Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Όταν ήμουν μικρός, (δηλαδή, πολύ παλιά, ας πούμε όταν είχα ακόμη όλα μου τα μαλλιά, και τι μαλλιά, τζίβα), περίμενα με πολλή λαχτάρα τις γιορτές, όπως, φαντάζομαι, κι όλα τα καλοζωισμένα παιδάκια σαν κι εμένα. Εννοώ, τις επίσημες γιορτές.

Όμως, οι «επίσημες» γιορτές, λίγο πριν παρέλθουν, και οπωσδήποτε μετά, μού άφηναν πάντα ένα κενό, το οποίο καλυπτόταν από μία έντονη μελαγχολία, με αποκορύφωμα την παραμονή της πρωτοχρονιάς, όπου δεν παρέλειπα να ρίξω κι ένα δάκρυ, τις περισσότερες φορές κρυφά από τους όποιους συνεορτάζοντες…

Έκτοτε, το σύνδρομο του μεθεόρτιου μελαγχολικού κενού με κατατρέχει και στην μέχρι τούδε ζωή μου.

Η μοναδική εξαίρεση ήταν η απίθανη Γιορτή-Χορός-Γυμναστική-Αγώνας-Περπάτημα της Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας «Η Ρόδος για την Ζωή» που, κυριολεκτικά, στόλισε την πόλη μας την Κυριακή 03-11-2013, και την έντυσε στα ελπιδοφόρα πράσινα, (ουδέν κομματικόν υπονοούμενον).

Μού έμεινε, βρε παιδί, μου μία χαρά, μία αισιοδοξία, μία ικανοποίηση, άλλο πράμα, έχοντας βρεθεί ανάμεσα σε τόσους υπέροχους ανθρώπους, που όχι μόνο ξέρουν να ζουν, αλλά ξέρουν και μπορούν να στηρίζουν και να προάγουν την Ζωή. Κι όλο αυτό το σκηνικό μέσα στον εντέχνως καλλιεργούμενο ζόφο της, λεγόμενης, κρίσης…

Και με τον θάνατο, παρακαλώ, να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, όπως και σε τόσες άλλες περιστάσεις, Νικητής και Ηττημένος!

Διότι την Κυριακή μου περίσσεψαν τα δάκρυα συγκίνησης: πώς να μην μπουκώσω, όταν διάβασα στην πλατούλα μιας μικρούλας: «ΤΡΕΧΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ», κι αυτό το «Μανούλα μου» έκρυβε τόσην αγάπη και τρυφερότητα, αλλά και τόσην αγωνία.

Πώς να μην κλάψω, όταν μία κυρία είχε γράψει στην, γεμάτη ελπίδα, πράσινη μπλούζα της: «ΤΡΕΧΩ ΓΙΑ ΤΟΝ …………………., ΠΟΥ, ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΣ, ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙ»

Πώς να μην αναλυθώ σε λυγμούς, όταν βγήκαν τα προσκοπάκια – δρομείς, μέσα στο γλέντι και αφιέρωσαν την νίκη τους «ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ…» .
Και για να μην σας κουράσω, θα μοιρασθώ μαζί σας κι άλλες δύο μαγικές, σημαδιακές στιγμές που έζησα μετά την ομιλία, (πάντα στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της υπέροχης Ομάδας «Ρόδος για την Ζωή»), για τον «Γνωστό, Άγνωστο Καρκίνο του Παχέος Εντέρου» στο ΑΚΤΑΙΟΝ, όπου αμέσως μετά το τέλος της, ήρθε η γλυκύτατη συνάδελφός μου και μου είπε: « Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες να ξαναθυμηθώ για ποιους λόγους ήθελα να γίνω γιατρός», ενώ την επομένη της ομιλίας, ένας άλλος, εξ ίσου κλαψιάρης με μένα, συνάδελφός μου μού είπε:«…εχθές συνέβη κάτι μαγικό στην οικογένειά μας: Ενώ ούτε εγώ, ούτε η, επίσης γιατρός, σύζυγός μου δεν είχαμε πει ποτέ τίποτε στην κορούλα μας περί Ιατρικής, ήρθε το κοριτσάκι μας, μετά την ομιλία, και μας είπε : ‘εγώ μετά από όσα άκουσα στο ΑΚΤΑΙΟΝ, πείσθηκα ότι η Ιατρική δεν είναι μόνον αίματα, και αποφάσισα να γίνω γιατρός».

Εντάξει, πείτε μου πόσες τέτοιες πνευματικές ορθοπεταλιές μπορεί να αντέξει η γέρικη ψυχή μου χωρίς να βάλω τα κλάματα;

Άρα μήπως δεν πρόκειται για την, λόγω της προϊούσης ηλικίας μου, προοδευτικά αυξανόμενη ευσυγκινησία μου και πρόκειται για το ότι η ομοψυχία των ανθρώπων με ισχυρό και ευγενές κίνητρο, τους συσπειρώνει και έτσι μπορούν να επιτελούν Θαύματα σαν κι αυτό της περασμένης Κυριακής;

Όσο και να τους συγχαρούμε, είναι λίγο!
Κι άσε τον θάνατο και την κρίση να καγχάζουν…