Όμορφα με βάζεις στον χορό της σκέψης σου. Ευθύνες, ενοχές και χρυσούλα αυγούλα. Όσες και να αναλάβουμε, η απάντηση είναι η ίδια. Υπάρχει γιατί όλα είναι στημένα στο πόδι. Από τα βιβλία που διαθέτει το σχολείο, μέχρι και οι σχέσεις που δημιουργούμε. Τι ρήμα χρησιμοποίησα τώρα. «Δημιουργούμε». Ούτε καν δημιουργούμε. Νομίζουμε πως έχουμε σχέσεις, αλλά σπάνια τις θέσαμε ως κέντρο και άξονα στη ζωή μας. Άλλες ήταν οι προτεραιότητές μας. Μην τα επαναλαμβάνουμε… θέσεις, φράγκα, χλιδή, δάνεια για dolce vita… Ενοχές να νιώσουμε, αλλά γιατί; Γύρω μου παρατηρώ πολλούς με ναζιστική συμπεριφορά. Φασιστική συμπεριφορά. Ο πραγματικός αντιφασισμός δεν είναι αυτό που λένε όσοι μαίνονται κατά της Χρυσής Αυγής, αλλά εκείνος που αποδέχεται κάθε έννοια διαφορετικότητας. Το δικαίωμα κάποιου να είναι ακόμα και φασιστής. Τόσο του κόβει, τόσο κάνει. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και να έφτανε όχι μόνο ο Έλληνας, αλλά ο κάθε πολίτης της Γης να μη χρειαζόταν κείμενα που να μιλούσαν απαξιωτικά, αφοριστικά, με συναισθήματα αηδίας για κόμματα και ιδεολογίες ναζιστικές. Μακάρι… να μη γράφαμε ούτε ένα κείμενο, να μην υπήρχε ούτε μια τηλεοπτική αναφορά, ούτε μια φωτογραφία, ούτε… ούτε… ούτε. Αλλά για όσο οι άνθρωποι είναι με αυτό τον τρόπο δομημένοι, ουσιαστικά κλεισμένοι σε κουτάκια που τους τα φορούν καπέλο, δεν έχουμε ελπίδα να περιμένουμε κάτι διαφορετικό.

Θα σου εξομολογηθώ κάτι: δεν γουστάρω τις ειδήσεις με τίποτα. Απεχθάνομαι να ασχολούμαι με τα δελτία που έχουν ως πρωταγωνιστές τα πολιτικά πρόσωπα. Τις κόντρες τους, τις συμφωνίες τους, τις αντιπαραθέσεις τους. Και από πάνω έρχονται να σχολιάσουν οι δημοσιογράφοι. Αυτό κι αν είναι αντιφατικό. Τυπικά απορρίπτουν και χλευάζουν γεγονότα και πρόσωπα, ενώ στην πραγματικότητα τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι τα κάνουν πρωταγωνιστές. Και κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων όλων όσων έχουν πει. Πάρτ’ τ’ αυγό και κούρευτο. Κουρεύεται; Αυτό είναι τα ειδησεογραφικά που ασχολούνται με τέτοιους πρωταγωνιστές. Η απόλυτη κατρακύλα.

Δεν χαραμίζω τον χρόνο μου για να παρακολουθώ τις ειδήσεις τους, ούτε και τις ομιλίες στη Βουλή. Απλώς διαβάζω για να μην εκτεθώ, κιόλας. Ο Σταύρος έγραφε πριν από έναν χρόνο περίπου: «Βγάλτε τους στο φως! Καίγονται!». Τους βγάλαμε. Τους παραβγάλαμε. Φτάνει, μέχρι εδώ. Τους κάναμε πρώτη μούρη! Δεν είναι, πια, δικό τους το πρόβλημα. Είναι δικό μας. Εμείς ασχολούμαστε μαζί τους. Αν θέλεις -όχι εσύ, για όλους μας το λέω- αν θέλουμε, λοιπόν, να κρατήσουμε έξω από τη ζωή μας την ασχήμια, εύκολα το κάνουμε. Αρκεί να το θέλουμε. Στην πραγματικότητα, πέσαμε στην παγίδα τους. Τους πολυδώσαμε αξία. Ίσως επειδή δεν έχουμε κάτι πραγματικά άξιο να προβάλουμε. Στερέψαμε από ομορφιές. Στερέψαμε από αισθητική. Στερέψαμε από οράματα, από το να κάνουμε όμορφα, γλυκά, ζεστά όνειρα. Μπήκαμε κι εμείς και κολυμπάμε στα σκατά. Σαν το τέρας που έλεγε ο Μάνος μου, το συνηθίσαμε πια και δεν μας κάνει εντύπωση.

Μου άρεσε η αντίδραση του Δραγασάκη. Όταν δεν μπορείς να κάνεις διάλογο, το κλείνεις το θέμα. Ξέρεις πόσο εύκολα ξεριζώνεται αυτός που δεν έχει ρίζες; Πανεύκολα. Και μην ξεχνάμε πως ο χρόνος κατατάσσει τον καθένα μας εκεί που του αξίζει. Θυμάμαι ένα μήνυμα στο fb από κάποιον που μου την έλεγε γιατί είχα γράψει κάτι κατά της Χ.Α. Αφού δεν είχε πια επιχειρήματα στον διάλογο, που κακώς άνοιξα μαζί του, ειρωνεύτηκε το επώνυμό μου. «Ε, κυρία… Ντάβιλα; Από πού έρχεστε, άραγε;», έγραφε. Τι να του απαντήσω… Να πάει στην Ανδρίτσαινα να ρωτήσει για τους Δαβιλάδες; Περιττό… Άμα η μονομέρεια και η ασχετοσύνη κυριεύουν, είναι χαμένος χρόνος να ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα.

Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι όλα τα αντιχρυσαυγιτικά κείμενα μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Απλώς, χρειάζεται αδιαφορία. Για αυτό και ξεκαθαρίζω πως δεν θα πετάξω άλλο χρόνο και άρθρα για αυτή τη μερίδα των… Ελλήνων. Το επόμενο κείμενό μου στο protagon θα έχει πρωταγωνιστή έναν υπέροχο Μακεδόνα: τον Αλέκο Συσσοβίτη. Παράστημα λεβέντικο, χαμόγελο γενναιόδωρο και βλέμμα χορτάτου που σέβεται τον άνθρωπο, τον τιμά και τον αγαπά. Θα σου αποκαλύψω μόνο μια από τις φράσεις του: «Τι απεχθάνομαι; Μα δεν έχω τέτοια συναισθήματα. Αγαπώ πολύ τη φύση και τους ανθρώπους». Δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε μαζί του;