Κωστής Μακρής

Έχει μείνει στα χέρια μου ―από το πατερομητρικό σπίτι― ένα «λεύκωμα» γελοιογραφιών τού Φωκίωνα Δημητριάδη.
Συνολικά ταλαιπωρημένο, φέρει ακόμα στο κάποια τραύματα στο εξώφυλλό του (Εικ. 1) από τις παιδικές μου απόπειρες να ζωγραφίσω το σύμπαν, ακόμα κι όταν το κομμάτι του σύμπαντος που έπεφτε στα χέρια μου δεν ήταν φτιαγμένο για τον σκοπό αυτό. Κάτι που με κάνει να σκεφτώ πόσο «ανήλικοι» είναι όσοι γράφουν σήμερα σε τοίχους.

Αυτό το λεύκωμα το ξεφυλλίζαμε όλοι και εγώ επίσης μετά μανίας.

Τα σκίτσα τα θυμάμαι ένα προς ένα. Όταν έμαθα να διαβάζω, διάβασα και το σημείωμα του Φωκίωνα Δημητριάδη (Εικ. 2) στο τέλος τού λευκώματος.

Ένα σκίτσο όμως με εντυπωσίαζε και με εντυπωσιάζει ακόμα.

Πριν μάθω να διαβάζω, στεκόμουν με δέος σε εκείνη τη σελίδα (Εικ. 1), με τη μισοθαμμένη φασματική φιγούρα που κοιτούσε μια παρέα να τρωγοπίνει γύρω από ένα μισοκρυμμένο τραπέζι.

Μετά, όσο περνούσαν τα χρόνια, το δέος μου μεγάλωνε.

Αυτό το «Γι’ αυτό λοιπόν σκοτώθηκα;» με στοίχειωνε και με στοιχειώνει ακόμα.

Και σήμερα, 28η Οκτωβρίου και πάλι, θέλω να το μοιραστώ με τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες τής iΠόρτας (iporta.gr). Όχι για να μαυρίσω την καρδιά κανενός, αλλά έτσι, σαν ένα ακόμα «ρητορικό ερώτημα» που όπως και του Άμλετ («να είναι κανείς ή να μην είναι») δεν έχει απάντηση.

Δεν έχω να πω τίποτα σημαντικό.

Το μόνο που μπορώ να κάνω, σαν απάντηση στο ερώτημα αυτής τηνς τραγικής φιγούρας του Φωκίωνα Δημητριάδη, είναι να βάλω (όπως κάνω κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες) την Ελληνική σημαία στη βεράντα μας.

27 Οκτωβρίου 2018

Περισσότερα για τον Φωκίωνα Δημητριάδη εδώ και εδώ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr