το αγαπημένο WhatsApp, στέλνεις τα μηνυματάκια σου, φωτογραφίες και βίντεο «χρεώνοντας» το ίντερνέτ σου, δηλαδή…. το τίποτα. 

 

Προς θεού… και εγώ τέτοιο παιδί είμαι, κόρη ηλεκτρονικού με τρομερή «έφεση» στα γκάτζετς. Όμως θα σας εκμυστηρευτώ κάτι…. έχω αρχίσει και κουράζομαι με όλο αυτό το τεχνολογικό «μπούμ». Κάπου θέλω να βάλω ένα φρένο. Μου αρέσει, δεν λέω, η επαφή με τους φίλους και τους συγγενείς μου, ανά πάσα στιγμή και όλους αυτούς τους αγαπημένους μου ανθρώπους, που δεν έχω την δυνατότητα να «πετάγομαι» και να βλέπω λόγω απόστασης… Καμιά φορά ξεχνάω και τις γιορτές, το φατσοβιβλίο μου τις υπενθυμίζει ( να είναι καλά! ), καθώς και τα γενέθλια αφού έτσι δεν χρειάζομαι ιδιαίτερο ημερολόγιο σημειώνοντάς τα κάθε χρόνο ξεχωριστά… 

 

Πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί ολοένα και περισσότερο τις παλιές, σαφώς πιο ανέμελες, «διαφορετικά» επικοινωνιακές εποχές. Όταν είχα φίλους στέλνοντάς τους γράμματα, περιμένοντας πως και πως τον ταχυδρόμο, κρυφοκοιτάζοντας τα ταχυδρομικά «κουτιά» μετά το σχολείο. Είχα και λίγα ηλεκτρονικά παιχνίδια, κρυμμένα κάτω από το μαξιλάρι μου, όπου έπαιζα «κρυφά» τα βράδια μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Το πρώτο μου κινητό τηλέφωνο ήταν ένα μπλε με πορτάκι, φυσικά χωρίς έγχρωμη οθόνη και οθόνη αφής… ο πρώτος μου ηλεκτρονικός υπολογιστής, ζύγιζε τόσα κιλά και εγώ τον είχα πηγαινέλα στα αεροπλάνα. Που να φανταστώ τότε τι εξέλιξη θα είχε η τεχνολογία. 

Θυμάμαι είχα διαβάσει κάποια στιγμή και το «προφητικό» βιβλίο του Μιχάλη Δερτούζου «Τι μέλλει γενέσθαι» ( Εκδόσεις Λιβάνη, 1998 ) που μιλάει για όλες αυτές τις αλλαγές που έρχονται να διαφοροποιήσουν την καθημερινότητά μας, λόγω αυτής της γρήγορης εξέλιξης. 

(…) Η ολόσωμη στολή σας θα σας επιτρέπει να τηλεφωνείτε, να ελέγχεται το ηλεκτρονικό σας ταχυδρομείο, να παρακολουθείτε τηλεόραση και να πληρώνετε τους λογαριασμούς σας, ενώ περπατάτε στο δρόμο. Θα είστε σε θέση να ταχυδρομείτε ηλεκτρονικά ένα χάδι – κι άλλα πολλά -, καθώς οι ολόσωμες στολές, η εικονική πραγματικότητα και η τεχνολογία βίντεο μετατρέπουν τη φύση του σεξ και του ειδυλλίου. (…)

 

Από όποια πλευρά και να το αναλύσουμε, είμαστε σε ένα σημείο ανάπτυξης, χωρίς επιστροφή. Αναρωτιέμαι αν θα ξεχάσουμε να ζούμε και να επικοινωνούμε στην πορεία της ζωής μας μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της. Αν θα ξεχάσουμε να αγαπάμε το ίδιο, να πληγωνόμαστε και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας χωρίς να «ποστάρουμε» τραγούδια στο φατσοβιβλίο. Αν η πρώτη μας σκέψη θα είναι να γράψουμε ένα γράμμα και όχι ένα μήνυμα. Αν τα βιβλία θα θυσιαστούν στον βωμό της πρακτικότητας και η ηλεκτρονική τους μορφή θα επικρατήσει. 

 

Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα και να αναφερθώ σε ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες όλων αυτών των «εξελίξεων». Όμως θεωρώ πως όλοι μας έχουμε εντοπίσει λίγο πολύ αυτές τις αλλαγές, έχουμε την ωριμότητα να θέσουμε τα όριά μας και τελικά φιλτράροντάς τις, αποφασίζουμε πως θέλουμε να διαμορφώσουμε την καθημερινότητά μας. Καλό θα ήταν, κατά την γνώμη μου πάντα, να μην παραμελούμε τις ανάγκες μας και την ανάγκη για ελεύθερο χρόνο και ιδιωτικότητα… δεν χρειάζεται να ξέρουν τα πάντα οι άλλοι για μας… ας κρατήσουμε την «μοναδικότητά» μας για τους λίγους και καλούς ;).