Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Ελένη Βιτάλη και Χαρούλα Αλεξίου, δυο φωνές που εδώ και σαράντα χρόνια με μπερδεύουν, με τρελαίνουν, με ηρεμούν,πολλά με. Η μια παντός καιρού και η άλλη παντός Θεού.

Η μια για μένα είναι η Om Kalsoum και η άλλη η Fairuz.

Είναι αρχές του 1970, τότε που στα Studios της Columbia για μπεις να ηχογραφήσεις έπρεπε να είχες μέσον. Πολλές ηχογραφήσεις γινόντουσαν όλα μαζί – ορχήστρα, φωνή- και ειδικά στα δημοτικά δεν κάναμε ούτε ένα play back.
Θυμάμαι την Ελένη μέσα στο studio μικρή κοπελίτσα να έρχεται μαζί με τον πατέρα της Τάκη Λαβίδα, που έπαιζε σαντούρι, να τραγουδάει δημοτικά και να με ανατριχιάζει. Θυμάμαι μάλιστα τον Βασίλη Σούκα που έπαιζε πάρα πολύ καλό κλαρίνο να λέει στον πατέρα της, τον Τάκη: «η Ελενίτσα πάλι έσκισε σήμερα όπως και χτες το βράδυ» -εννοώντας στο υπόγειο της Βάθης το κλαριτζίδικο, που μετά από 20 χρόνια έκανε με στίχο και μουσική δική της το »Απέναντι μπαλκόνι.»

Δουλεύαμε μέρα-νύχτα και ένα πρωί του 1974 έρχεται ο ενορχηστρωτής Τάσος Καρακατσάνης και μας λέει: «παιδιά θα γράψουμε ένα τραγούδι από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που έφερε καλή θέση (νομίζω ότι ήρθε τέταρτο), με μια καινούρια τραγουδίστρια, αλλά σας παρακαλώ βοηθήστε μας να τελειώσουμε γρήγορα για να βγει ο δίσκος γιατί ο Πατσιφάς θα με φάει, όπως μου είπε, και ποιος τον ακούει άμα αργήσουμε».

«Εντάξει Τάσο, του λέω, πάμε μέσα να το γράψουμε». Εκείνη τη στιγμή βλέπω την Ελένη να μπαίνει στο studio. Α, να και η τραγουδίστρια που σας έλεγα, μου λέει ο Τάσος, δεν του απαντώ, απλά χαμογελάω μαζί με την Ελένη για το καινούρια…!

Το τραγούδι που γράφουμε είναι το »Χωρίς δεκάρα.» πιο επίκαιρο δεν γίνεται. Με τους στίχους της Βαρβάρας Τσιμπούλη και την μουσική του Γιάννη Μέτσικα.
«Χωρίς δεκάρα πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου,
πώς θα βάλουμε στεφάνι στον Αϊ Γιάννη
Χωρίς δεκάρα πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου,
πώς θα βάλουμε στεφάνι στον Αϊ Γιάννη…»

Έγινε μεγάλη επιτυχία το τραγούδι, όπως και πολλά άλλα που είπε η Ελένη μας.
Θυμάμαι την Χαρούλα μέσα στο studio μικρή κοπελίτσα και εκείνη το 1972, όταν ηχογράφουμε τον δίσκο Μικρά Ασία σε στίχους του Πυθαγόρα και μουσική του Απόστολου Καλδάρα να τραγουδάει:

Πήρε φωτιά το Κορδελιό
καίγονται τα μορτάκια
γλεντάνε στο καφέ-σαντάν
ρωμιοί και χανουμάκια.

και να λέω, Θεέ μου τι φωνή είναι αυτή, δεν φεύγω από το studio.
Κάναμε μετά με την Χαρούλα πολλούς και καλούς δίσκους μαζί.
Τις αγαπώ και τις δυο πάρα πολύ και εύχομαι να με μπερδεύουν, να με τρελαίνουν και να με ηρεμούν για πολύ καιρό ακόμα.
Στην Ελένη, παντός καιρού και Στην Χαρούλα, παντός Θεού
την αγάπη μου και τα φιλιά μου.