Φωτογραφία: Κωστής Μακρής

Πήγαμε με τη γυναίκα μου στο Badminton την Τετάρτη, 5 Ιουνίου 2013. Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος και μια μουσική γιορτή με τους φυσιολάτρες συνθέτες Μιχάλη Κουμπιό και Ανδρέα Κατσιγιάννη

Μια γιορτή με τραγούδια για το… Για το περιβάλλον πήγα να πω, αλλά ο Μιχάλης Κουμπιός είπε από μικροφώνου ότι η φύση μάς διδάσκει μουσική, δεν κάνει μουσική, δεν χρειάζεται τη μουσική μας γιατί η μουσική υπάρχει στους ρυθμούς της, στον άνεμο, στη θάλασσα, στο θρόϊσμα των φύλλων, στα κελαηδίσματα των πουλιών και στους καλπασμούς των άγριων αλόγων.

Μουσική και τραγούδια κάνουν οι άνθρωποι.

Μουσική παίζουν οι άνθρωποι και την τραγουδάνε. Για χαρές και λύπες.

5 Ιουνίου 2013 στο προαύλιο του Badminton. Στην Αθήνα, λίγα λεπτά από το κέντρο. Μουσική και τραγούδια. Αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια.

Για τη χαρά ή για τη λύπη;

Πώς ξεχωρίζουν αυτά; Πώς γίνεται να ακούς την “Άγρια ζωή” και να κουνιέσαι με χαρωπή κι ανόητη άγνοια; Πώς γίνεται να ακούς για “άγρια ζωή και φως σαν χιόνι”, για “ανθρώπους που είναι διάφανοι και μόνοι” και να κάνεις τον χαρούμενο επειδή πήγες σε μια συναυλία για να διασκεδάσεις;

Καλύτερο είναι να πεις μετά: «Μου άρεσε τόσο πολύ! Έκλαψα με την ψυχή μου!» Όπως λέγανε κάποιες παλιές γυναίκες για τις δραματικές ταινίες και κάποιοι για την αρχαία ελληνική τραγωδία… Ή και για τη νέα. Που πολλούς κάνει να κλαίνε…

Από την άλλη, πώς γίνεται να μην διαλύονται μέσα σου ο θυμός και το μίσος, σαν δύσοσμοι καπνοί σε δυνατό άνεμο, όταν ακούς όμορφα και γεμάτα έρωτα τραγούδια για κάποιο “φιλί φιλάκι”; Ποτέ μου δεν κατάφερα να τα ξεδιαλύνω όλα αυτά.

Δεν μπορώ να κάνω αυτό που λέγεται ρεπορτάζ. Δεν είμαι ρεπόρτερ. Ίσως γι’ αυτό άφησα να καθίσουν μέσα μου δυο μέρες οι μουσικές και να ξεκουραστούν λίγο πριν τις αφήσω να μιλήσουν.

Ο Μιχάλης Κουμπιός και ο Ανδρέας Κατσιγιάννης τις δημιούργησαν αυτές τις μουσικές και τους έδωσαν όλα τα εφόδια για να με κερδίσουν δίχως πόλεμο αλλά με χρόνο.

Δεν θέλω να κάνω ρεπορτάζ. Δεν μ’ αρέσει να φτιάχνω λόγια δικά μου για λόγια που ειπώθηκαν με μουσικό τρόπο, πολύ καλύτερα απ’ ο,τιδήποτε θα έγραφα. Ένα εκλεκτικό σφουγγάρι θέλω να είμαι και να μαζεύω δροσιές και αρώματα από το σώμα της πόλης μου και του κόσμου. Ακόμα και βρομιές να μαζεύω, αν κάτι καθαρίζω έτσι.

Ο χώρος μου θύμισε παλιότερες εποχές. Μια μεγάλη αυλή, με καρέκλες και τραπεζάκια. Στο βάθος η μεγάλη σκηνή. Κάποια στιγμή στην οθόνη της σκηνής προβλήθηκε ένα ντοκιμαντέρ με εικόνες από τον πλανήτη και μουσική ωραία και ταιριαστή που μια υγρασία στα μάτια την προκαλούσε.

Και μετά στην οθόνη ήρθε και θρονιάστηκε ένα τραγουδόδεντρο.

Εγώ κοίταζα τον γύρω χώρο, τον Υμηττό αριστερά, τα δέντρα στον χώρο τού Badminton, τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Κάτι με φίλιωνε μαζί τους.

Και πάλι το Τραγουδόδεντρο στο βάθος της σκηνής, κλαδιά πολύπλοκα, φυλλωμένα με νότες. Να υπόσχεται όμορφες βραδιές με τραγούδια παυσίπονα κι ενέσιμα και στοχασμούς που θεραπεύουν.

Χρήσιμα και παρηγορητικά σαν παραμύθια. Καλύτερα από κάθε παραμύθα.

Το Τραγουδόδεντρο, στην αυλή του Badminton, τις κράτησε τις υποσχέσεις του.

Το ίδιο και τα κλαδιά του και τα φύλλα του.

Οι συνθέτες Μιχάλης Κουμπιός και Ανδρέας Κατσιγιάννης.

Οι τραγουδιστές Βασίλης Λέκκας, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Αρετή Κετιμέ και Χάρης Μακρής. Και, έτσι, απρόοπτα, και η Σαββέρια Μαργιολά που ήταν εκεί, καλεσμένη στη σκηνή από τον Μιχάλη Κουμπιό να πει ένα τραγούδι.

Οι μουσικοί Μιχάλης Κουμπιός (πλήκτρα), Ανδρέας Κατσιγιάννης (σαντούρι), Δημήτρης Μαργιολάς (νυκτά έγχορδα), Νίκος Καλαντζάκος (πιάνο), Γιώτης Σαμαράς (κιθάρες), Δήμος Πολυμέρης (ακορντεόν) και Δημήτρης Γάσιας (βιολί).

Πλούσιο Τραγουδόδεντρο, με βαθιές ρίζες στην παράδοση, ψηλό μέχρι το μέλλον που ονειρευόμαστε, θαλερό σαν τις πόλεις που θα θέλαμε να είμαστε άξιοί τους και κείνες φιλικές σε μας. Με δυνατά κλαδιά και ζωηρόχρωμα φύλλα.

Θα στέκει στην αυλή του Badminton μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου (εκτός από τον Αύγουστο).

Να πάτε. Να αξιωθείτε να πάτε, γεροί να είστε.

Εμείς λέμε να ξαναπάμε με φίλους. Είναι όμορφα εκεί.Το βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή “Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες”κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.

Κωστής Α. Μακρής