Βαγγέλης Παυλίδης

2 Ιουνίου 1971, μια μέρα σαν και σήμερα πριν 44 χρόνια. Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, στο Wembley, ναό του ποδοσφαίρου. Ajax – Παναθηναϊκός 2-0. Μια από τις σπάνιες φορές που μια ήττα γιορτάζεται ως νίκη, αφού για τους βάζελους σαν κι εμένα το να φτάσει στον τελικό ο ΠΑΟ ήταν νίκη. Βδομάδες και μήνες πριν, η Ελλάδα ζούσε στον πυρετό του ποδοσφαίρου. Εκεί είχε ρίξει όλο της το προπαγανδιστικό βάρος η χούντα που κυβερνούσε τότε, στην προσπάθεια να εκμεταλλευτεί προς όφελός της τις επιτυχίες του Παναθηναϊκού. Να φωτογραφίες με τους παίκτες ο Ασλανίδης, να φωτογραφίες η Δέσποινα του Παπαδόπουλου, να πρώτη θέση θεωρείο στους αγώνες οι πρωτοκλασάτοι χουντικοί.

Τώρα, εκεί κάπου στην Αθήνα, ψηλά στην οδό Βουλής και Ναυάρχου Νικοδήμου, ήταν η διαφημιστική εταιρεία ΤΡΙΑΣ, υπεύθυνος “γραφιστικού” ο Βαγγέλης Παυλίδης (έτσι δεν είναι Θάνο, Έλση, Βασίλη, Ειρήνη, Μάγερ; ). Στο φόρτε της τότε η αγορά της TV εν όψει του παιχνιδιού που θα το έδειχνε ζωντανό – το πρώτο στην ελληνική ιστορία, αν θυμάμαι καλά. Η ΤΡΙΑΣ διαφήμιζε τότε τις τηλεοράσεις ULTRA και με όλες τις μηχανές υπ’ ατμόν προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την πρόκληση. Ο “υπεύθυνος γραφιστικού” θα κατεβάσει φαεινή ιδέα που προσφέρεται μάλιστα να πραγματοποιήσει ο ίδιος και που εγκρίνεται δια βοής. Την επόμενη μέρα, ο Βαγγέλης Παυλίδης με μια ταμπέλα στα χέρια θα περιφέρεται πάνω κάτω στην Πλατεία Συντάγματος για πάνω από μια ώρα. Η ταμπέλα θα γράφει “ΑΝΤΩΝΑΡΕ ΨΗΛΕ ΤΡΥΠΗΣΕ ΤΟΥΣ ΤΟ ΦΙΛΕ. ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ULTRA”, όπου “Αντώναρος ο ψηλός” δεν είναι άλλος απο τον Αντωνιάδη. Απόδειξη της κοινωνικής σημασίας και της δύναμης του ποδοσφαίρου είναι το ότι, σε μια εποχή που μύγα δεν πετούσε χωρίς άδεια της αστυνομίας, ουδείς παρενέβει και ουδείς ενόχλησε τον πικετοφορούντα “υπεύθυνο γραφιστικού” -αν και εν στολή αστυφύλαξ τον ακολουθούσε κατα πόδας εξ αποστάσεως. Η πρώτη (και μοναδική) πικετοφορία επι χούντας; Δεν παίρνω όρκο μα έτσι νομίζω. Ζήτω το ποδόσφαιρο!

Λίγον καιρό αργότερα, όταν πια έκανα σκίτσα για ΤΟ ΒΗΜΑ και το ποδόσφαιρο είχε εδραιωθεί ως “το όπιο του λαού”, έκανα το σκίτσο με τίτλο “Νεοελληνικά προβλήματα”, όπου για πρώτη φορά θα κάνει την εμφάνισή της η Σοφία, “η κοιμωμένη γλαύξ”.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Ναι, κάπως έτσι ήμουν το 1971.