Το θέατρο ΑΠΟΛΛΩΝ,σε σχέδια Ερνέστου Τσίλερ, είναι μια μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου, χτισμένο εδώ και 149 χρόνια στην καρδιά της Ερμούπολης, δύο βήματα από την κεντρική πλατεία με το μνημειώδες Δημαρχείο, σε σχέδια πάλι του Τσίλερ.

Η υπόθεση του έργου είναι ανάλαφρη και χαρούμενη και τοποθετείται στην Ιταλία. Δύο νεαρές αδελφές είναι αρραβωνιασμένες με δύο στρατιώτες που «τα πίνουν» με έναν «φιλόσοφο» συζητώντας γιατί άλλο; Για την πίστη των γυναικών, σίγουροι για τις δικές τους αρραβωνιαστικές. Ο φιλόσοφος αναπτύσσει τη θεωρία ότι δεν υπάρχει πιστή γυναίκα και τους πείθει να βάλουν στοίχημα ότι και οι δικές τους είναι άπιστες. Θα το διαπιστώσουν αν τους αναγγείλλουν ότι φεύγουν για πόλεμο και λίγο αργότερα, μεταμφιεσμένοι, θα προσπαθήσουν να τις αποπλανήσουν. Ο νικητής θα πάρει χρηματική αμοιβή.

Ο «φιλόσοφος» βάζει στο κόλπο και την καμαριέρα των δύο αδελφών, που κλαίνε γοερά και είναι δυστυχισμένες, αφού οι μνηστήρες έφυγαν για τον πόλεμο, μη γνωρίζοντας τι μπορεί να τους συμβεί στο μέλλον. Οι μεταμφιεσμένοι εμφανίζονται και κάνουν χίλια κόλπα για να της παρασύρουν, αλλάζοντας συγχρόνως ρόλους. Δηλαδή, ο αρραβωνιαστικός της μίας φλερτάρει την άλλη. Η μία από τις δύο υποχωρεί πρώτη και ενδίδει στο επίμονο φλέρτ του «ξένου», ενώ η άλλη βασανίζεται και αντέχει και μένει πιστή. Μαθαίνοντας ο «απατημένος» τι συνέβη, αποφασίζει να εκδικηθεί. Πέφτει η δεύτερη τελικά στην αγκαλιά του και ο «φιλόσοφος» επεμβαίνει. Δεν χρειάζονται εκδικήσεις. Η φύση της γυναίκας είναι τέτοια, δεν φταίνε οι ίδιες- ας τις συγχωρήσουν! Το τέλος, λίγο τραβηγμένο, αφού πέφτουν οι μάσκες και αποκαλύπτονται όλα: τα ζευγάρια παντρεύονται, αλλά διαλέγουν το καινούργιο ταίρι. Οι νέες διαλέγουν τον «ξένο» και οι νέοι την δεύτερη επιλογή τους, ενώ η σκηνή του φινάλε κλείνει με έναν «ξυλοδαρμό» του φιλόσοφου». 

Το θέατρο ήταν κατάμεστο μέχρι και τα ψηλότερα θεωρεία, τόσο από Έλληνες, όσο και από ξένους επισκέπτες του νησιού. Ήταν ένα ενθουσιώδες κοινό, που χειροκροτούσε κάθε φορά που κάποιος έμπαινε ή έβγαινε από τη σκηνή, μη θέλοντας να περιμένει το τέλος της πράξης.

Οι συντελεστές της παράστασης, σοπράνο, μεσόφωνοι, τενόροι και βαρύτονοι, όλοι ξένοι, ήταν άψογοι. Μαζί τους ένα δικό μας παιδί, ο Έλληνας Νίκος Καραγκιαούρης( «φιλόσοφος»), μπάσος, μπορώ να πω ότι έκλεψε την παράσταση μαζί με την σοπράνο Τάρυν Κνέρ(καμαριέρα).

Η παράσταση δόθηκε στην ιταλική γλώσσα. Όσοι, άτυχοι, δεν μιλούν Ιταλικά, ήταν υποχρεωμένοι να διαβάζουν τους υποτιτλους, τόσο στα Ελληνικά, όσο και στα Αγγλικά. Αυτές οι μεταφράσεις ήταν το μόνο μελανό σημείο: άστοχες, μισές, λανθασμένες, άκαιρες, προκάλεσαν ένα μικρό κομφούζιο σε πολλούς, που κράτησαν την ψυχραιμία τους μέχρι τέλους- όπως έπρεπε. Οι μουσικοί δεν έφταιγαν σε τίποτα και μόνο το θερμό χειροκρότημα που εισέπραξαν τους άξιζε.