Σαν τρελή προσπαθεί να σκίζει ένα μαξιλάρι. Δεν καταλαβαίνω τι θέλει να κάνει, αλλά δεν την πλησιάζω. Σέβομαι την φύση. Και η αγαπημένη μου αυτή τη στιγμή είναι η προσωποποίηση της Φύσης. Η εικόνα και η φωνή της. Φεύγω. Επιστρέφω σε μία ώρα. Έχει σκίσει το μαξιλάρι και έχει τοποθετήσει τα παιδιά της για να θηλάσουν. Τέσσερα κουτάβια. Τρία μαύρα, ένα ολόλευκο και μισό κεφάλι μαύρο, σαν πειρατής. Τα γλείφει, τα ξαναγλείφει και τα τοποθετεί με το στόμα της στις θηλές της. Βρε τι μου λες… η Μάγκυ μανούλα. Για γέλια και για μάθημα. Το τρελοκομείο, μάνα!

Δεν τολμώ να αγγίξω τα μικρά της. Μόνο την χαϊδεύω και την κοιτώ με θαυμασμό: «είσαι σπουδαίο κορίτσι, Μάγκυ μου», μόνο αυτό τής λέω. Το Σάββατο, το απόγευμα την επισκέπτομαι στα ιδιαίτερα της για να την ταΐσω στο στόμα. Δεν σηκώνεται ρούπι από κεί που τρώνε τα μικρά της. Άυπνη και ακούνητη. Ούτε για κατούρημα. Ακίνητη και σε θέση να τρώνε τα μικρά. Ψάχνω το τέταρτο. Δεν το βλέπω. Σκίζω λίγο το μαξιλάρι. Το βρίσκω κάτω από τα πούπουλα. Ακίνητο. Με βλέπει που το αγγίζω. Το πιάνει με το στόμα της και το βάζει μπροστά της. Το μυρίσει. Το βλέπει παγωμένο. Ρίχνει το κεφαλάκι της πάνω του για να το ζεστάνει και με κοιτά στα μάτια. Με πόνο, με λύπη, με ελπίδα, με παράπονο; Την χαϊδεύω. Δεν κουνά, ούτε κεφάλι ούτε βλέμμα. Δεν τολμώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Το πιάνει με το στόμα και προσπαθεί να το βάλει στο στήθος της. Δεν κουνιέται . Εκείνη εκεί… επιμένει. Την αφήνω. Της το παίρνω από την φωλιά της, όταν δεν με βλέπει. Μ’έχει κάνει κομμάτια. Η Μάγκυ- μαμά δίνει μαθήματα πόνου. Σηκώνεται για να γυρίσει πάλι γύρω από τα τρία της παιδιά και να βολέψει το σώμα της ώστε να μπορέσουν να θηλάσουν. Η αγαπημένη μου, μανούλα! Τραβά το μαξιλάρι προσπαθώντας να βρει και το λευκό. Κλαίει. Γυρνά γύρω από τον εαυτό της σαν τρελή. Την Κυριακή το βράδυ την πιάνει πανικός. Προσπαθεί να βρει κάτι. Τραβά πετσέτες, κουβέρτες. Αφήνει τα άλλα τρία να κλαψουρίζουν και ψάχνει, ψάχνει… Το παίρνει απόφαση και υποτάσσεται. Στην οικονομία της Φύσης; Στην δική της απροσεξία; Στην δική μου επιπολαιότητα; Τέσσερα γεννημένα, τρία ζωντανά.

Η μητέρα του Παύλου Φύσσα φτιάχνει γλυκά και προσφέρει κάθε μέρα σε όσους επισκέπτονται τον τόπο του φονικού. Αξιοπρεπέστατη, χαμένη στις σκέψεις της, στο θυμό της, στην δικαίωση που ευελπιστεί να ‘ρθεί. Δεν καταπίνεται τούτος ο πόνος. Μόνο τον μαθαίνεις, τον αναλύεις, τον συνηθίζεις, τον αποδέχεσαι, φεύγεις με το παράπονο για ό,τι δεν πρόφτασε να ζήσει εκείνος. Η πιο σπουδαία μοίρα σε τούτο τον κόσμο, είναι να είσαι μάνα. Όχι να γίνεσαι, να είσαι. Συντρίβει από μόνη της η λέξη, αγγίζει τον ουρανό, είναι σε άλλη σφαίρα. Στην γήινη, σε καταλαβαίνουν μόνο όσοι μπορούν να αφουγκραστούν την Φύση. Την ακούν, την σέβονται, την τιμούν. Και η Φύση θέλει την μάνα γενναία, δυνατή, αξιοπρεπή, προστατευτική, γαλήνια. Επαξίως, λίγες φέρουν τον σπουδαίο ρόλο της και τον υπηρετούν ισόβια και κάτω από οποιαδήποτε μοίρα. 

Γιατί η Φύση θέλει τη μάνα να γεννιέται, όχι να γίνεται.