Ρένια Λουϊζίδου, που επίσης μας έχει δώσει πολλά δείγματα κωμικής ηθοποιού (όχι μόνο, βέβαια). Ο Γρηγόρης Βαλτινός, λοιπόν, έκανε έναν άθλο: έδωσε στους δύο ηθοποιούς που ανέφερα πολλά «πατήματα» να βγάλουν προς τα έξω μια κωμική, αστεία πλευρά των μεγάλων και ουσιαστικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ένα παντρεμένο ζευγάρι καθώς ο χρόνος κυλά αμείλικτα, ενώ ο ίδιος ήταν αναγκασμένος να «παίζει» τον δικό του ρόλο.

Έφυγα αρκετά ευχαριστημένη από αυτά που είδα και άκουσα «επί της σκηνής». Άλλωστε, τον Γρηγόρη Βαλτινό τον γνωρίζω σαν ηθοποιό, ήξερα πού πάω, ήξερα ότι θα ευφρανθεί η ψυχή μου.

Αυτό που δεν ήξερα- και, πιστέψτε με, πηγαίνω τακτικά στο θέατρο- ήταν η απερίγραπτη συμπεριφορά των θεατών. Πρώτη φορά είδα να φέρνουν μαζί τους μέσα στην αίθουσα ποπ-κόρν, γαριδάκια και τα συναφή. Να τρώνε την ώρα που κάποιοι άνθρωποι κινούνταν και τους προσέφεραν ένα συγκεκριμένο θέαμα. Ζωντανά. Δεν βρισκόμασταν σε αίθουσα κινηματογράφου, ούτε σε σνακ-μπαρ. Τα κινητά παρέμεναν ανοικτά και έβλεπα στις μπροστινές μου θέσεις τις φωτεινές τους οθόνες. Οι κάτοχοί τους έστελναν μηνύματα- προφανώς δεν τους ενδιέφερε αυτό που έβλεπαν… μα τότε, γιατί ήρθαν;

Η φίλη που πήγαμε μαζί με άκουσε που μουρμούριζα. Για τα κινητά δεν σχολίασε. Για τα ποπ-κόρν, όμως, είπε ότι θα έπρεπε κάποιος στην είσοδο της αίθουσας να μην επέτρεπε στους ανθρώπους εκείνους να μπαίνουν με το σνάκ τους. Εκεί φτάσαμε, φίλες και φίλοι. Χρειαζόμαστε και τέτοιου είδους ταμπέλες «μη μασουλάτε την ώρα της παράστασης».