Είναι και κάτι μέρες, όμως, που η εξάτμιση από το φτιαγμένο παπάκι δεν ακούγεται, ούτε το χαρτάκι με τη σφολιάτα τυρόπιτας που μόλις πάτησες κολλάει στη σόλα σου, ούτε η απεγνωσμένη προσπάθεια του ταξιτζή να μην συναντηθούν τα βλέμματά σας και αναγκαστεί να σου δώσει προτεραιότητα στην Πεντέλης σε «χαλάει».
Ξαφνικά δεν ανεβάζεις πίεση που η υπάλληλος στην εφορία αρχίζει κάθε πρότασή της με «δεν» και η πλαστική καρέκλα στην «greek tavern» στο Πολυδένδρι δεν βιάζει τον αμφιβληστροειδή σου.
Είναι αυτές οι μέρες που βλέπεις χρώματα.. είναι η Ελλάδα σου…
Είναι εκείνες οι μικρές χαριτωμένες ατέλειες που αναδεικνύουν την ατίθαση ψυχή μας…
Είναι η γλυκύτητα του λάθους. Είναι η τρέλλα μας, είναι το «εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε».
Είναι το «αγαπώ Ρίτσο, ρε γαμώτο!» και η trendy (wow) έκφραση μας.
Είναι το «έλα, μωρέ, για πλάκα το’ πα» .
Είναι οι λέξεις σε –ιλα, εντεχνίλα, σαπίλα, βαρβατίλα κ.α. (φτάνουν … μέχρι ξεφτίλα) που ικανοποιούν την ιστορική ανάγκη μας για τακτοποίηση και εναπόθεση εννοιών.
Είναι το «omg t m les tora re man» και who cares btw….
Είναι το «κατά τα άλλα ..γαμώ τα παιδιά »…
είναι η μαγκιά της γοητευτικής μας διαφορετικότητας,
Τι;… Δεν είναι;
Είναι απλά το ότι καιρό τώρα έχουμε συνηθίσει το πρόσωπο του τέρατος; Τι; Το αγαπήσαμε κι όλας;
FUCK!
Υγ. 1ο: μάγκες η φτώχεια είναι κακό και βίαιο πράγμα. Ξεκινάει με την έλλειψη χρημάτων και καταλήγει στην έλλειψη φαντασίας.
Υγ.2ο: αφορμή η κουβέντα του Σωτήρη φυσώντας τον καπνό στην οθόνη του mac: «εδώ εμείς φτύνουμε τον διπλανό μας, αλλά θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο».
SHARE