Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Αφικνούμενος, λοιπόν, τρώω την πρώτη κρυάδα και συνέρχομαι, συνειδητοποιώντας ότι, yes, I’m back home.

Η αυτού εξοχότης ο κ. ταξιτζής, αποφασίζει (και διατάσσει), ότι δεν θα μας βάλει, ζαλωμένους με τρία μπαγκάζια των 20 κιλών το καθένα, στην Κόκκινη Πόρτα μέχρι την αρχή της Πυθαγόρα, απ’ όπου, κουτσά στραβά θα μπορούσαμε να διανύσουμε γύρω στα 30 μέτρα χοχλακίου μέχρι το σπίτι μας στην αρχή της Ομήρου, (γαμώ τον ρομαντισμό μας), και μας αφήνει ΕΞΩ από την προαναφερθείσα πύλη, επικαλούμενος ότι αυτός, (η εξοχότης του), δεν μπορεί να κάνει την απαιτούμενη μανούβρα, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, όπερ σημαίνει ότι η οσφυαλγούσα σύζυγός μου αναθέτει στα στιβαρά μου χέρια τα οικογενειακά μας, κυριολεκτικώς, βάρη.

Παρένθεση: δυο μέρες μετά, που χρειάσθηκε να μεταφέρω την αδελφή μου στο αεροδρόμιο, δύο, επαναλαμβάνω ΔΥΟ, ταξί, ακριβώς στο ίδιο σημείο, (στην αρχή της Πυθαγόρα), έχουν μπλοκάρει τον δρόμο για να συνοδεύσουν πελάτες τους εκτός πόλεως. Βέβαια εκείνοι είναι τουρίστες, και για τους τουρίστες, πρόθυμα να θα κάνουν τις απαιτούμενες μανούβρες, ενώ εμείς είμαστε μούλοι.

Αγκομαχώντας ως μούλος, λοιπόν, στον δρόμο που επήγαινα, μαχόμενος με τα 60 κιλά, συν τα 72 δικά μου, ανακάλεσα, σε μίαν εκούσια ονειροπόληση, τις νωπές εντυπώσεις μου από το πρόσφατο ταξίδι μας στο Ηνωμένο Βασίλειο, μπας και, ξεγελώντας έτσι τον εαυτό μου, μικρύνει η απόσταση μέχρι το σπίτι μας.

Ομαλότητα, τάξη, καθαριότητα, σεβασμός όλων έναντι όλων, είτε στους δρόμους είτε στα μαγαζιά, είτε στα θέατρα είτε στα εστιατόρια.

Είπα μαγαζιά και μου έρχεται συνειρμικά στον νου η εικόνα μιας ζωντανής, πολύβουης, σφύζουσας αγοράς με τα μαγαζιά όλα ανοιχτά και γεμάτα πελάτες, σε αντίθεση με την εικόνα της δικής μας, φαφούτικης, αγοράς με πολλά καταστήματά της κλειστά και παρατημένα και με πελάτες λίγους και μουδιασμένους, σαν δαρμένους.

Είπα μαγαζιά και δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην αβίαστη έκδοση αποδείξεων από όλους, ως αυτόματο αντανακλαστικό, παντού όπου παρέχονται υπηρεσίες, χωρίς πρόσθετες διαπραγματεύσεις και άλλα ελληναράδικα τερτίπια.

Κλάξον, μόνον σε περίπτωση κινδύνου ! Οι πεζοί, άρχοντες του δρόμου.

Κάπνισμα; Παρ’ όλο που πολλοί καπνίζουν, η παρουσία των καπνιστών με όλα τα συνεπαγόμενα συναφή, π.χ. πεταμένες γόπες, φύσημα καπνού στην μούρη, κάπνισμα κοντά σε παιδιά ή ηλικιωμένους, (ακόμη και στην ύπαιθρο !), τόσο διακριτική, που, χαλάλι τους, ας καπνίζουν!

Αληθινή πολυπολιτισμική κοινωνία με πλήρη ενσωμάτωση του ξένου στοιχείου. Πού; Στην πάλαι ποτέ ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική, ρατσιστική αυτοκρατορία.

Η ευγένεια παροιμιώδης. Καθόλου υποκριτική και καθόλου απρόσωπη. Το χιούμορ επίσης. Με αμεσότητα, επιστρατευμένο στα απλά καθημερινά. Για παράδειγμα, στο μετρό, ο υπάλληλος στα εκδοτήρια, χαιρέτισε προσωπικά την κορούλα μας, και της είπε «…κι εγώ, όταν ήμουν στην ηλικία σου ήμουν 15 χρονών…».

Αισθάνεσαι ότι σε κάθε σου βήμα είναι πάντα κάποιος πρόθυμος και έτοιμος να σε φροντίσει από το πόστο του, όχι ασκώντας την εξουσία του, αλλά εκτελώντας όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται, το καθήκον του.

Και μέσα σε όλην αυτήν την τάξη, η απόλυτη ελευθερία, πάντα με σεβασμό προς τον διπλανό σου. Θες να φορέσεις τα φτερά στρουθοκαμήλου της γιαγιάς σου και να περπατήσεις ή να χορέψεις στο πεζοδρόμιο; Κανείς δεν θα σε κοιτάξει κοροϊδευτικά, κανείς δεν θα σε σνομπάρει, κανείς δεν θα σε χλευάσει. Απόλυτη εφαρμογή του κανόνα: «Η σοβαρότητα είναι ο εχθρός της σοβαροφάνειας, και τούμπαλιν».

Καλά, τι ώρα έφυγε το τρένο; 11.01. Και τι ώρα είπανε ότι φεύγει; 11.01. Δεν μπορεί, έτυχε. Στο επόμενο δρομολόγιο θα ‘χω τον νού μου για τυχόν καθυστέρηση. Ε, λοιπόν, όλα τα τρένα των 11.01, οποιαδήποτε μέρα, οποιασδήποτε προέλευσης και για οποιονδήποτε προορισμό, φύγανε στις 11.01 ακριβώς, (τα γαμημένα!).

Η φύση να οργιάζει μέσα κι έξω από τις πόλεις. Τα χωριά και οι οικισμοί, λες και τα ζωγράφισαν ιμπρεσιονιστές. Περιποιημένα σπιτούδια, με τα παρτέρια τους, τους φράκτες τους, τα αγροτικά τους παρκαρισμένα τακτικά, κι όχι όπως λάχει, μέχρι και τα πρόβατά τους σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι συντεταγμένα σε τακτικούς σχηματισμούς. Μέχρι και οι κοπριές τους είναι αποθηκευμένες με απόλυτη τάξη σε ειδικούς, πεντακάθαρους χώρους.

Στην διάρκεια της παραμονής μας στας Αγγλίας μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: Μα καλά, οι Εγγλέζοι και οι Σκωτσέζοι σκύλοι και τα λοιπά οικόσιτα, δεν αφοδεύουν; Δεν μπορεί. Και τότε πού είναι τα προϊόντα του μεταβολισμού τους; Πολύ απλά, πίσω από κάθε ένα συμπαθητικό ζωάκι είναι και ο αφέντης του, ο οποίος το ακολουθεί διακριτικά με μία ειδική νάιλον σακκουλίτσα με την οποία παγιδεύει την σκατουλίτσα, πριν αυτή προλάβει καν να πέσει στο πεζοδρόμιο. Και με τα αδέσποτα τι γίνεται; Τα αδέσποτα απουσιάζουν. Γιατί; Διότι όπου απουσιάζουν τα αδέσποτα είναι παρόντες οι Δήμαρχοι και οι άξιοι και φιλότιμοι συνεργάτες τους.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έφτασα κάθιδρος και ασθμαίνων στο σπίτι μου.

Χθες ήμουν στην Σκωτία. Σήμερα, έφθασα στην χώρα μας που διαφέρει από την Σκωτία κατά ένα φωνήεν (αντικαταστείστε το ωμέγα μ’ ένα άλφα)…

Και για να μην κατηγορηθώ ως ξενομανής και άδικος, θέλω, κλείνοντας, να πω τα εξής: μπορεί να το αποδώσετε στην εκ γήρατος, ολονέν αυξανόμενη ευσυγκινησία μου, αλλά στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου*, μόλις αντίκρισα σε περίοπτη θέση μίαν εξαίσια εγκατάσταση του συμπατριώτη μας Ιωάννη Κουνέλη, δάκρυσα.

Στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου δεν πήγα. Εκεί θα δάκρυζα για άλλους λόγους. Ο λόρδος Έλγιν, ως αποδημήσας εις Κύριον, δεν έχει να μας πει πολλά. Οι απόγονοί του, όμως, ξέρουν…

Στο μεταξύ, και μέχρι να βρεθεί λύση για τα μάρμαρά μας, καλόν είναι εμείς, να περιφρουρήσουμε όλους τους Κουνέληδες και τους υπόλοιπους πνευματικούς φάρους μας, διότι, αν διαβλέπεται κάποια λύση στο εγγύς ή απώτερο μέλλον για την χώρα μας, μόνο δια των υπηρετούντων το Ελληνικό Πνεύμα μπορεί αυτή να επιτευχθεί.

Και να εκπολιτισθούμε, μιμούμενοι πολλές από τις συνιστώσες της καθημερινότητας που περιέγραψα παραπάνω. Φτάνει πια να επικαλούμαστε τους προγόνους μας, επαναπαυόμενοι στον πολιτισμό που εκείνοι θέσπισαν και που καμία σχέση δεν έχει με την σημερινή μας βαρβαρότητα, εξαιρουμένων των Κουνέληδων…

John Mc Stoura is back in town!

*Σημείωμα του γράφοντος: 

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΑΣ :

Λόγω αρχομενης αρτηριοσκλήρυνσης, χρέωσα, κακώς, τον Ιωάννη Κουνέλη στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, ενώ η εγκατάσταση στην οποία αναφέρθηκα στο πρόσφατο κείμενο που αναρτήθηκε στο iporta, ανήκει στην μόνιμη συλλογή της Tate Modern. Εις την τάξιν με επανέφερε η αυστηροτάτη σύζυγός μου, αλλά τώρα πια είναι αργά. Ο,τι κρεμάστηκε, κρεμάστηκε…! Σορυ γκάϊζ!