Εννιά το πρωί. Μόλις έφτασα έξω από το γραφείο. Άλλη μα μέρα σας όλες τις άλλες με περιμένει…. Στέκομαι για λίγο στην Αλεξάνδρας και βλέπω τον κόσμο που περνάει δίπλα. μου. Άνθρωποι αδιάφοροι, με σκυμμένο το κεφάλι, τρέχουν για να προλάβουν. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τρέχουν;. Όλοι μου έλεγαν «κάποτε θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις κι εσύ». Και να που μεγάλωσα (μεγάλωσα;)…..Τι πρέπει να καταλάβω.

 

Εννιά και δέκα. Αλεξάνδρας με Έσλιν γωνία. Άνθρωποι πίνουν καφέ, μα δεν μιλούν μεταξύ τους. Άλλοι διαβάζουν εφημερίδα, άλλοι παρακολουθούν τηλεόραση, άλλοι ασχολούνται με το υπερσύγχρονο και τελευταίας τεχνολογίας παιχνίδι τους και ενημερώνονται για τα νέα ή της ημέρας, ή απλά στέλνουν e-mail που έπρεπε να έχουν φύγει από χθες, για να προλάβουν προθεσμίες. (Γιατί αυτοί έχουν χρόνο;).

 

Εννιά και μισή. Έσλιν 6. Είμαι στο γραφείο. Μόλις άνοιξα τον υπολογιστή (οι πρώτες προτεραιότητες για να ξεκινήσω κι εγώ να στέλνω e-mail και report).Το αλισβερίσι της μέρας. Αλλά η εικόνα είναι ακόμα εδώ, μπροστά μου: οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν, δεν αναλώνονται ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου.

 

Πρώτον, διότι νομίζουμε ότι υπάρχει άφθονος χρόνος και

 

δεύτερον, διότι όλα είναι εφήμερα, λόγω της ταχύτητας.

 

Κλεισμένοι στις παρωπίδες της ζωής μας, δεν καθόμαστε να ακούσουμε τον άλλον, τη μουσική του (να σιγοτραγουδήσουμε παρέα τον ίδιο στίχο), τη φύση (ποια φύση θα μου πείτε τώρα-ο ρομαντισμός μας τελείωσε προ πολλού!), να απλώσουμε το χέρι και να σηκώσουμε το ίδιο βάρος και να συνεχίσουμε έτσι μαζί.

Νομίζουμε ότι όλα διορθώνονται πατώντας το delete ή το cancel.

 

Αμ, κούνια που μας κούναγε!

 

Υγ: ωραίος ο ρομαντισμός, αλλά είναι ώρα για δουλειά!

 

*Η Αναστασία Φωκά είναι σπουδάστρια στον τομέα Δημόσιας Υγείας και ασχολείται για το διαδακτορικό της ω ερευνήτρια στον καρκίνο του μαστού.