Βγήκαμε λοιπόν για τον περίπατό μας μαζί με δυο καλές φίλες κι είπαμε να πάμε στην χαράδρα του ποταμού που κυλάει δίπλα στον Άγιο Θωμά και που μετά από ένα χιλιόμετρο περίπου τελειώνει απότομα σ’ έναν πανέμορφο καταρράκτη που ρίχνει τα νερά του από τα 15 – 20 μέτρα ψηλά. Τσέπωσα και την μικρή μου κάμερα να πάρω φωτογραφίες για να τις δείξω σε σας, φίλοι αναγνώστες. Για να θαυμάσετε τις ομορφιές της Ρόδου, μα και για να σας κάνω να ζηλέψετε (τις έχω κάτι τέτοιες μικροκακίες εγώ. Χεχεχε…).

Δυστυχώς, η φόρα μας κόπηκε απότομα. Αντί για ομορφιά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αίσχος και ντροπή. Ψηλά, πάνω απο την απότομη πλαγιά -να είναι ίσως πενήντα μέτρα;- περνάει ο δρόμος για τον Μεσαναγρό. Απ’ εκεί ο κάθε Έλλην αφήνει να κατρακυλήσουν τα κάθε λογής σκουπίδια που θέλει να ξεφορτωθεί. Ένα χειράμαξο, ένα πλυντήριο, διάφορα μικροέπιπλα, ένας ολόκληρος στύλος της ΔΕΗ, διάφορα συντρίμια άμορφα που δεν μπορούν να περιγραφούν, μια λεκάνη του καμπινέ. Δείτε τις φωτογραφίες, παρακαλώ.

Ο τύπος του υπεύθυνου για την βαρβαρότητα είναι γνωστός. Τον συναντάμε καθημερινά σε καφενεία, στους δρόμους, στην ταβέρνα. Είναι αυτός που για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίνε οι άλλοι, ποτέ αυτός ο ίδιος, που είναι κάτι σαν άγιοι. Είναι αυτός που πρώτος και καλύτερος θα ζητήσει το κεφάλι του δημάρχου στο πιάτο γιατί δεν μαζεύει τα σκουπίδια, είναι τέλος αυτός που θα σου πει πως αν ήταν πρωθυπουργός για τρείς μόνο μέρες θα είχε φτιάξει τα πάντα.

Εγώ τώρα δημοσιεύω τις φωτογραφίες. Τι να πω εκτός από: “Φτού σας, ρεμάλια!”.