Δίνε στον εαυτό σου κάθε μέρα, έστω και μερικές στιγμές να δίνει έμφαση στο τώρα του. Κλείσε τα μάτια και επικεντρώσου στην αναπνοή σου. Στο ρυθμό της, στην αίσθηση που σου αφήνει στο σώμα σου. Είναι η διαδικασία που σε κρατάει σε επαφή με τη ζωή. Κι όμως δίνουμε λίγη σημασία. Μείνε για λίγα λεπτά έτσι. Ότι σκέψη σου έρχεται στο μυαλό σου διώξε την. Αφέσου και ζήσε το θαύμα της αναπνοής και της ζωής σου. Δώσε κάθε μέρα της ζωής σου στον εαυτό σου αυτή την ευκαιρία. Και κάθε μέρα λίγο περισσότερο.

Ψυχαναγκασμός. Η βασική αιτία μελαγχολίας, θλίψης, καταπίεσης. Σε πνίγει, σε περιορίζει, σε διαλύει. Κάνω κάτι γιατί πρέπει να το κάνω. Πράττω επικαλλούμενος μια λογική αποδεκτή αλλά που δεν είναι για μένα. Είμαι ένας άλλος. Φοράω το κουστούμι της σοβαροφάνειας και πορεύομαι έτσι. Δεν ακούω την ψυχή μου, έχω απομακρυνθεί πολύ από αυτή. Αλλά αυτή είναι που με εκδικείται όταν βαραίνουν τα βλέφαρά μου, όταν αισθάνομαι το σώμα μου κουρασμένο, όταν το χαμόγελο βγαίνει δύσκολα από τα χείλη μου, όταν σύννεφα θλίψης καλύπτουν τα μάτια μου. Αλλά ακόμα και τότε δε με εκδικείται. Μάλλον με προειδοποιεί. Ότι την έχω παραμελήσει, ότι την έχω ξεχάσει, ότι δεν την ακούω, δεν την αφουγκράζομαι. 

Σε μια καθημερινότητα με τόσο εντατικούς ρυθμούς, είναι σαν να εξαναγκάζεσαι να χωρέσεις μέσα σε πρέπει, κανόνες, πλαίσια, κουτάκια. Ξεχνάς να ακούς τον εαυτό σου. Τον ξέρεις τον εαυτό σου; Ατελείωτο το ταξίδι της αυτογνωσίας, της προσωπικής αναζήτησης. Ξεκινάς παρατηρώντας τον. Βλέπεις πως αντιδρά στα διάφορα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, στην επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους, στις καταστάσεις, στις εμπειρίες του. Αναπτύσσεσαι και διεκδικείς τον προσωπικό σου χώρο. Χώρο ανάπτυξης. Να βρίσκεις τη θέση σου μέσα σε αυτό, την ταυτότητά σου. Και έρχονται εκεί τα πρέπει, οι κανόνες και γεμίζεις ψυχαναγκαστικά σύνδρομα. Πιέζεσαι να αλλάξεις, μαθαίνεις να υποτιμάς το πρόβλημά σου, μαθαίνεις να σωπαίνεις, να φυλακίζεις τη σκέψη σου, να σκέφτεσαι και να πράττεις comme il faut, έτσι όπως οι άλλοι έχουνε σκεφτεί και σχεδιάσει για σένα. Και δεν ακούς εσένα. Κι αν είσαι και ευάλωττος σαν χαρακτήρας και επηρεάζεσαι, την πάτησες. Γίνεσαι ένας άλλος αλλά όσο κι αν το προσπαθείς να σε αλλοιώσεις, πάντα θα ναι εκεί μια φωνή, η εσωτερική σου φωνή, το βαθύτερο εγώ σου που θα επιμένει να σε πάει εκεί που ανήκεις. 

Γι αυτό και το πιο σημαντικό που πρέπει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε τον μικρόκοσμό μας. Αν διαβάζεις ωραία βιβλία, αν βλέπεις ωραίες εικόνες, αν ακούς τις μουσικές που σου αρέσουν, νοιώθεις αυτομάτως καλύτερα. Αν μέσα στην καθημερινότητα, βρίσκεις λίγα λεπτά επαφής με τον εαυτό σου, αποφορτίζεσαι. Ηρεμεί η ψυχή σου, ριζώνει, ολοκληρώνεται. Σταθεροποιείς το κέντρο ελέγχου σου, βρίσκεις την ψυχή σου. Αν επιλέγεις να συναναστρέφεσαι με καλούς ανθρώπους, με ανθρώπους που σε σέβονται και τους σέβεσαι κι εσύ, που επικοινωνείς, που ανταλλάσσεις ωραία λόγια και σκέψεις, τότε κι εσύ νοιώθεις καλύτερα. Αν μπορείς να κάνεις καλή παρέα με σένα, είναι ανεκτίμητη συντροφιά, είναι δική σου, την έχεις κατακτήσει και δεν μπορεί να την διαβρώσει καμιά εξωτερική επίδραση. Αν μπορείς να σε αποδέχεσαι όπως είσαι κι αυτό που σου συμβαίνει στην αλήθεια και στην ολότητά του, κατακτάς την ελευθερία σου. 

Δεν αγάπησα ποτέ τις συμβουλές. «Κάνε αυτό, αυτό είναι το καλύτερο, μη σκέφτεσαι αυτό, δεν πρέπει να το κάνεις αυτό, πρέπει να κάνεις το άλλο, πρέπει να νοιώσεις έτσι, πρέπει να ξεχάσεις, πρέπει να μη δίνεις σημασία, μη σκέφτεσαι, ξέχνα το, άλλαξε θέμα». Γιατί τις περισσότερες φορές ακόμα και όταν τις ζητάμε, ένα καλό αυτί ζητάμε στην πραγματικότητα να μας ακούσει, να αισθανθεί τι νοιώθουμε κι όχι τόσο να μας κατευθύνει ή να μας νουθετήσει. Όλοι μέσα μας ξέρουμε το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος. Δυο αυτιά ψάχνουμε να μας ακούσουν και δυο χέρια να μας αγκαλιάσουν. Τη σιωπή, το βλέμμα, την αγκαλιά, το άγγιγμα. Έναν ώμο να μοιραστείτε για λίγο το βάρος που κουβαλάς. Κι ένα χαμόγελο να γεννήσει το δικό σου. 

Είναι τύχη να μπορείς να επικοινωνείς αληθινά. Είναι σημαντικό να μάθεις να ακούς και να σε ακούνε. Κανένας δεν είναι σαν εσένα, είναι όλοι γύρω σου διαφορετικές προσωπικότητες κι ο καθένας κουβαλάει έναν δικό του υπέροχο κόσμο. Και όταν δύο άνθρωποι έρχονται κοντά, ο ένας ανοίγει στον άλλο ένα παράθυρο με θέα τον κόσμο του. Αυτόν που ο καθένας φτιάχνει και τον στολίζει όπως επιθυμεί. Σαν το μήνυμα που μου έστειλε ένας δάσκαλός μου τις προάλλες. Δάσκαλος ε? Με Δ κεφαλαίο. Από εκείνους τους ανθρώπους που διδάσκουν ήθος, επηρεάζουν ζωές, είναι ανοιχτά αυτιά στα προβλήματά σου, φωτίζουν τη σκέψη σου, εμπνέουν τη ζωή σου. Τους κουβαλάς μαζί σου όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γιατί κι εκείνοι συντέλεσαν στο να είσαι αυτό που είσαι σήμερα. Μεγάλη τύχη να έχεις γνωρίσει τέτοιους δασκάλους. Έστω και έναν. Κληρονομιά ανεκτίμητη. Φυλαχτό και παράσημο. 

«Φτιάξε το δικό σου κήπο. Διακόσμησε τη δική σου ψυχή. Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια».

Τόσο αληθινό, τόσο λυτρωτικό!

Ό,τι εύχεσαι, ξεκίνα!