Όσο απίθανο είναι να συμβαίνουν αυτά, αντιστρόφως ανάλογα πιθανότατο είναι η παραπάνω περιγραφή να είναι το αποτέλεσμα μιας ομάδας ανθρώπων, θρησκόληπτων ή απλώς θρησκευόμενων, που θέλουν να επηρεάσουν συναισθηματικά τους ανθρώπους ώστε να μην προβαίνουν στην σκληρή πράξη της έκτρωσης. Θα μου πεις, γιατί την αποκαλώ σκληρή; Διότι δεν είναι κρυφό πως ό,τι απομένει από το έμβρυο, που έχει υποστεί έκτρωση, είναι μικροσκοπικά χέρια, πόδια, δάκτυλα και κορμάκι με δυσανάλογα μεγαλύτερο κεφάλι. Το θέμα μου εν προκειμένω δεν είναι η βίαιη πράξη της έκτρωσης, αλλά μια σκέψη παραπέρα: πότε αλήθεια αντιμετωπίστηκε από την πολιτεία σοβαρά αυτό το ζήτημα; Η Ελλάδα και στα χρόνια της σεξουαλικής καταπίεσης ήταν σε υψηλά ποσοστά αμβλώσεων. Πάντα κρυφά. Από την απελευθέρωση και μετά, η έκτρωση απετέλεσε τρόπο αντισύλληψης. Πολυέξοδο, επικίνδυνο και καθόλου σικ μου φαίνεται αυτό. Εμπόριο; Πιθανόν. Ξέρεις πόσοι γυναικολόγοι δημιούργησαν αυτοκρατορίες στο βωμό των εκτρώσεων; Κάνε μια γύρα και θα με θυμηθείς.

Έλα τώρα να μπλέξουμε λίγο το θέμα. Τους τελευταίους μήνες, μα έτσι, μα αλλιώς, η Ρεπούση γίνεται πρωτοσέλιδο, σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, διαδίκτυο. Εάν υποθέσουμε πως η δημοσιογραφία κάνει καλά την δουλειά της, θα έπρεπε οι μπούρδες της κας Ρεπούση να αποτελέσουν την αφορμή για να σκεφτούμε, πόσο άστοχος ή και ανενημέρωτος μπορεί να είναι ένας ακαδημαϊκός, πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει επίσης, πόσα κενά έχει ένα σύστημα δεκαετιών που στηρίχτηκε στους τίτλους και τα πρόσωπα των πολιτικών- επαναλαμβάνω στα πρόσωπα, όχι στην διεκπεραίωση των αιτημάτων της πολιτείας προς όφελος του συνόλου μέσω αυτών των προσώπων.

Οι δηλώσεις Ρεπούση, και κάθε αρσενικής ή θηλυκής Ρεπούση, δεν θα έπρεπε πάντα να αποτελούν την αιτία για να ασχοληθούμε μαζί της/τους, αλλά την αφορμή για να σκεφτούμε τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας που βάλλεται από παντού. Επειδή πέραν της είδησης, που στην προκειμένη περίπτωση, και να θες, δεν μπορείς να αφήσεις ασχολίαστη, το κυριότερο πρόβλημά μας είναι πως όλα όσα λέγονται, εύκολα θα ξεχαστούν, αν προηγουμένως δεν γίνει κάτι ουσιαστικό σε επίπεδο σχολικής πολιτικής. Θέλω να πω πως και τα αρχαία και τα θρησκευτικά και τα ιστορικά μαθήματα δεν θα ήταν του φόβου ή της βαρεμάρας, αν ένα σοβαρό Υπουργείο Παιδείας είχε φροντίσει να δώσει άρτια βιβλία, με ενδιαφέρουσα θεματολογία και κυρίως να εξηγήσει (χωρίς να βασανίζει τους μαθητές με τον φόβο της βαθμολογίας και του ενδεχόμενου πως κάποιοι θα μείνουν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης), πως η γνώση είναι δύναμη και πρωτίστως απόλαυση! Ηδονή, γέμισμα, γαλήνη, οξύνοια, ικανοποίηση, στιβαρότητα, εξέλιξη, επιτυχία. Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του; Αυτό είναι τελικά η γνώση. Φως εις το διηνεκές.

Με αφορμή, λοιπόν, την κυρα-αλεπού-Ρεπούση (είδες πώς θυμάμαι το ανθολόγιο του δημοτικού;), ας έλθει ένας χριστιανός, κι ας μην είναι χριστιανός, και ας σκύψει πάνω από σοβαρά θέματα, τα οποία μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της, τα θέτει σε προτεραιότητα. Ελάχιστα έμβρυα θα κατέληγαν στις χωματερές, αν στο σχολείο υπήρχε χρόνος για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Κανείς δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει στην Βουλή(!) την αχαρακτήριστη φράση «νεκρή γλώσσα τα αρχαία ελληνικά», αν είχε κατανοήσει την αξία της, και είχε αντιληφθεί την ζωντάνια της. Κανείς δεν θα δεχόταν για τις αμβλώσεις πλύση εγκεφάλου, ούτε ακραία συναισθηματική φόρτιση σε βαθμό εκφοβισμού, αν τα ανθρωπιστικά μαθήματα, μεταξύ αυτών τα θρησκευτικά, η φιλοσοφία, η ιστορία, τα αρχαία, είχαν ως στόχο την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης. Και αλλοίμονο: όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι η σκέψη. Κλειδί ισορροπίας. Δεν θα πω το κοινότοπο «ευτυχίας». Αν και το λήμμα διαθέτει το υπέροχο επίρρημα «ευ», που από μόνο του σου φτιάχνει την διάθεση. Αντιστρόφως ανάλογα με το βίντεο αυτό που ίσως επιλέξεις να δεις. Κάπου εκεί ίσως και να δεις και αυτήν την ιστορία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Σαφώς, το ζητούμενο των δύο αυτών βίντεο είναι ίδιο με την ιστορία που τρόμαξε την φίλη μου. Ο τρόπος όμως διαφέρει. Τόσο πολύ σαν να μιλάς στον ιθαγενή αρχαία ελληνικά.

Υγ: ολοκληρώνω την απομαγνητοφώνηση μιας υπέροχης συνέντευξης του Μηνά Χατζησάββα. Για τρίτη φορά είναι ο Αγαμέμνων. «Ο Μένιος μου», όπως συνηθίζει να λέει. Χάρηκα τόσο πολύ φέτος που οι σπουδαίες αρχαιοελληνικές τραγωδίες κέρδισαν την μερίδα του λέοντος στις καρδιές του κοινού ανά την Ελλάδα. Ίσως να οφείλεται στην ανωμαλία του ανθρώπινου είδους: ένας νεκρός λαός φλερτάρει με τις νεκρές γλώσσες. Μην το παίρνετε κατάκαρδα, όμως. Υπάρχουν ανά την υφήλιο πολλοί με την ίδια ανωμαλία.

Τζίνα Δαβιλάεπικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com