Θυμάμαι μια ανακοίνωση του Αγίου Πειραιώς για τον στοματικό έρωτα, που τον χαραχτηρίζει ως “…τρομακτική τραγικότητα της παραχρήσεως των σωματικών οργάνων και της παραχρήσεως της θεοδότου ελευθερίας μας“, μου θύμισε μια λέξη που την είχα ξεχάσει σε κάποιο σκονισμένο ράφι του κρανίου μου: ΠΕΟΛΕΙΧΙΑ, από το λείχω, γλείφω δηλαδή, και πέος. Νάσαι καλά, άγιε!

Ενθουσιασμένος τώρα, τό’ ψαξα λίγο παραπάνω το πράγμα. Η λέξη απουσιάζει από το “Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης” του Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου, έκδοση 1895. Η λέξη επίσης δεν υπάρχει στο “Ελληνικό Λεξικό” Τεγόπουλου -Φυτράκη, αλλά ούτε και στη “Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια” του Πυρσού. Αλλ’ ω! του θαύματος, υπάρχει στον Μπαμπινιώτη! Εδώ όμως τώρα αρχίζουν τα ενδιαφέροντα. Ο Μπαμπινιώτης πάει ακόμα παρακάτω και παραθέτει και μια άλλη λέξη: “αιδοιολειχία”, αυτό δηλαδή που κάνει ο άντρας στη γυναίκα.

Ντρέπομαι κι ανατριχιάζω, βέβαια, και μόνο που αναφέρω τέτοιες χυδαίες -όπως λέει ο άγιος- πράξεις. Θεωρώ όμως το θέμα σοβαρό επειδή στην απανταχούσα του μητροπολίτη η αιδιολειχία δεν αναφέρεται. Τι συμβαίνει εδώ; Αγνοεί μήπως ο άγιος την ύπαρξη της πράξης αυτής; Μα τότε πώς γίνεται να γνωρίζει τη μια και να μη γνωρίζει την άλλη; Ή μήπως η αιδοιολειχία επιτρέπεται, σε αντίθεση με την πεολειχία.

Εδώ, ο άγιος Σεραφείμ που, όπως μας διαβεβαιώνει, κινείται “εκ λόγων ποιμαντικού χρέους και ποιμαντικής ευθύνης”, αφήνει ένα τεράστιο κενό. Από τη μια μας προειδοποιεί κραδαίνοντας τη ρομφαία του ότι “τα οψώνια της αμαρτίας είναι θάνατος” αλλά από την άλλη δεν ξεκαθαρίζει το θέμα της αιδοιλειχίας. Τι θα κάνουμε, άγιε; Έχουμε μεγάλη αβεβαιότητα και αγωνία και περιμένουμε το συντομότερο νέα απανταχούσα που θα εξειδικεύει το θέμα -για να ξέρουμε πώς να πορευτούμε.