Όταν κοιταζόμαστε στα μάτια παίζοντας εκείνο το παιχνίδι που όποιος παίρνει πρώτος το βλέμμα του χάνει, αυτός κερδίζει πάντα. Πριν από λίγο καιρό, στις μεγάλες συννεφιές μου, κοιταζόμασταν και έχανε εκείνος. Ή δεν άντεχε αυτό που αντίκριζε ή μου χάριζε νίκες… αλλά όχι και τα μπισκότα. Στα 11 χρόνια της φιλίας μας εγώ άλλαξα τέσσερις πέντε αποχρώσεις του ξανθού, σπούδασα, διάβασα τα εξωσχολικά μου, γνώρισα ανθρώπους, άλλαξα δουλειές, έκανα ταξίδια, ερωτεύθηκα, έκανα σχέδια, πέρασα καλά και άσχημα και αν δεν συμβεί κάτι το αναπάντεχο θα συνεχίσω για καιρό την πολύ προσωπική μου ρουτίνα, δηλαδή θα ζήσω κι άλλο. Για εκείνον η αντίστροφη έχει ήδη αρχίσει και μου φαίνεται σαν το πιο λάθος πράγμα στον κόσμο. Ένας χρόνος δικός μου, επτά για εκείνον. Τη μια στιγμή έτρωγε από μπιμπερό, κλαψούριζε και ξεγελιόταν με λούτρινα αρκούδια για συντροφιά τις νύχτες, με ακολουθούσε δείχνοντας τα δόντια του σε όποιον τολμούσε να με κοιτάξει, έφτανε πρώτος στην κορυφή της σκάλας και έδειχνε σαν να κάνει πρωταθλητισμό, έτρωγε τα πάντα που ήθελε σε ανυποψίαστο χρόνο ενώ σήμερα αδιαφορεί για την ταχύτητα σαν να θέλει να σταματήσει τον χρόνο εδώ. Σκυφτός, αδυνατισμένος, μ’ αυτή τη σκυλίσια μελαγχολία στο βλέμμα που με κάνει να νιώθω πως αυτός λυπάται περισσότερο που δεν θα γεράσουμε παρέα.

Τα όσα έκανε και κάνει ο σκύλος μου και προφανώς κάθε σκύλος στη σύντομη -σε σχέση με του ανθρώπου- ζωή του, θυμίζουν βίο ενός καλού ανθρώπου. Σαν να ξέρουν τα σκυλιά ότι ο χρόνος δε φτάνει για οτιδήποτε λιγότερο από το καλό. Τον αγαπάω τον γέρο μου.

Πρώτη δημοσίευση στο protagon.