Αν με κόψεις, Χατζιδάκι θα βρεις μέσα μου. Είναι δικός μου ο Μάνος. Και τώρα είναι ακόμα πιο δικός μου. Τον Μάνο δεν συνάντησα ποτέ. Δεν του έσφιξα ποτέ το χέρι, δεν παρακολούθησα ποτέ συναυλία του. Περπατήσαμε στο ίδιο σύμπαν, αναπνεύσαμε τον ίδιο αέρα και δεν συναντηθήκαμε ποτέ.
Σου’χει τύχει να αγαπάς κάποιον που δεν έχεις συναντήσει ποτέ; Να αναρωτιέσαι: «γιατί δεν τον βλέπω τώρα εγώ αυτόν;». Ίσως ο Μάνος λείπει από την Ελλάδα, λείπει από τον κόσμο γενικώς. Γιατί, σχεδόν, μας τελείωσαν οι μάγκες, μας τελείωσαν σχεδόν οι άντρες, μας τελείωσαν σχεδόν οι μεγάλες ψυχές, οι γενναιόδωρες καρδιές.
Ό,τι και να πω για τον Μάνο θα είναι λίγο. Δεν αγαπάω μόνο την μουσική του. Αγαπάω την στάση ζωής του, την σκέψη του, την γλυκειά μελαγχολία του, την διορατικότητά του στο βλέμμα, την μαγκιά της ψυχούλας του. Την αξιοπρέπεια του. Την υγιή του τρέλλα. «Άνθρωποι ανίκανοι να ερωτευτούν παράφορα τον άφηναν παγερά αδιάφορο» έγραψε στο Βημαγκαζίνο ο Ζαχαρίας μας. Τον Μάνο μου τον ερωτεύτηκα. Για αυτό που ήταν. Για’αυτό που είναι. Το όλον. Ο Μάνος μου είναι το Όλον! Ένα απίθανο κράμα ευαισθησίας, ιδιοφυϊας, γενναιοδωρίας, ιδιορρυθμίας, καλοσύνης, οξυδέρκειας, αποφασιστικότητας, μαχητικότητας, χιούμορ και τόλμης. Ο Μάνος μου, είχε βλέμμα φλεγματώδες, χαμογελαστό, ευθύβολο. Ναι, αν είχαμε γνωριστεί, θα ήμουν κοντά του. Όχι, γιατί θα τον κολάκευα ( θα με είχε ξαποστείλλει, δεν μασούσε από αυλικούς), αλλά γιατί θα με διάβαζε στα μάτια. Τώρα, όμως, όχι τότε. Ο Μάνος με μεγάλωσε και με έμαθε πως κάποιες φορές στη ζωή, όταν δεν είσαι από το μετερίζι των πολλών, έχεις το δικαίωμα να ξεγλυστρίσεις από τον κόσμο τούτο. Να φτιάξεις τον δικό σου, γιατί το χρωστάς σε σένα και στους λίγους που σε ‘‘πιάνουν’’.
Δεν μου λείπει ο Μάνος. Δεν μου λείπει τίποτα από αυτόν. Τον έχω κοντά μου καθημερινά, κάθε λεπτό που τον θέλω. Στην εκπομπή που ξεκινά πάντα με το «Όταν έρχονται τα σύννεφα» . Όχι, δεν έχω πάρει άδεια για το σήμα της εκπομπής από τον υιό Χατζιδάκι, γιατί είμαι εκ φύσεως παραβατική και ο Μάνος είναι δικός μου. Όπως ανήκει και σε όποιον τον νοιώθει δικό του. Σε θέματα ψυχής δεν κολλάμε στο γράμμα του νόμου. Τι έλεγα; Α, ότι δεν μου λείπει, γιατί κουβαλώ παντού μαζί μου τα βιβλία του, όπως το κινητό και τα κλειδιά. Τα είπε όλα, τα έγραψε όλα, προτού συμβούν. Στα «Σχόλια στο Τρίτο» και «Το μαχαίρι και ο Καθρέφτης» ο Μάνος αναφερόταν σε όλα τα παρόντα και μελλούμενα. Προφητικός. Με το νι και με το σίγμα. Σε όλα μπροστά από την εποχή του. «Μα δεν ήταν του κόσμου ετούτου» λέει ο Δαβαράκης.
Ο Μάνος δεν ήταν πλασμένος από το υλικό του κόσμου τούτου. Αλλά, ήταν μόνος του όλος ο κόσμος ετούτος. Οι πριν και οι επόμενοι. Και τώρα το αστέρι μου, το σωσίβιό μου, η ασπίδα μου.
Δεν μου λείπει ο Μάνος τελικά, γιατί τον έχω μέσα μου. Και με εκπλήσσει από κει που λάμπει, γιατί μου έβγαλε στη φόρα και άλλο λόγο για να τον αγαπάω: έσωσε με τούτο αγαπημένο μου άνθρωπο από τον θάνατο. Μιας ζώνης ασφαλείας υπόθεση. Είδες που σου λέω ότι η αγάπη μου εκεί που πάει με αποζημιώνει; Την λαμβάνει ο άνθρωπος. Έτσι είναι ο Μάνος. Απρόβλεπτος, παιχνιδιάρης, σοφός. Είναι μόνος του το φως. Αφέθηκε να φύγει, γιατί τα είχε πει όλα. Κάποια στιγμή γίνεται ένα ‘κλικ’ και λες ‘ ό,τι ήταν να κάνω, το έκανα’. Λυπάμαι μόνο για την αγκαλιά που δεν ένοιωσα. Και θυμώνω με όλους αυτούς που τον πείραξαν, τον πίκραναν, τον λύπησαν. Ακόμα και με την Μελίνα που της χάϊδευε τα μαλλιά.
Ναι, το ξέρω είμαι υπερβολική στα γραφόμενά μου, αλλά έτσι είμαι με όσους αγαπάω. Ή δίνομαι ή δεν δίνομαι. Είμαι μυστήριο τραίνο κι ο Μάνος ‘‘μ’έχει’’. Και τον βλέπω να μου κλείνει το μάτι μειδιώντας πονηρά. Περίπου σε απευθείας σύνδεση.
Δημοσίευση και στο protagon.gr
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
