10. 1993 – Το Oscar πήρε o Al Pacino για την φοβερή ερμηνεία του στην ταινία ”Άρωμα γυναίκας”. Παρότι ένας από τους μεγαλύτερους λάτρεις του θρυλικού ηθοποιού και πολύ ευτυχισμένος που επιτέλους λυτρώθηκε κερδίζοντας το μοναδικό του Oscar, ομολογώ πως η ερμηνεία του Denzel Washington στη βιογραφική ταινία του Malcom X σε δημιουργία του Spike Lee ήταν συγκλονιστικότερη. Κάτι που η ακαδημία κατάλαβε αργότερα όπως θα δούμε ακριβώς από κάτω στο νο.9.

 

 

 

9. 2002 – Tο Oscar κερδίζει ο Denzel Washington για την ερμηνεία του ως διεφθαρμένος αστυνομικός στην ταινία ” Ημέρα εκπαίδευσης”. Φαίνεται πως η Ακαδημία κατάλαβε το λάθος της 10 χρόνια πίσω και έδωσε το Oscar στον ηθοποιό σε μία ερμηνεία που πιστεύω δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του Rusell Crowe στην ταινία ”Ένας υπέροχος άνθρωπος” . Φαίνεται δεν είχαν την όρεξη να δώσουν δεύτερη σερί χρονιά Oscar στον Νεοζηλανδό ηθοποιό μιας και την προηγούμενη ακριβώς χρονιά το κέρδισε επάξια για την συγκλονιστική του ερμηνεία στον ”Μονομάχο”. Η αντίδραση του πάντως τα λέει όλα.

 

 

 

8. 2010 – To Oscar A’ γυναικείου ρόλου κερδίζει η Sandra Bullock. Καλά εδώ μιλάμε για έγκλημα. Όχι επειδή η Bullock δεν ήταν καλή ή δεν άξιζε την υποψηφιότητα. Επειδή η Viola Davis στην ταινία ”The Help” έδωσε για εμένα μία από τις καλύτερες ερμηνείες που έχουν δοθεί ποτέ. Όποτε μπορέσετε δείτε και τις δύο ταινίες και θα καταλάβετε. Δεν νομίζω πως θα διαφωνήσει κάποιος μαζί μου.

 

 

7. 2000 – To Oscar κερδίζει για δεύτερη φορά (και αυτό Β΄ανδρικού) ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς που έχουν υπάρξει, ο λιγότερο ”γκλαμουράτος” σε σχέση με άλλους ηθοποιούς των 70s Michael Caine. Αυτή τη φορά μπόρεσε να δώσει το παρόν σε σχέση με την πρώτη που δεν ήταν δυνατό και όπως θα δούμε στο βίντεο παρακάτω το χαίρεται. Αλλά μεγάλη τιμή αποτελούν τα λόγια του για τον Haley Joel Osment. Πολύ καλή ερμηνεία από την Άγγλο ηθοποιό ως μέντορας ενός παιδιού που κοπιάζει να γίνει γιατρός στην ταινία ”The Cider House Rules – Θέα στον ωκεανό). Το Oscar χάνει λοιπόν ο Haley Joel Osment. Τον θυμάστε? Ο μικρός από την 6η αίσθηση. Ερμηνεία για σεμινάριο που άφησε πολύ κόσμο άφωνο. Υπάρχει κάποιος που να μη θυμάται το ”I see dead people.!”?. Αδιαμφισβήτητο Oscar για τον 10 ετών τότε Haley.

 

 

 

 

 

 

 

 

6. 1979 – To Oscar κερδίζει ο Jon Voight, πατέρας της Angelina Jolie, για την ερμηνεία του ως ανάπηρος βετεράνος στρατιώτης του πολέμου του Βιετνάμ στην ταινία ”Coming home”. Μεγάλος του αντίπαλος, σε έναν ρόλο επίσης βετεράνου του Βιετνάμ, ο μεγάλος Robert De Niro στην ταινία ”Ο ελαφοκυνηγός”. Όχι ότι έχει ανάγκη από Oscar o Bob αλλά δεν είχε κάτι λιγότερο η ερμηνεία του από του Voight. Έτσι και αλλιώς το πήρε την επόμενη το δεύτερο του(είχε ένα β’ ανδρικού στη κατοχή του από τον δεύτερο ”Νονό”) για την τρομερή του ερμηνεία στο ”Raging Bull”. Πάντς στην περίπτωση αυτή θα δεχόμουν και ισοπαλία.

 

 

 

5. 1999 – Ο Jim Carrey δεν ήταν καν υποψήφιος για Oscar A’ ανδρικού για την ερμηνεία του στην ταινία ”The Truman Show”! Καλά εδώ έγιναν λάθη επί λαθών. Η ερμηνεία του στην ταινία απέσπασε χρυσή σφαίρα α’ ανδρικού στην κατηγορία του δράματος (στις χρυσές σφαίρες υπάρχει και κωμωδία-μιούσικαλ ξεχωριστά). Σχεδόν πάντα όσοι βραβεύονται με χρυσή σφαίρα Α’ ρόλου στο δράμα πέραν του ότι είναι υποψήφιοι σίγουρα για Oscar, συνήθως είναι και οι νικητές. Ο Carrey αποτέλεσε την εξαίρεση και ενώ κέρδισε χρυσή σφαίρα Α’ ρόλου στο δράμα, δεν ήταν καν υποψήφιος για Oscar! Συγγνώμη Roberto (νικητής στα Oscar ήταν ο Roberto Begnini) αλλά ο Carrey για μένα στο Truman Show ήταν οσκαρικός. Το άδικο δεν είναι τόσο ότι δεν κέρδισε το Oscar, δίπλα (θα) είχε μεγάλους αντιπάλους όπως ο Roberto Begnini στο ”Life is beautiful” που προανέφερα και ο Edward Norton στο ”American history X”, αλλά με τον να μην είναι καν υποψήφιος είναι προσβολή στις τρομερές και συγκλονιστικές ερμηνείες. Μέχρι σήμερα πάντως το θέμα συζητιέται με διαφορετικές απόψεις όσον αφορά τον νικητή μα με μία απόλυτη άποψη όλων μας … ότι ήταν ”κουφό” ότι ο Jim Carrey δεν ήταν καν υποψήφιος.

 

 

 

 

 

4. 1994 – To Oscar Β’ ανδρικού ρόλου κερδίζει ο Tommy Lee Jones για την ερμηνεία του ως ομοσπονδιακός αστυνόμος που κυνηγάει έναν φυγά στην ταινία ”Ο Φυγάς” με τον Harrison Ford. Το Oscar χάνει ο Ralph Fiennes στον ρόλο του ”σχιζοφρενή” Amon Goeth, ενός αντίστιχου Hitler με διεστραμμένες ορέξεις. Εδώ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η ακαδημία δεν ήθελε να δώσει το Oscar σε κάποιον που υποδύεται Ναζί. Και γι’ αυτό και δεν συζητήθηκε το θέμα. Το βραβείο άξιζε πάντως στον βρετανό ηθοποιό ο οποίος ήταν σε όλες τις σκηνές απολαυστικός, σε όλες του τις εκφράσεις συγκλονιστικός παίζοντας σκηνές σοκαριστικές, αποδεικνύοντας την παραφροσύνη των ανθρώπων εκείνων.

 

 

 

3. 1963 – Εδώ έχουμε μια ξεχωριστή περίπτωση, πολύ ενδιαφέρουσα για τους λάτρεις του σινεμά. Το Oscar κερδίζει ο Gregory Peck για τον διαχρονικό του ρόλο ως Atticus Finch στο δικαστικό δράμα ”To Kill a Mockingbird – Σκιές και Σιωπή” βασισμένη στο βραβευμένο με βραβείο Pulitzer βιβλίο της Harper Lee που αποτέλεσαν βάλσαμο στο ζήτημα του ρατσισμού στην Αμερική εκείνη τη δεκαετία. Το Oscar χάνει ο Peter O’ Toole για την ερμηνεία του ως ”Λόρενς” στον ”Λόρενς της Αραβίας”. Προφανώς συγκινημένοι όλοι βράβευσαν τον Gregory Peck με το Oscar A’ ρόλου και ο χαρακτήρας του ως Atticus Finch μέχρι σήμερα αποτελεί για τους αμερικάνους τον μεγαλύτερο ήρωα που έχει προβάλλει η μεγάλη οθόνη. Αλλά σε τί φταίει ο Peter O’ Toole? Να τονίσω ότι ο Peck όπως και η ταινία είναι συγκλονιστικοί και ήταν απόλυτα φυσιολογικό εκείνη την περίοδο να πάρει το Oscar ο Peck. Αλλά παραγκωνίστηκε μία ερμηνεία που παρόμοια της είχαν δει μέχρι τότε μόνο από τον Brando στο ”Λιμάνι της αγωνίας”. Απλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Ο O’ Toole στην ταινία έκανε το ντεμπούτο του χωρίς καμία άλλη κινηματογραφική εμπειρία. Δεν τίθεται θέμα ότι ο Ιρλανδός ηθοποιός το άξιζε περισσότερο, αλλά αυτή η ”αδικία” είχε κάποιο στόχο και αυτός ήταν κατά του ρατσισμού, οπότε είναι ”δεκτή”.

 

 

 

 

2. 1997 – To Oscar Α’ γυναικείου ρόλου κερδίζει η Frances McDormand για την ”ταινιάρα” των αδερφών Cohen ”Fargo”. Σπουδαία ερμηνεία της ηθοποιού στον ρόλο μιας εγκυμονούσας σερίφη που αναλαμβάνει να ”λύσει” ένα παζλ εγκλημάτων. Το Oscar χάνει η συγκλονιστική Emily Watson στον ρόλο της ως Bess McNeill, μιας γυναίκας που περιμένει τον άντρα μες στις ενοχές και τον υποδέχεται ενώ αυτός έχει παραλύσει και της εξομολογείται ότι έχει απιστίσει. Η Watson δίνει ίσως την δυσκολότερη και καλύτερη ερμηνεία που έχει δωθεί ποτέ από γυναίκα, μέσα από τον χαρακτήρα της Bess περνάει από κάθε συναισθηματικό στάδιο και το εκφράζει μαεστρικά χωρίς καμία υπερβολή με τα ”άλλου Θεού δημιούργημα” μάτια της να σε κάνουν να κρέμεσαι από κάθε της νεύμα και έκφραση. Απλά συγκλονιστική στο αριστούργημα του Lars Von Trier ”Breaking the Waves”.

 

 

 

1. Το μεγαλύτερο ”έγκλημα” της Ακαδημίας – 1974 – Το Oscar A’ ανδρικού ρόλου παίρνει ο Art Carney(?) για την ταινία ”Harry and Tonto”(?). Μετά βίας βρήκα την ταινία. Αφορά έναν παππού που ζει με μια γάτα. Αυτό. Τίποτα άλλο. Είναι σαν να παίρνει σήμερα Oscar ο Owen Wilson (τον πάω πολύ παρεπιπτόντως) για το ”Marley & me”. To Oscar χάνει ο Al Pacino ως Don Michael Corleone στον δεύτερο ”Νονό”, έχοντας αναλάβει τα ηνία της οικεγένειας στην επικρατούμενη σε περισσότερες λίστες (γίνεται μάχη ανάμεσα σε αυτόν,τον Marlon Brando στο ”Λιμάνι της αγωνίας” και τον Peter O’ Toole στον ”Λόρενς της Αραβίας”.) καλύτερη ερμηνεία όλων των εποχών. Σίγουρα η ερμηνεία με τις περισσότερες απαιτήσεις από έναν ηθοποιό. Ο Pacino τα κάνει όλα στην ταινία. Δεν υπήρξε έκφραση που να μην έβγαλε και πάντα με το κάτι παραπάνω. Μία απόδειξη του πόσο ασήμαντα είναι στην ουσία τα βραβεία όσον αφορά την κλάση ενός ηθοποιού.