Γιάννης Καραχισαρίδης

Δεν υπάρχουν απορίες για την τρομοκρατία. Αν ανατρέξουμε σε μια εγκυκλοπαίδεια θα ενημερωθούμε αμέσως. Τρομοκρατία είναι μια επιθετική πράξη, σχεδιάζεται με μυστικότητα από κλειστές ομάδες, και ενδεχομένως ή σκοπίμως μπορεί να αφαιρέσει και ανθρώπινες ζωές. Είναι απλό. Τα δύσκολα όμως αρχίζουν όταν ρίξουμε μια ματιά πίσω απ’ τις πράξεις. Γιατί η έννοια της τρομοκρατίας συμπληρώνεται υποχρεωτικά με ιδεολογικά κίνητρα. Είτε πρόκειται για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, είτε για τον ιερό πόλεμο των φονταμενταλιστών ενάντια στη δύση, είτε για την ανατροπή της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού στην Ευρώπη. Οι ιδέες πάντα συμβολίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που υπάρχει. Έχουν μια γοητεία που τις επιτρέπει να συνταξιδεύουν με τις ονειροπολήσεις μας. Όμως όλοι ξέρουμε ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις πράττουν χωρίς να ρωτήσουν. Θεωρούν ότι οι πράξεις τους θα απελευθερώσουν τους πολίτες από κάτι, που με βεβαιότητα τους καταδυναστεύει. Λαμβάνουν αποφάσεις για λογαριασμό του «λαού», ερήμην του, με τη σιγουριά όμως ότι πράττουν το «ιδεολογικά» σωστό

Με αυτά τα δεδομένα, ας επιστρέψουμε στη πραγματικότητα, εκεί που ο καθένας οφείλει να λαμβάνει τις πραγματικές αποφάσεις του. Ο κάθε πολίτης πρέπει πρώτα ν’ αποφασίσει αν θέλει να απελευθερωθεί από κάτι και στη συνέχεια αν εγκρίνει τη μέθοδο της τρομοκρατίας, για την απελευθέρωση του. Η στοιχειώδης εντιμότητα απέναντι στους συμπολίτες μας, μάς υποχρεώνει να λάβουμε θέση. Είτε φωναχτά, είτε σιωπηλά μέσα μας (αν δεν έχουμε το θάρρος της γνώμης μας). Κι αν «ιδεολογικά» επιδιώκουμε ότι κι οι τρομοκράτες, τότε θα πρέπει να δηλώσουμε αν εγκρίνουμε ή αν είμαστε απλά ανεκτικοί ή αν απορρίπτουμε τις μεθόδους τους. Σ’ αυτά τα διλήμματα δε χωράνε μισόλογα. Όλοι οι πολίτες, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί δεν είναι μόνο ελεύθεροι να πάρουν θέση, αλλά το οφείλουν απέναντι στην κοινωνία. Αλλιώς θα πελαγοδρομούμε σε ατέλειωτες συζητήσεις, χωρίς αποτέλεσμα και χωρίς νόημα. Προσωπικά δεν εξουσιοδοτώ κανένα τρομοκράτη για να με απελευθερώσει από κάτι. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα γύρω μας είναι ανθηρά και δίκαια. Μπορεί να επιλέγω άλλους τρόπους για να κατανοήσω τα τεκταινόμενα και ν’ αντισταθώ. Και οπωσδήποτε θεωρώ κάθε δολοφονία ή αυτοδικία απ’ όποιο άκρο κι αν προέρχεται αξιόποινη πράξη. Τελεία.

Σωφρονιστικό σύστημα είχε πάντα κάθε στοιχειωδώς οργανωμένη κοινωνία, είτε ήταν καπιταλιστική, είτε σοσιαλιστική, είτε φεουδαρχική. Ας συζητήσουμε τι συμβαίνει με το δικό μας, ξεκινώντας από άλλη αφετηρία. Δεν υπάρχει κανείς συμπολίτης μας που να συμφωνεί με τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων. Δεν συμφωνούν ακόμη κι εκείνοι που τις εφαρμόζουν. Τότε τι συμβαίνει, ποιο είναι το πρόβλημα; Η απάντηση είναι απλή. Για ν’ αποφύγουμε τις οριζόντιες περικοπές θα πρέπει να εξειδικεύσουμε. Για παράδειγμα δε μπορεί να έχουν την ίδια μεταχείριση ένας που λαμβάνει τρεις συντάξεις, με έναν που έχει εξασφαλίσει μία μόνο κι αυτή μειωμένη. Τι λείπει για ν’ αντιμετωπίσουμε τα πράγματα με την απλή λογική; Ο πνευματικός κόπος, γιατί η εξειδίκευση απαιτεί επίπονη εργασία και γνώση. Οπότε η ραθυμία και η αναβλητικότητα οδηγεί σε αποφάσεις της τελευταίας στιγμής, πρόχειρες και βιαστικές και φυσικά πάντα οριζόντιες.

Δυστυχώς η οριζόντια αντίληψη των πραγμάτων, η τεμπέλικη και άκοπη αν θέλετε, μας έχει εμποτίσει με μια νοοτροπία, ώστε να βλέπουμε οριζόντια σχεδόν όλα τα θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος. Έτσι και τις αδειοδοτήσεις των φυλακισμένων. Είμαστε ικανοί να αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο τον Χάνιμπαλ Λέκτερ και τον Γιάννη Αγιάννη. Και να πιστεύουμε μάλιστα ότι αυτή η «ισότιμη» μεταχείριση είναι και σωστή και δίκαιη. Εκείνοι που υπέγραψαν την άδεια του καταδικασμένου σε ισόβια τρομοκράτη, θεωρούν ότι τήρησαν τον νόμο. Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ πιστεύουν ότι η πράξη τους είναι αθώα. Κι έτσι συμπεραίνουμε ότι η οριζόντια προσέγγιση των πραγμάτων φαίνεται ότι έχει αποκοιμίσει για τα καλά τη κρίση μας.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr