Σε ένα περίπου μήνα γίνομαι 45 χρονών. Είναι αυτοί οι στρογγυλεμένοι αριθμοί που εκπέμπουν μιαν εξαρτημένη αλληλουχία σκέψεων…30, 35, 40, 45 …. Ποιος είμαι; Τι κάνω; Είμαι ικανοποιημένος από τη ζωή μου; (η απάντηση σχεδόν πάντα είναι όχι)

Εδώ και πολλά χρόνια έχω πάψει να δίνω σημασία στα νούμερα, και προσπαθώ να ζω την ζωή σαν μία συνεχή ολότητα. Να που όμως αυτό το νούμερο, το 44, κατέστη σημαδιακό και πιθανώς αξέχαστο στο εγγύς μέλλον.

Στα  44 μου λοιπόν, επενέβησαν μαζεμένες όλες οι χίμαιρες του κόσμου τούτου.

Εν αρχή, κάποιο πρόβλημα υγείας που διαρκώς διογκωνόταν έως ότου κατέστη ανεξέλεγκτο.

Εν συνεχεία, και εν μέσω του προβλήματος αυτού, ένας χωρισμός που θέλω πολύ να τον προτείνω σε κάποιο σκηνοθέτη ή σεναριογράφο μήπως και ξαφνικά λύσω το οικονομικό μου ζήτημα (φυσικά θα δώσω ένα μεγάλο ποσοστό και στη πρώην σύντροφο μου. Μαζί το γράψαμε). Τόσο (αυτο)καταστροφικός ήταν.

Αφού κόπασαν οι άνεμοι από τις προηγούμενες καταιγίδες, και πίστεψα ότι επικρατεί επιτέλους νηνεμία, να σου το σώμα μου, που κρυφογελώντας και με ένα πονηρό υφάκι μου κραύγασε στεντόρεια… “νομίζεις πως τελείωσαν όλα; Καημένο μου…εγώ δεν έχω μιλήσει ακόμη”…

Βαρειά θλάση γαστροκνημίου, νευροκαβαλίκεμα (τι λέξη ) σε ολόκληρη τη δεξιά μου πλευρά  για  σχεδόν ένα  μήνα, πόνοι  στην  μέση  και  καταιγιστική  καταβολή  στα  όρια της κατάρρευσης ήταν αυτά που είχε να μου πει. Και σαν κερασάκι στην τόσο γευστική αυτή τούρτα, μια σημαντική αύξηση βάρους, απόρροια της φαρμακευτικής αγωγής.Όλα αυτά είχαν σαν συνέπεια να νιώσω πως πλέον έχω χάσει εμένα, τον Γιώργο.

Σάστισα. Πάγωσα. Πίστεψα πως ο Θεός ήθελε να μου δείξει όλα τα σκοτεινά μονοπάτια. Δεν μπορούσα όμως να αντιληφθώ γιατί επέλεξε εμένα για την ξενάγηση. Η απάντηση, ήταν συγκλονιστική.

Οι μεγαλύτερες οδύνες οδηγούν είτε στις μεγαλύτερες ήττες, είτε στις μεγαλύτερες νίκες. Σε μένα συνέβη το δεύτερο.

Αποφάσισα να αποδεχτώ την κατάσταση, όπως ακριβώς ήταν. Όταν υπάρχει εσωτερική αποδοχή, γεμίζεις με ηρεμία και γαλήνη, που πάντα υπάρχουν μέσα μας αλλά τα κρατάμε φυλακισμένα και δεν τα αφήνουμε να ρέουν. Και όταν γεμίζεις με ηρεμία και γαλήνη, μια νέα διάσταση εμφανίζεται, μια υψηλή συχνότητα, και τότε η δυνατότητα αληθινά δημιουργικής δράσης ανοίγεται μπροστά μας. Δράσης που απλώνεται σε κάθε κλαδί της Ζωής, δράση που θεραπεύει.

Σε αυτό συνέβαλλαν και κάποια θαυμάσια βιβλία που βρέθηκαν μπροστά μου γιατί έπρεπε να βρεθούν. Γιατί τελικά τίποτα δε συμβαίνει, που δεν είναι προορισμένο να συμβεί.

Οι άνθρωποι ξοδέυουμε το μεγαλύτερο χρόνο από τις ζωές μας σκεφτόμενοι το παρελθόν και προσδοκώντας το μέλλον. Αποφεύγουμε να   επικεντρωθούμε  και   να  βυθιστούμε  στο μόνο χρόνο που πραγματικά υπάρχει, το παρόν. Στη παρούσα στιγμή, στο τώρα. Στη μόνη πύλη που οδηγεί στην αφύπνιση  και τη φώτιση.

44, 11 λοιπόν. Μια  χρονιά  που  από  το  δάκρυ  κατέληξε  στη  χαρά,  στο  νέο  δρόμο. Εις υγείαν.

Ο Γιώργος Κιοσσές είναι Ωτορινολαρυγγολόγος και Ραδιοφωνικός Παραγωγός