Εδώ δεν θα (ξανα)μιλήσουμε για το κάπνισμα.

Θα μιλήσουμε για κάτι άλλο, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Και το λέω, διότι πολλοί είναι αυτοί που, κατά τη γνώμη μου, δεν κατάλαβαν τι ακριβώς συνέβη στη συναυλία του τεράστιου Βασίλη Λέκκα στις 08-11-2013, στη Ρόδο, υπέρ της, εξ ίσου τεράστιας, Κικής μας

Κατά τη γνώμη μου, η συναυλία δεν ήταν μία ελεημοσύνη προς την Κική.

Αντιθέτως, ήταν μία γενναιόδωρη πρόσκληση της Κικής, του Λέκκα, και των υπολοίπων μουσικών, προς όλους εμάς, για να θυμηθούμε λίγο τι σημαίνει να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας, σε εποχές δύσκολες. Ο Βασίλης, ως ώριμος και ευαίσθητος καλλιτέχνης, το είπε με τα δικά του μεστά λόγια, όσο καλύτερα γινόταν.

Και για να μην αδικήσουμε κανέναν, εύσημα ανήκουν και στον ιδιοκτήτη του Colorado, που προσέφερε τον χώρο, «χαρίζοντας» το αντίτιμο της εισόδου στους οργανωτές της εκδήλωσης, και περιοριζόμενος στο κέρδος από την κατανάλωση των ποτών μόνον. Πάντως χαμένος δεν βγήκε, από όποια άποψη και να το δει κανείς.

Επομένως, για όποιους πάλι δεν κατάλαβαν, εμείς εχθές ήμασταν προσκεκλημένοι της Κικής και των υπολοίπων.

Δηλαδή, είναι σαν η Κική να μας κάλεσε στο σπίτι της, στη γιορτή της, να κάλεσε και τον Βασίλη Λέκκα για να μας διασκεδάσει, κι εμείς να της πήγαμε ένα δώρο των 5 ευρώ ο καθένας μας.

Με 5 ψωρο-ευρώ καθαρίσαμε την υποχρέωση απέναντι στην Κική. Εκεί ακριβώς τελείωσαν οι υποχρεώσεις μας απέναντί της.

Εδώ θα κάνω την εξής παρένθεση: Πείτε μου πόσοι από εσάς θα πηγαίνατε προσκεκλημένοι στο σπίτι της Κικής και θα της κάνατε ένα δώρο των 5 ευρώ, χωρίς να σας πέσει η μούρη από την ντροπή.

Κλείνει το θέμα με τα «οικονομικο-κοινωνικά».

Συνεχίζω με το θέμα της ουσίας:

Τίνος ήταν η βραδιά;

Της Κικής. (όλοι, με ένα στόμα).

Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνουμε σ’ αυτήν την υπέροχη συγκέντρωση;

Έπρεπε να τραγουδήσουμε με την Κική, να χορέψουμε για την Κική, να πιούμε και να διασκεδάσουμε με την Κική. (όλοι, με ένα στόμα).

Τι δεν έπρεπε να κάνουμε στην Κική;

Σας θυμίζω, στην Κική με την τραχειοστομία, στην Κική που ήρθε στη γιορτή ΤΗΣ συνδεδεμένη με τον αναπνευστήρα της.

Μέσα σε όλες τις μάχες που δίνει η Κική για τη ζωή της, το μόνο που δεν έπρεπε να κάνουμε, ήταν να της προσθέσουμε κι άλλη μία μάχη, αυτήν με την ανυπόφορη τσιγαρίλα που δημιουργήσαμε, (σόρι, δημιουργήσατε), (με ένα στόμα μπουκωμένο με καπνό).

Εμένα μου δώσατε την εντύπωση ότι δεν πήγατε στη γιορτή για την Κική, αλλά ότι πήγατε για πάρτη σας, που λένε. Ευκαιρία ν’ ακούσουμε Λέκκα με 5 ευρώ.

Εν τω μεταξύ, κάτι με «έτρωγε» πριν τη συναυλία: «Ρε, λες;», «Μπα, δεν πιστεύω… τόσο χάλια πια;»

Κι όμως, δείτε τη «συνομιλία» μας με την Κική και τη σύζυγό μου στο facebook, λίγο πριν τη συναυλία, εξ αφορμής μίας ανάρτησής μου για το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, εν Ρόδω, για να μην πω εν Ελλάδι:

Γράφει η Κική : «…αυτό σκέπτομαι για απόψε…»

Ήταν υποψιασμένη, ως θαρραλέα ρεαλίστρια που είναι.

Γράφει η γυναίκα μου, (και πολύ την ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, παρά το ότι δεν την άξιζα): «…Κική, μην ανησυχείς. Το σκέφτηκα κι εγώ, αλλά είμαι σίγουρη ότι ο Γιάννης δεν θα το επιτρέψει…».

Γράφω κι εγώ, ο Γιάννης της, ο «μάτσο» του γλυκού νερού: «…Δεν πιστεύω να είναι τόσο κάφροι ! Αλλά αν είναι, θα τους πάρει και θα τους σηκώσει…».

Χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ, το έγραφα και το εννοούσα, και μάλιστα, μόλις συναντήθηκα με τον φύλακα-άγγελο της Κικής, τον αποκλειστικό νοσηλευτή της, τον Τάσο, έξω από το νυκτερινό κέντρο, φρικαρισμένος που μέσα είχε αρχίσει το ντουμάνι, εκείνος με διαβεβαίωσε, θέλοντας καταφανώς να με αποτρέψει από του να ανέβω στο πάλκο και να κάνω χαμό, ότι θα ζητήσει από μικροφώνου να σταματήσουν το κάπνισμα, όπερ και εγένετο. Και ευτυχώς που εγένετο, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Κική, και κάνα-δυο άλλοι από εμάς, γλιτώσαμε από πάρα πολλά τσιγάρα, μετά την ανακοίνωση, αλλά, εννοείται, όχι από όλα, διότι οι θεριακλήδες δεν καταλαβαίνουν από τέτοια.

Η σχετική συμμόρφωση του κόσμου με απέτρεψε από του να προβώ σε οξύτητες, μιας και η βραδιά ήταν της Κικής, και δεν έπρεπε να της τη χαλάσω με καβγάδες.

Μόνο μετά που γύρισα στο σπίτι, συνειδητοποίησα, από την μπόχα που ανέδιδαν τα ρούχα μου, πόσα τσιγάρα είχαμε ρουφήξει η Κική, ο αναπνευστήρας της, και οι κάνα-δυο άλλοι από εμάς.

Όμως η νικοτίνη δεν πιάνει μπάζα μπροστά στη δηλητηρίαση που υπέστην από την καταπίεση της οργής μου, διότι, και πάλι σόρι, αλλά εγώ δεν έχω ζήσει μεγαλύτερη καφρίλα από αυτήν.

Και μην προσπαθείτε, γελοιοποιούμενοι, να κρυφτείτε, επώνυμοι και μη, (προ παντός οι επώνυμοι). Εγώ σας εντόπισα όλους, πολύ πριν προλάβετε να κρυφτείτε. Γνωριζόμαστε, άλλωστε.

Κι όποιος από σας μπει στον κόπο να διαβάσει αυτές τις αράδες και δεν ντραπεί για τον εαυτό του, τότε έχετε σοβαρό πρόβλημα.

Και δεν αναφέρομαι στο πρόβλημα της εξάρτησής σας από το τσιγάρο.

Ορθώς, ως εξαρτημένους, πρέπει να σας αντιμετωπίζουμε ως άρρωστους που χρειάζεστε βοήθεια.

Όμως, εδώ δεν πρόκειται μόνον για το θέμα της εξάρτησής σας, που σας κάνει να φέρεστε απάνθρωπα, διότι σε όλον τον κόσμο οι καπνιστές είναι εξαρτημένοι από το τσιγάρο, όμως πουθενά στον κόσμο αυτοί οι εξαρτημένοι δεν συμπεριφέρονται κοινωνικά σαν απολίτιστοι κάφροι. Άρα κάτι άλλο φταίει…

Μετά από αυτήν την πολύ επώδυνη εμπειρία που έζησα στη συναυλία της Κικής, συνειδητοποίησα ότι στην Ελλάδα, το πρόβλημα, τελικά, δεν είναι οι καπνιστές. Αυτοί, είπαμε, είναι άρρωστοι, (το γιατί είναι πιο άρρωστοι από τους καπνιστές των άλλων χωρών, είναι εν πολλοίς ένα θέμα, όπως είπα και πιο πάνω).

Το πρόβλημα είναι οι μη καπνιστές που λουφάζουν και δεν αντιδρούν.

Όμως, στη συναυλία της Παρασκευής, το κακό παράγινε.

Τόση λούφα καταντάει ανήθικη.

Και πάλι σόρι που τα λέω χοντρά. Τα έχω πει και κομψά, αλλά πέρα βρέχει.

Το θέμα δεν θα εξαντληθεί ποτέ, εκτός κι αν ψάξετε βαθιά μέσα στις ψυχές σας και στις συνειδήσεις σας, αναθεωρώντας τις προτεραιότητες που δίνετε στις ηθικές σας αρχές, πέρα από τους νόμους, (εδώ, καγχάζουμε).

Στο μεταξύ, υποχρεούστε να ζητήσετε συγγνώμη από την Κική, η οποία, ξέρουμε καλά ότι ποτέ δεν θα απαιτούσε κάτι τέτοιο, ούσα πολύ υπεράνω όλων μας.