Όπως και να έχει, από την πρώτη στιγμή που περπάτησα στα σοκάκια της Χώρας και αντάλλαξα κουβέντες με τους ντόπιους, αντιλαμβανόμουν ολοένα και πιο πολύ την διαφορετικότητα. Η ενέργεια του νησιού με ηρεμούσε μέρα με την μέρα, μου έδειχνε έναν πιο ειλικρινή τρόπο να έρθω αντιμέτωπη με τους τότε προβληματισμούς μου, με έσπρωχνε να βρω την ήρεμη πλευρά του εαυτού μου, να αφήσω πίσω μου όλες τις υλικές προκαταλήψεις και να γίνω ένα με την φύση που είχε να μου προσφέρει απλόχερα.

 

Όταν κάτι κάνει κλικ στο μυαλό μας, συνήθως δεν του δίνουμε σημασία και αυτό γιατί ακροβατούμε μεταξύ των «κόσμων» μας, διαλέγοντας πάντα την ρεαλιστική εκδοχή του όλου. Ενώ η ψυχή μας χτυπάει «καμπανάκια», εμείς ακολουθούμε την λογική του μυαλού μας. Και αφού η ζωή μας απλώνει την χαρά των επιλογών μπροστά στα πόδια μας, εμείς επιλέγουμε να ζούμε φανερά αλλά και με κρυφούς πόθους, κρυφά λόγια, κρυφές αναμνήσεις, κρυφές ολόκληρες ζωές. Και έτσι μια βόλτα δίπλα στην θάλασσα, στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή, μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τον «κρυφό» μας ψυχισμό και να γίνει ένα μικρό θαύμα. Ζωή.

 

 

Καμιά φορά χρειάζεται μόνο ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι και γιατί. Άλλες φορές πάλι, πρέπει να περάσουν χρόνια. Όμως αν έχεις και λίγο τύχη, εναρμονίζεις όλες σου τις αισθήσεις, βλέπεις τι έχεις μπροστά σου και είναι εκεί το απόλυτο, ή το «θείο» όπως επιλέγουν να χαρακτηρίζουν μερικοί. Ψυχική ανάταση. Ένα.

 

Νιώθω τόσο τυχερή που ήρθε στον δρόμο μου η Αμοργός. Le grand blue. Τα ψηλά της όρη, η άγρια θέα και το φως που αλλάζει κάθε φορά αποκαλύπτοντας όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου αντανακλώντας τις στην απέραντη θάλασσα,  κάνουν την ψυχή μου να αντιλαμβάνεται όλη αυτή την ομορφιά που ζω, να βλέπω.

 

Και ο πέτρινος δρόμος προς το Μοναστήρι της Παναγίας Χοζοβιώτισσας, προσευχή και σταθμός συνάμα. Δεν φημίζομαι για την θρησκευτική μου συνέπεια, αλλά αν πίστη σημαίνει να νιώθεις μια εσωτερική αγαλλίαση κάθε φορά που αισθάνεσαι την απόλυτη ομορφιά να αγγίζει κάθε κύτταρο του σώματός σου και οι απόλυτα θετικές σκέψεις που θα κάνεις συμπεριλαμβάνουν όλο τον κόσμο, τότε πιστεύω. Η παράδοση είναι σπουδαία υπόθεση και προσωπικά την ακολουθώ, όσο και όπως νομίζω πως είναι σωστό.

 

 

Καθισμένη σε ένα πεζούλι, σε ένα σημείο εκεί ψηλά, ένιωσα την αγάπη μου για την ζωή να ξεχειλίζει. Με διαφορά 10 χρόνων επέλεξα να επιστρέψω στο ίδιο σημείο για να νιώσω το ίδιο με τότε. Να αγναντέψω το απέραντο γαλάζιο, να δω τον ουρανό και την θάλασσα να γίνονται ένα και την Παναγιά να τα ευλογεί από έναν από τους θρόνους της ανά τον κόσμο.

 

Τι εικόνα και αυτή. Είχε ήδη αποτυπωθεί στο μυαλό μου από τότε που πρωτοείδα την ταινία του Λουκ Μπεσόν Le grand bleu. 18 χρονών ήμουν τότε, άρτι αφιχθείς στην Βιέννη το 1993. Ψάχνοντας τρόπους για να νιώθω την Ελλάδα «δίπλα μου», η μουσική της ταινίας με νανούριζε για πολλά χρόνια. Σε μια καλά κρυμμένη λίστα με τα δέκα πράγματα που θέλω να κάνω στην ζωή μου, ήταν και αυτό, να ταξιδέψω στην Αμοργό και να ζήσω από κοντά όλα αυτά τα τοπία που εξύμνησε ο Γάλλος σκηνοθέτης. Εκπλήρωση.

 

 

Όταν έφτασα στον προορισμό μου, μέσα στο Μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας, αφού απόλαυσα το ρακόμελο που μου πρόσφερε ο Γέροντας εκεί, έψαξα για το βιβλίο επισκεπτών να γράψω μια ακόμη αφιέρωση. Θα ήταν απλά η συνέχεια της αρχικής μου σκέψης όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου σε αυτόν τον «ευλογημένο» τόπο. Αφού είχα δώσει λόγο, πως θα επιστρέψω μόνο όταν θα βρω ευτυχία, σε όποια της μορφή. Κάτι σαν ένα μικρό «τάμα». Αυτά τα «διπλοκλειδωμένα» μυστικά που δεν έχουν ηλικία, χρώμα, όνομα και επίθετο.

 

 

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερεπικοινωνείστε: [email protected]

 

 

 Le grand blueεσσραγματικαι υ ζω, ακλτισμοίδιο

 

ίδιο

 

 

 

Όταν