Αν δεν βλέπεις μια όμορφη εικόνα και να θέλεις να την απαθανατίσεις για να την δει. Και να μην μπορεί μια φωτογραφία να αποτυπώσει την ουσία της. Και το μόνο που θέλεις είναι να μπορούσε να δει μέσα από τα μάτια σου για να είναι κοινωνός της ομορφιάς που αντίκρισες, κοινωνός της ζωής σου. Και γιατί να υπάρχει εάν δεν νιώθεις ότι η αγκαλιά σου γεμίζει από μια παρουσία; Ή η ανάγκη να ακούσεις μια φωνή. Μια ανάγκη που ξεπερνά συμβατικούς κανόνες, περιορισμένα θέλω, άτυπους κανόνες και καλά μελετημένες στρατηγικές.

Διαιωνίζεις μέτριες καταστάσεις, ξεφτίζεις ένα κομμάτι ύφασμα-έστω και αν δημιουργήθηκε από τα πιο τρυφερά χέρια και με στόχο να αγκαλιάσει- κάνεις την ίδια σου την ύπαρξη να μοιάζει παρασιτική στην ζωή του άλλου. Και πόσο μάταιες μπορεί να είναι οι κουβέντες; Ανίκανες να αλλάξουν νοοτροπίες ή βαθιά συναισθήματα και εντυπωμένες συμπεριφορές. Απλά υπομένεις, περιμένεις, ίσως στο βάθος ελπίζεις. Αλλά γαμώτο μεγαλύτερη παγίδα από αυτό το βάθος δεν υπάρχει. Σου δίνει λόγο ύπαρξης, καθησυχάζει μυαλά και συνειδήσεις και σε αφήνει κολλημένο στο βυθό. Έναν βυθό όμως σκοτεινό, βρώμικο, χωρίς ουσία, χωρίς τα κοράλλια και τα μαργαριτάρια του Ρίτσου, χωρίς κανένα μυθικό πλάσμα. 

Έναν βυθό αφιλόξενο, παγερό, εφιαλτικό. Και απέναντι σου χορεύουν τα τελευταία επιζώντα συναισθήματα ειρωνικά. 

Πολεμάς να πιστέψεις ότι η έξαψη, η αρχική, ήταν βάσιμη, ότι δεν την ονειρεύτηκες, ότι δεν την δημιούργησες, ότι δεν κατασκεύασες ένα είδωλο. Το δικό σου όμως είδωλο τώρα είναι θρυμματισμένο στον καθρέπτη, αν και ονειρεύτηκες να μην τεμαχιστεί ποτέ. Αν ακουμπήσεις τον καθρέπτη ξέρεις ότι θα αιμορραγήσεις, θα τραυματιστείς. Και ακουμπάς. Και αιμορραγείς. Ξέρεις όμως ότι οι πληγές δεν επουλώνονται ποτέ πλήρως, απλώς γίνονται σχισμές πάνω στο δέρμα σου, ουλές που θα σου θυμίζουν ξεχασμένες ιστορίες. Ιστορίες που θα βρίσκονται σε ένα παλιό σκονισμένο τετράδιο με κιτρινισμένα φύλλα, γεμάτο στίχους από τραγούδια, σημαντικές ημερομηνίες, στιγμές φωτεινές και άλλες όχι και τόσο, φωτογραφίες αρώματα και Γνώση.