Κωστής Α. Μακρής  

Επιλέγω μια φωτογραφία μου από το 1965.

Πίσω γράφει: Οκτώβριος 1965, ΣΤ’ Δημοτικού.

Είμαι μαζί με έναν συμμαθητή μου ―είναι ο πιο ψηλός, δεξιά― πάνω στην Ακρόπολη.

Στεκόμαστε μπροστά στο Ερέχθειο, έχουμε πίσω μας τις Καρυάτιδες.

Τότε δεν είχα δει ακόμα την Ακρόπολη.

Τότε δεν είχα δει ακόμα τις Καρυάτιδες.

Τότε δεν είχα δει ακόμα τον Παρθενώνα.

Τότε έβλεπα μόνο ερείπια και πέτρες εκεί επάνω.

Πολύ αργότερα είδα την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα, το Ερέχθειο και τις Καρυάτιδες.

Τότε δεν είχα ακόμα υπογράψει τη Σύμβαση.

Τότε δεν ήξερα τι είναι Πατρίδα, Σημαία, Γλώσσα, Ελλάδα, Κόσμος.

Ούτε ο Άνθρωπος τι είναι δεν ήξερα ούτε και ποιος είμαι.

Κάποιες περιγραφές και ταυτολογίες είχα μαζέψει για όλα αυτά.

Αλλά ούτε και τώρα τα ξέρω καλά όλα αυτά.

Αυτό που ξέρω είναι ότι τώρα πια έχω υπογράψει μια σύμβαση με την Ελλάδα.

Και απ’ αυτή τη σύμβαση καμιά, κανένας και τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να πάρω πίσω την υπογραφή μου.

Φέτος, την 28η Οκτωβρίου, θα παρελάσει ―το εύχομαι και το ελπίζω― η μεγάλη μας εγγονή.

Θα είναι εκεί πολλά παιδιά, γονείς, συγγενείς, φίλοι, γιαγιάδες, παππούδες, Έλληνες, αλλοδαποί. Θα υπάρχουν τούμπανα, εμβατήρια, λόγοι επισήμων, σημαίες, κουβέντες, σουβλάκια, τυρόπιτες, σκουπίδια, αυτοκίνητα.

Θα υπάρχουν πολλών ειδών άνθρωποι με πολλών λογιών γνώμες για το καλό και το κακό. Θα ειπωθούν πολλά λόγια για το πού βρίσκεται και πού πάει η Ελλάδα.

Θα υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι.

Παρ’ όλο που, εδώ και πολλά χρόνια, βρίσκομαι πολύ κοντά στο Σωκρατοπλατωνικό ή Πλατωνοσωκρατικό «Ουδείς εκών κακός».

Φέτος, την 28η Οκτωβρίου θα βάλω πάλι την Ελληνική σημαία στη βεράντα.

Επειδή έτσι θέλω. Επειδή έτσι μου αρέσει.

Και επειδή δεν έχουν ακόμα καταργηθεί τα σύνορα, ακόμα δεν έχει περάσει σε υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού ο Homo Sapiens και επειδή κάποτε έλαμψε μέσα μου η βεγγαλική φράση του Σολωμού: «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;».

Και επειδή ακόμα και η γλώσσα έχει πει πράγματα που δεν εξηγούνται με λόγια.

Και επειδή μόνο με το ανεμόδαρμα της σκέψης έχω κάποια ελπίδα να συμμαζέψω σε κάποιες περιφράσεις, που λίγο θα το αποδίδουν, αυτό που νιώθω κάθε φορά που σκέφτομαι την Ελλάδα, όχι σαν τόπο αλλά σαν Σύμβαση.

Για όλα αυτά, βάζω τη σημαία στη βεράντα να ανεμίζει, σαν αντικείμενο διαλογισμού και σαν υπενθύμιση αυτών που ακόμα δεν έχω φτάσει.

Σαν ένα άρρητο σήμα αυτών που αγαπάω και δεν έχω καταφέρει ακόμα να τειχίσω με λέξεις και φράσεις.

27 Οκτωβρίου 2017

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr