Να τα πάρω, όμως, τα συμβάντα από την αρχή. Εδώ και αρκετό καιρό ταλαιπωρούμαι με κάποιες ιατρικές εξετάσεις μετά από μια περιπέτεια υγείας. Είμαι ασφαλισμένη στον αντίστοιχο ΟΑΕΔ εδώ, λόγω ατυχιών στον επαγγελματικό μου τομέα. Έπαιρνα ένα καλό επίδομα ανεργίας μέχρι που έφτασε ο καιρός και δεν το δικαιούμουν πια. Είχα και ιατρική κάλυψη, όπου κανόνιζα με την ηλεκτρονική κάρτα κοινωνικής μου ασφάλισης, τα ραντεβού μου στον εκάστοτε γιατρό συμβεβλημένο με το ταμείο, χωρίς να πληρώσω… Ως εδώ καλά. Καταπληκτικό το σύστημα θα μου πείτε. Που τέτοιες πολυτέλειες σε μας. Εδώ σφαζόμαστε για το παραμικρό, ο Άδωνης κάνει συμφωνίες και κόβει από παντού, λες και πουλάει βιβλία στην τηλεόραση… μια χαρά είστε εσείς εκεί… κτλ κτλ.

 

Και εγώ έτσι πίστευα και έκανα τον σταυρό μου, ταπεινά, δοξολογώντας το αυστριακό σύστημα, μέχρι…. που έκλεισα ένα ραντεβού για εξέταση μια όμορφη φθινοπωρινή Δευτέρα. Ακολούθησα τις συμβουλές του γιατρού από την προηγούμενη ημέρα, χωρίς νερό και φαγητό μια ώρα πριν και ένιωθα πανέτοιμη, κατά βάθος ήρεμη, αφού θα έπαιρνα τα αποτελέσματα επιτόπου. Με την καρτούλα στο χέρι και την μητέρα μου συνοδεία, χαμογελαστή, έδωσα τα στοιχεία μου στην υπεύθυνη. Μετά από μερικά κλικ στον υπολογιστή της και δυο τρεις ευγενικές ματιές, η κυρία μου ανακοινώνει το δυσάρεστο…. «ξέρετε, δεν είστε πια ασφαλισμένη»…. «Μα πως;» την ρωτάω με φανερά ενοχλημένο ύφος, από αυτό που έχουμε όταν δεν έχουμε καταλάβει τι μας λένε ακριβώς νιώθοντας την πίεσή μας να ανεβαίνει στα ύψη…«μέχρι χθες ήμουν και σήμερα χωρίς καμία ειδοποίηση δεν;»…τρελάθηκα. 

 

Το επόμενο βήμα ήταν να βγω στον δρόμο (μην ενοχλούμε και τους ασθενείς στον χώρο αναμονής) να μιλήσω, όσο πιο πολιτισμένα μπορούσα, με την εξυπηρέτηση πελατών της ασφάλειας. Μετά από 10 λεπτάκια αναμονής και σύνδεσης του ενός και του άλλου υπευθύνου, μίλησα με μια ευγενική κοπελίτσα, η οποία μου εξήγησε πως δεν έχω πια ιατρική κάλυψη μιας και οι δύο υπηρεσίες, το αντίστοιχο ΙΚΑ και ο ΟΑΕΔ «δεν επικοινωνούν». Έτσι ακριβώς μου είπε και με αποστόμωσε… τι να πεις μετά… Θύμωσα, δάκρυσα μες την μέση του δρόμου, κάπου στο πανέμορφο κέντρο της πόλης, πίσω από το μουσείο Φυσικής Ιστορίας… ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Αποσυντονίστηκα εντελώς, δεν το περίμενα. Αυτές τις απαντήσεις τις περίμενα από κάποιον σε καμιά ΔΟΥ, που συνηθίζουν να μην σε κοιτούν στα μάτια, παρά μόνο έχουν μάτια για τον φραπέ που πίνουν από το πρωί… Ακόμη και η μητέρα μου τα´χασε.

 

Η περιπέτειά μου με την γραφειοκρατία της χώρας που ζω εδώ και κάμποσα χρόνια είχε μόλις ξεκινήσει. Πήρα συνολικά 7 τηλέφωνα, μίλησα με πάνω από δέκα υπευθύνους, ευγενικά πάντα, και πήρα διαφορετικές, «εμπλουτισμένες» απαντήσεις. Αισθάνθηκα πραγματικά πως ζούσα σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ψάχνοντας τον «δολοφόνο»… ο ντεντέκτιβ του δημοσίου ξαναχτυπά.

 

Το αποτέλεσμα; Πρέπει να ασφαλιστώ με τον σύζυγό μου, να κατακρατούνται λεφτά από τον μισθό του και καλού κακού, να κάνω και μια ιδιωτική ασφάλεια, νοσοκομειακή για παν ενδεχόμενο. Τα χαρτιά που θα χρειαστώ για όλα αυτά εννοείται πως δεν το έμαθα με ένα τηλεφώνημα. Έβγαλα τα συμπεράσματα μου «τμηματικά»…

 

Ειλικρινά… αν ακούσω ξανά να παραπονιέται κανείς σας για το δημόσιο, θα φωνάξω!

 

Το πραγματικό πρόσωπο του δημοσίου είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Τουλάχιστον «στο Ελλάντα» δεν τσακωνόμαστε ευγενικά, αλλά βγάζουμε το άχτι μας μέσα από τα κλασσικά «μπινελίκια», καταθέτουμε ένα κομμάτι ψυχής, επέρχεται η «κάθαρσις» και νιώθουμε πως ζούμε !