Σημ. Κ.Μ.: Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από πίνακα της Μαργαρίτας Σκόκου.

Και τι θα φανεί από μέσα όταν ανοίξει; Μήπως κάνει ρεύμα και κρυώσουμε; Και τι μπορεί να μπει ή να βγει από μια πόρτα;

Άνθρωποι; Ζώα; Πουλιά; Λουλούδια και δέντρα;

Προβλήματα; Λύσεις; Ιδέες;

Τέρατα μήπως; Σαν τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες, που με τον τρόμο τους μας φόρτωσε η λειψή μας παιδεία; Και την ονομάζω λειψή γιατί δεν μας δίδαξε στην πράξη ότι δεν υπάρχει ανίκητο τέρας. Ακόμα κι αν κρύβεται πίσω από την θεόκλειστη πόρτα τού φόβου και των προκαταλήψεών μας.

Μήπως όμως κάποιοι πίσω από την πόρτα εμποδίζουν το άνοιγμά της;

Μήπως δεν πρέπει να την ανοίξουμε, επειδή εκεί μέσα, όπως στην κρυφή κάμαρα του Κυανοπώγωνα, κρύβονται μυστικά που η γνώση τους θα μας σκοτώσει;

Μήπως πρέπει να μπούμε πολλοί εκεί μέσα και να κάνουμε ένα γλέντι αυτογνωσίας, να μοιραστούμε ιδέες, δημιουργικότητα και απόψεις, να σχολιάσουμε την επικαιρότητα, να μιλήσουμε για τέχνη, να κάνουμε τέχνη, να ζήσουμε με τέχνη και να καλέσουμε και άλλους, πολλούς άλλους και άλλες, διαφορετικούς από μας;

Αυτή η πόρτα μοιάζει με γρίφο, με αίνιγμα, με πρόβλημα. Κάθε πόρτα, θα πείτε, είναι ένα αίνιγμα.

Ακόμα και η πιο γνωστή πόρτα μπορεί να κρύβει άγνωστα κι απρόβλεπτα πράγματα. Φανερώνουν, όμως, κι έναν πολιτισμό οι πόρτες. Κι ας θεωρούμε αυτονόητη έννοια την πόρτα για τον καθένα. Ποια πόρτα; Όταν ζεις σε καταυλισμό με αντίσκηνα, τι ονομάζεις πόρτα; Δείξτε μου την πόρτα μιας παράγκας από νάιλον, λαμαρίνες και καλάμια. Βάλτε πόρτα ασφαλείας στην αχυροκαλύβα σας. Κλειδώστε την πόρτα του ιγκλού σας. Κλείστε την πόρτα στο χαρτόκουτο του άστεγου.

«Έχουμε αρκετά προβλήματα για να ασχολούμαστε με τα μυστήρια μιας πόρτας» σαν ν’ ακούω κάποιες φωνές.

Ναι, θα συμφωνήσω. Είναι πολλά τα προβλήματα της ζωής. Και κάποια δεν λύνονται. Αυτά όμως που μπορούν να λυθούν, λύνονται πιο εύκολα με καλή παρέα.

Θα την ανοίξουμε αυτή την νέα πόρτα. Χωρίς φόβο για το άγνωστο.

Με ελπίδα για το νέο.

Με την ευχή να είναι καλορίζικο το πέρασμα απ’ αυτήν.

Και μετά, άλλες πόρτες να ανοίξουν… Κι άλλες…

Και παράθυρα, και φεγγίτες θα ανοίξουμε. Κουρτίνες και παραπετάσματα θα τραβηχτούν.

Για περισσότερο ουρανό, για περισσότερο φως.

Κι ας φυλάξουμε τα τρυφερά σκοτάδια για τις κουκουβάγιες, τις νυχτερίδες και τ’ άλλα νυχτόβια ζούδια και για όλα τα ερωτευμένα μικρά και μεγάλα παιδιά του πλανήτη μας.