Ο αγαπημένος κύριος Λάκης Ιορδανόπουλος, γνωστός σε όλους μας εδώ από την χρόνια παρουσία του στο κρατικό αυστριακό κανάλι ORF με την εκπομπή του „Heimat fremde Heimat“ ( μτφρ. Πατρίδα ξένη πατρίδα ), δημιούργησε το συγκρότημα Λάκης & Αχ Βαχ το 1983… Τα μέλη του συγκροτήματος από Τουρκία, Αυστρία και Ελλάδα, με όργανα παραδοσιακά και σύγχρονα. Σπουδαίοι μουσικοί και ερμηνευτές, ιδιαίτερες φυσιογνωμίες με έντονο πάθος, μια πολύχρωμη φωτογραφία απέναντι σε ένα «πολύχρωμο» κοινό. 

 

Νομίζω πως ο Λάκης κατάφερε το δύσκολο αυτό έργο… να μας «μαζέψει» όλους σε ένα μέρος, να μας ξεκουνήσει από την μουρμούρα και την χειμέρια νάρκη που ζούμε λίγο πολύ όλοι μας σε αυτή την πόλη όταν πιάνει το πολύ κρύο. Μπορεί να γκρινιάζουμε και να μην πολυαγαπάμε *φαινομενικά, ο ένας τον άλλο όταν συζητάμε για τα καθέκαστα στους εκάστοτε ελληνικούς κύκλους, αλλά όταν είναι για διασκέδαση και νοσταλγία, γινόμαστε ένα. 

 

Η μουσική ήταν εξαιρετική! Μας ξεσήκωσες Λάκη, τα κατάφερες… μας πήγες σε μέρη του μυαλού μας που είχαν πιάσει λίγη σκόνη. Με τις όμορφες επεξηγήσεις σου, έκανες και τον πιο ανίδεο Αυστριακό να καταλάβει τι κρύβεται ( ή όχι ) πίσω από τους στίχους των τραγουδιών μας, με τα αστεία σου μας μετέδωσες το κέφι σου και με τα τραγούδια σου μας έδειξες μια πολύ ευαίσθητη πλευρά του εαυτού σου. 

 

Να μην ξεχάσω να αναφέρω βέβαια και την απίθανη Λουκία Αγαπίου, που με την γνωστή της ζεστή μεσογειακή φωνή, γέμισε τον χώρο πάθος και αγάπη, χρωματίζοντας τις λέξεις, τραγουδώντας με ψυχή. 

 

Η νύφη του Θερμαϊκού, «όμορφη Θεσσαλονίκη», είχε την τιμητική της χθες. Λίγες νότες ακούστηκαν από το ομώνυμο τραγούδι και ήδη το πλήθος τραγουδούσε στον ίδιο ρυθμό. Όταν δε ζεστάθηκε το κλίμα, αφού άνοιξε πρώτος τον χορό ο Νίκος Αργυρού χορεύοντας ζεϊμπέκικο στην σκηνή, δεν ήταν λίγοι αυτοί που σηκώθηκαν να χορέψουν, εκτός βέβαια από έναν γνωστό «γκρούπι» του συγκροτήματος, τον Αυστριακό Έβαλντ, ο οποίος έτσι κι αλλιώς χόρευε μόνος του αψηφώντας τα βλέμματα όλων. 

 

Κέφι, παλαμάκια, σιγοτραγουδίσματα, γελάκια, δάκρυα χαράς, συγκίνηση, νοσταλγία μερικά από τα συναισθήματα που «πέρασαν» αυτόματα από την σκηνή στο κοινό. Ευχή μου, να γίνεται πιο συχνά όλο αυτό…. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να οργανωθούν αυτές οι βραδιές, όμως αν είχαμε και μια τέτοια «δεύτερη» ευκαιρία μέσα στον χρόνο θα ήταν κάτι παραπάνω από βάλσαμο στις ελληνικές μας, «μεταναστευμένες» ψυχές. Μπορεί να είμαστε λίγοι… αλλά είμαστε εδώ. 

 

Σε ευχαριστούμε για αυτή την τόσο ξεχωριστή βραδιά !

μαστε ﷽﷽﷽﷽ινικλουτμμαστε ﷽﷽﷽﷽ινικλουτμ

 

μαστε ﷽﷽﷽﷽ινικλουτμ ς﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ευταχαimat”