Είναι όμορφη η Άνοιξη! Χρώματα, ήλιος, αρώματα, πεταλούδες σε κατακλύζουν. Όλα ξαφνικά μοιάζουν πιο χαρούμενα, σαν με το μαγικό της ραβδί να απομάκρυνε καθετί σκοτεινό. Βγαίνεις στον ήλιο, κλείνεις τα μάτια και στρέφεις το κεφάλι σου προς το φως, χαμογελάς από την αίσθηση που σου προσφέρει το χάδι του στο πρόσωπο σου. Ένα απαλό αεράκι φυσάει και χαμογελάς ακόμα πιο πλατιά. Τι λείπει; Επειδή πάντα κάτι λείπει… είναι βλέπετε μέρος της ανθρώπινης φύσης.
Α! Μουσική… ναι μουσική. Βάζεις τα ακουστικά στα αυτιά σου και τα αγαπημένα σου τραγούδια σε χαιρετούν. Είναι που κάποιες φορές σκέφτεσαι πως η μουσική σου σε ξέρει και σε καταλαβαίνει περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο. Είναι οι ώρες και οι στιγμές που έχετε περάσει μαζί, και είναι και εκείνα τα αξημέρωτα βράδια που χέρι – χέρι τα αποχαιρετίσατε καλημερίζοντας τον ήλιο, που σε δένουν τόσο πολύ μαζί της. Βάζεις τα χέρια στις τσέπες και προχωράς. Δεν έχει σημασία που κατευθύνεσαι, το κορμί σου κάποτε θα σε φέρει πίσω στην αφετηρία. Λίγα μόλις λεπτά αργότερα δεν περπατάς, έχεις μεταφερθεί σε άλλους κόσμους, μακρινούς και αλλιώτικους. Κάποιες φορές τα τραγούδια σε εμπνέουν να φτιάχνεις δικές σου ιστορίες, κάποιες άλλες γίνεσαι εσύ η ηρωίδα τους. Είναι τότε που θυμάσαι κάτι στιγμές που οι ώρες μελέτης έχουν γίνει πια υπερβολικά πολλές, και φτιάχνεις ιστορίες με τους φίλους σου, που πιστεύεις ακράδαντα ότι είναι αληθινές. Και γιατί να μην είναι; Αφού από εσάς βγήκαν, από μέσα σας. Και με δεδομένο ότι κι εσείς είστε αληθινοί τότε είναι και οι ιστορίες σας. Δε ξέρεις πόση ώρα έχει περάσει, αρκετή πάντως, το νιώθεις στο κορμί σου. Δε σε νοιάζει, στρίβεις σε ένα στενάκι, δεν έχεις ξαναπάει από εκεί, μετά ξαναστρίβεις. Θα χαθώ, σκέφτεσαι. Αλλά για κάποιο απροσδιόριστο λόγο δε σε νοιάζει.
Αναπάντεχα συναντάς μία τεράστια έκταση με δέντρα, που τι παράξενο, δεν την έχουν κτίσει ακόμα. Μάλλον θα την πουλάνε πολύ ακριβά, επειδή το σενάριο να μην την έχουν ανακαλύψει ακόμα, δεν είναι πιθανό. Ανασηκώνεις ελάχιστα το συρμάτινο περίφραγμα και μπαίνεις μέσα. Περπατάς και περπατάς και συνειδητοποιείς ότι το κτήμα είναι πιο μεγάλο από ότι υπέθεσες και πολύ πιο όμορφο. Μερικούς γύρους αργότερα βρίσκεις την έξοδο και το αποχαιρετάς με ένα ακόμα βλέμμα λίγο πριν στρίψεις. Η κόρνα ενός θυμωμένου οδηγού σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Του χαμογελάς για συγγνώμη, επειδή βγήκες στον κεντρικό δρόμο χωρίς να κοιτάξεις, και κάπως ευγνώμων που δε σε κτύπησε με το αυτοκίνητο του. Κάνει μία μάλλον αγενή κίνηση και με αποφασιστικότητα, τίποτα να μη σου χαλάσει τη διάθεση, συνεχίζεις. Σχεδιάζεις με τον εαυτό σου την επόμενη μέρα κιόλας να ξαναεπισκεφτείς τον απρόσμενο παράδεισο, κατάστικτος από κίτρινα, μοβ, κόκκινα αγριολούλουδα και με όλα εκείνα τα ανθισμένα δέντρα. Λεμονιές ήταν; Πορτοκαλιές; Δεν έχεις απάντηση. Οι γνώσεις σου σε αυτό το σημείο υστερούν. Εσπεριδοειδή σίγουρα, μονολογείς, με κάποια ντροπή και αβεβαιότητα παράλληλα. Γελάς μονάχος σου, κάπως δυνατά, και οι άνθρωποι που περπατούν δίπλα σου σε κοιτάζουν περίεργα.
Αν είχαν ανακαλύψει κι εκείνοι τον παράδεισο και μετά δε μπορούσαν να θυμηθούν τη στροφή που τους οδήγησε εκεί, τότε θα γελούσαν κι εκείνοι δυνατά, κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι τους στον ίδιο τους τον εαυτό. Ή μήπως κάποιοι από εκείνους θα έκλαιγαν; Μπα… Εξάλλου είναι άνοιξη… Κλαις μόνο από κάποιο σύμπτωμα αλλεργίας και όχι για τον χαμένο παράδεισο.
Η Ελένη Λαδά είναι φοιτήτρια στη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστήμιου Πατρών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών.
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
