Μία γυναίκα μόνη καπνίζει και μονολογεί. Ανοίγει γράμματα θαυμαστών και τα διαβάζει. Ένα βιβλίο, ή καλύτερα ένα επιτυχημένο βιβλίο, είναι η αφορμή. Ένα βιβλίο που δεν το έγραψε εκείνη αλλά φέρει την υπογραφή της. Οι περισσότεροι αναζητούν στο πρόσωπο της την σαγηνευτική ηρωίδα του παρελθόντος.
Ανοίγει ένα πολυσέλιδο γράμμα και το διαβάζει αργά, αποτελεί τρόπο παράτασης της αγωνίας. Σαν αυτό να είναι το τελευταίο συναίσθημα που έχει απομείνει μέσα της. Η απώλεια του ευτυχισμένου παρελθόντας έχει αφήσει μία πίκρα στα χείλη της. Η γνωριμία με ένα επιτυχημένο συγγραφέα που δε ζούσε παρά μόνο μέσα από τα βιβλία του γράφοντας ό,τι δεν έχει ζήσει, της χαρίζει μία πεντάχρονη ευτυχία και τίποτα άλλο. Εκείνη ως αντάλλαγμα του πρόσφερε νέα γεμάτα ζωή ερεθίσματα, εικόνες και έμπνευση για ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο που δεν το υπέγραψε ποτέ με το όνομα του.
Τα βράδια στο σπίτι τους δέχονταν φίλους, που τους διασκέδαζε με το δικό της μοναδικό τρόπο και με «παιγνίδια» κάτω από το τραπέζι, μεταφέροντας μας σε ένα διονυσιακό λάγνο κόσμο. Ένας κόσμος που ο τίτλος του έργου τον εξιλεώνει. Και τώρα εκεί σε ένα έρημο σπίτι, καπνίζει διαβάζει το γράμμα και περιμένει καλεσμένους. Προσκολλημένη σε ένα παρελθόν που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί ζει στη ματαιότητα της αναμονής προσώπων που δε θα έρθουν ποτέ. Ο εραστής έχει πεθάνει αφήνοντας πίσω του για παρακαταθήκη ένα βιβλίο που τώρα μέσα από ένα γράμμα διεκδικεί τα δικαιώματα και τις οικονομικές απολαβές η σύζυγος του. Μέσα από αυτό το μακροσκελές γράμμα μαθαίνει η Εύα Παπαγιάννη, η ηρωίδα, ότι ο εραστής της ήταν παντρεμένος. Η σύζυγος μοιάζει να τα γνωρίζει όλα. Η Εύα μοιάζει να έχει πιάσει πάτο και να ποθεί διακαώς να πέσει ακόμα πιο χαμηλά, να εξευτελιστεί. Δεν έχει καμία σημασία πια, έτσι κι αλλιώς τα έχει χάσει όλα. Φωνάζει επανειλημμένα τη βοηθό της τη Λέλα, αλλά δεν έρχεται ποτέ απόκριση. Ακόμα κι εκείνη την έχει εγκαταλείψει. Μοναξιά, τέλμα, αναμνήσεις σε ένα δίχως τέλος πόλεμο με την άρνηση και την αποδοχή της μοναξιάς της κυριολεκτικά παραπαίει στον κόσμο που έχει δημιουργήσει γύρω της.
Ένας μονόλογος για το θεατρικό σανίδι που προορίζεται για γυναίκες που τολμούν να εκτεθούν και να δοκιμαστούν. Μία εξιστόρηση μιας περασμένης ζωής και ενός επίμονα παρόντος πόνου και νοσταλγίας. Μία γυναίκα που σε βάζει σε σκέψεις. Πόσα μπορεί κάποιος να ανεχτεί για ένα έρωτα; Πόση μοναξιά μπορεί να αντέξει μία βασανισμένη ύπαρξη; Πόσο πολύ πονάει να έχει κάποιος για παρέα ένα τσιγάρο και ένα γράμμα; Η επιτυχία και η δόξα πόσο αξίζουν τελικά; Και τι νόημα έχουν όλα, όταν δεν υπάρχει κανείς για να τα μοιραστείς μαζί του. Κάθε ερώτημα γεννά το επόμενο. Απαντήσεις δύσκολα δίνονται, ίσως, να κρύβονται στις σελίδες του έργου ή στην εκάστοτε παράσταση.
*Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την παράσταση στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας τη Δευτέρα 27 Μαΐου σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Ναταλίας Καποδίστρια
Το βιβλίο του Ανδρέα Στάικου “Ακόλαστες Εσπερίδες” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα.
Η Ελένη Λαδά είναι φοιτήτρια στη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστήμιου Πατρών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
