Τζίνα Δαβιλά

Από τους αναγνωρισμένους για την προσφορά του μετά θάνατον. Ή πιο σωστά μετά δολοφονίας του, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ήταν βαθιά αντιρατσιστής έχοντας βιώσει την σκληρότητα του ρατσισμού στην παιδική του ηλικία, όταν στο τρένο οι επιβάτες χωρίζονταν στην τραπεζαρία με κουρτίνες αναλόγως του χρώματος του δέρματός τους.

Είχε ένα όνειρο. Όπως όλοι οι ονειροπόλοι που προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο. Να υπάρχει ανθρωπιά, καλοσύνη, βελτίωση της ποιότητας ζωής, καθαρό κριτήριο για τους ανθρώπους απαλλαγμένο ο από χρώματα, χρήματα και άλλα παρελκόμενα. Ήθελε να πολεμά το σκοτάδι με το φως. Δολοφονήθηκε. Τελείωσε βίαια την ζωή του στην γη, όπως όλοι σχεδόν οι διαφορετικοί, οι οραματιστές, οι αγωνιστές και αξιοπρεπείς αυτού ου πλανήτη. Τι μαθαίνουμε από τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ; Πως οι μειονότητες τελικά αλλάζουν τον κόσμο. Οι έχοντες αυτοθυσία, ψυχή και καθαρή σκέψη. Οι αφοσιωμένοι στον στόχο. Άλλοι γνωστοί-δημοφιλείς, άλλοι εντελώς άγνωστοι. Και υψηλοί σαν τα θεόρατα βουνά. Στην συνείδησή μας. Γιατί οι ίδιοι, είναι απλώς δουλευταράδες, σιωπηλοί, ακούραστοι και αφανείς. Ίσως αυτή να είναι και η ασφάλειά τους. Όποιος ξεχώρισε από την μάζα, το φίδι του εγωισμού, του συμφέροντος και της αντιζηλίας τους εξόντωσε.

(15/1/1929 – 4/4/1968)

28 Ιουνίου 2013