Οι γραμμές του έργου που παρακολούθησα είναι καθαρές, ο λόγος απλός, μεστός, ουσιαστικός και ταυτόχρονα κατανοητός, τεχνικά οι φωτισμοί και η μουσική «πέφτουν», όταν πρέπει να δώσουν ένταση και οι φωνές των ηθοποιών είναι τέτοιες που προκαλούν το συναίσθημα, προτού ακόμα ακουστεί ο λόγος. Το μαγικό είναι πως, ενώ το έργο είναι δομημένο πάνω στο συναίσθημα, τούτη η Μήδεια δεν θυμώνει τον θεατή, ούτε τον φορτίζει συναισθηματικά. Κυρίως τον προβληματίζει για τον άδικο ρόλο της γυναίκας στη ζωή των ανδρών. Το πόσο τελικά η γυναίκα κακοποιείται ψυχικά από τον άνδρα.

Λαθεμένα κάποιοι θεωρούν τον Ευριπίδη μισογύνη. Μέγα λάθος. Ο Ευριπίδης τιμά τη γυναίκα και την οδηγεί στην επανάστασή της για να κερδίσει την εκτίμηση των ανδρών σε μια κοινωνία ανδροκρατούμενη, με αλαζονικά και κυριαρχικά συναισθήματα για το θήλυ και κυρίως με σταθερή εξουσία πάνω της.

Τη Μήδεια δεν την αγαπούν οι θεατές. Έχει διαπράξει το απεχθέστερο των εγκλημάτων θανατώνοντας τα παιδιά της. Μέχρι τώρα νομίζαμε πως ήθελε να εκδικηθεί τον προδότη σύζυγο. Τούτη η Μήδεια, σε δεύτερη ανάγνωση (αλήθεια, ποιος ποτέ θα μπορέσει να πει πως έχει κατανοήσει πλήρως μια τραγωδία;), περισσότερο εμβριθή, καταδεικνύει την απόρριψη της ανδρικής κυριαρχίας. Η Μήδεια σκοτώνει τα αρσενικά παιδιά του Ιάσονα προφανώς για να τον τιμωρήσει για την εξάρτηση που την έμαθε να έχει από αυτόν. Για τη στέρηση της προσωπικής, εγκεφαλικής ελευθερίας, που της εξατμίζει τον αυτοσεβασμό της. Στο έργο οι φράσεις, οι αλήθειες, η ρεαλιστική προσέγγιση που διέπουν αιώνες τώρα τις σχέσεις των δύο φύλων, είναι τόσο απλά δοσμένες από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο που μετέφρασε τον Ευριπίδη, που δεν τολμά ο θεατής να βαρεθεί. Το έργο είναι γρήγορο, οι διάλογοι άμεσοι, ο Χορός καθοριστικός για την εξέλιξη του έργου -ως είθισται- και το συναίσθημα τοποθετημένο σε κοινωνιολογική βάση που θέτει προβληματισμούς στον θεατή. Μπαίνει στο νόημα και ο πιο άσχετος.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης βρισκόμουν σε σημείο που παρακολουθούσα και όλο το κοινό. Δεν κουνήθηκε κανείς. Η παράσταση διαρκεί μία ώρα και ένα τέταρτο. Στηρίχτηκε στην καθαρότητα και είχε αρχή, μέση και τέλος. Το έργο ρολάρει άριστα και αφήνει την αίσθηση της πληρότητας από πλευράς προσέγγισης και ερμηνείας των ηθοποιών. Ο Κιμούλης ανέκαθεν, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, ήταν εξαιρετικός ηθοποιός. Στην ανδρική Μήδεια, ο Κιμούλης κερδίζει τις εντυπώσεις υποδυόμενος άριστα μια θηλυκή ιδιοσυγκρασία, τόσο ύπουλη και ραδιούργα, όσο και υποταγμένη και τραγικά δυστυχισμένη. (Αλήθεια, υποτάσσεται η ραδιουργία;) Απενδύεται ο θεατής την ανδρική οντότητα και μεταφέρεται στη γυναικεία. Οι λοιποί ρόλοι είναι διανεμημένοι στους ηθοποιούς που ανταποκρίνονται εξαιρετικά στις ανάγκες των ρόλων.

Με λυπεί πραγματικά άνθρωποι που έχουν μια μεγάλη πορεία πίσω τους και έχουν αποδείξει πως έχουν δουλέψει σκληρά, να γίνονται αντικείμενο συζητήσεων από ειδήμονες και μη, και να εισπράττουν κριτικές άλλοτε αναίτια αυστηρές και άλλοτε απαξιωτικές. Στη «Μήδειά» του ο Γιώργος Κιμούλης αποδεικνύει πως είναι σπουδαίος ηθοποιός. Και απαντά και στους εχθρούς του που μιλούν για έναν άλλο Κιμούλη.

Κλείνοντας το εγκώμιο για τη «Μήδεια» και νιώθοντας πολύ μικρή για να συγχαρώ τους Κώστα Γεωργουσόπουλο, Σπύρο Ευαγγελάτο, Γιώργο Πάτσα, Γιάννη Μετζικώφ, Θάνο Μικρούτσικο και τον δεκαεπταμελή θίασο συμπεριλαμβανομένου του Χορού, θα σταθώ μόνο στον πρωταγωνιστή: την ικανοποίηση που έχει ο ίδιος λάβει από το αποτέλεσμα του έργου. Τη σιγουριά στο βλέμμα του, τη βεβαιότητα πως το κοινό φεύγει πλήρες και τον αυθορμητισμό του να επικοινωνήσει με το κοινό αμέσως μετά την παράσταση. Πρώτος βγήκε να χαιρετίσει τον κόσμο με απόλυτη απλότητα και ταπεινότητα. Έσπασε ο ίδιος τον πάγο που προκαλεί απόσταση μεταξύ ηθοποιού και θεατή. Τόσο άμεσα και ήρεμα, σχεδόν σιωπηλά, σαν να γιορτάζαμε τη συν-κίνηση με ένα δροσερό ποτήρι κρασί.

Πρώτη δημοσίευση στο protagon.gr