ΟΥΤΟΣ ΤΑ ΜΕΝ ΔΥΝΑΤΑ ΟΜΟΦΥΛΑ ΚΑΤΕΣΚΕΥΑΣΑΤΟ

ΤΑ ΔΕ ΜΗ ΔΥΝΑΤΑ ΟΥΚ ΑΛΛΟΦΥΛΑ ΓΕ

ΟΣΑ ΔΕ ΜΗΔΕ ΤΟΥΤΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΗΝ ΑΝΕΠΙΜΕΙΚΤΟΣ ΕΓΕΝΕΤΟ

ΚΑΙ ΕΞΩΡΙΣΑΤΟ ΟΣΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΤ ΕΛΥΣΙΤΕΛΕΙ ΠΡΑΤΤΕΙΝ

Για όποιον ξέρει να την εκτιμήσει πρόκειται ίσως για μια από τις σοφότερες Κύριες Δόξες. Διότι καλό είναι ο σοφός να εξοικειώνεται με τους παράγοντες που φαντάζουν απειλητικοί και να φροντίζει ώστε να μη γίνονται εχθροί του, διότι οι εχθρικές απειλές ταράζουν πάντοτε την ψυχή και υπονομεύουν την αρχή της επικούρειας ηδονής περί αταραξίας της ψυχής.

Πράγμα που σημαίνει πρακτικά ότι ο φίλος της επικούρειας διδασκαλίας δημιουργεί γύρω του μια φιλική ατμόσφαιρα με τους πάντες, ακόμη και μ’ αυτούς που δεν του ταιριάζουν και θα μπορούσαν να αποδειχθούν εχθρικοί, εάν δεν διασφαλίζονταν από την φιλική συμπεριφορά.

Ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι, με τους οποίους είναι αδύνατη κάθε συνεννόηση, όσες προσπάθειες κι αν έχουν προηγηθεί. Οι άνθρωποι αυτοί, για δικούς τους λόγους, και οι οποίοι αφήνουν παγερά αδιάφορο τον Επικούρειο σοφό, επιμένουν να συμπεριφέρονται με τρόπο που αποκλείει κάθε συνεννόηση και κοινωνική επαφή. Τότε ο Δάσκαλος του Κήπου συμβουλεύει την οριστική διακοπή κάθε επαφής μαζί τους και τον αποκλεισμό κάθε διόδου επικοινωνίας που θα μπορούσε να οδηγήσει σ’ αυτή την επαφή, προκειμένου να διασφαλιστεί η αταραξία του σοφού, διότι σε διαφορετική περίπτωση η επιδίωξη της αταραξίας θα ήταν υπονομευμένη. Με δυο λόγια η διακοπή της επικοινωνίας αφενός διασφαλίζει την ψυχική αταραξία κι αφετέρου προλαβαίνει το ενδεχόμενο έγκλημα.

Αυτά λοιπόν μας λέει ο Επίκουρος για τη δικαιοσύνη. Κι εάν υιοθετήσουμε τα διδάγματά του τότε καταλαβαίνουμε ότι:

Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, πέρα από την απλή, πρόσκαιρη και άγραφη συμφωνία μεταξύ των ανθρώπινων ομάδων για να μην βλάπτουν και να μη βλάπτονται ο ένας από τον άλλον.

Η συνειδητοποίηση της απλής αυτής αλήθειας μας οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα ότι όλα τα πολυέξοδα επαγγέλματα που άπτονται του μύθου της δικαιοσύνης είναι παντελώς άχρηστα.

Διαβάστε τις προηγούμενες Δόξες από τον “Κήπο του Επίκουρου”