Άρα, ποιος φοβάται τον Ξηρό; Όποιος γνωρίζει πως κοντοζυγώνει η ώρα να πληρώσει για τις … ατασθαλίες του. Άρα, ουσιαστικά δεν πρέπει να με αφορά. Ας χάσουν τον ύπνο τους όλοι όσοι τους ζώνουν τα φίδια. Πλούτισαν λεηλατώντας, αποφασίζουν με πνεύμα αυταρχισμού, κοροϊδεύουν θρασύτατα. Ανέκαθεν, ο Έλληνας σκεπτόταν τον μικρόκοσμό του. Αν κάτι δεν τον αφορά, αυτομάτως μπαίνει στον καιάδα του μυαλού του. Το πρόβλημα αποκτά οντότητα, όταν χτυπήσει την πόρτα του. Άρα ο Ξηρός απευθύνεται στους «εκλεκτούς» του. Και αυτό είναι που με προβληματίζει περισσότερο και από τις απειλές του: μήπως τελικά είναι τόσο τραγικά ατομικιστική η ελληνική νοοτροπία, που παλεύοντας μεταξύ της κατ’ επίφασιν Δημοκρατίας και της ψυχικής ανάγκης να τιμωρηθούν οι φταίχτες, η ζυγαριά παλαντζάρει για ακόμα μια φορά υπέρ του απόλυτου παραλογισμού, που βαπτίζει ως Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Επανάσταση και όπως αλλιώς ορίζει η αρρώστια ενός μυαλού και μιας ψυχής, όπως του Χριστόδουλου Ξηρού.

Διαβάστε επίσης: Να παίρνουν άδεια οι φυλακισμένοι;