Ακριβώς απέναντι από την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου υπάρχει ένα κουβούκλιο. Η περιέργεια (ξέρετε, αυτή που σκότωσε τη γάτα, όπως λέει και η γνωστή αγγλική παροιμία) νικάει κι έτσι μαθαίνω ότι εκεί είναι το μοναδικό σημείο στους τεράστιους χώρους του νοσοκομείου (εσωτερικούς και εξωτερικούς) που επιτρέπεται το κάπνισμα. Έτσι εξηγείται εκεί η παρουσία του κυρίου σε αναπηρικό καροτσάκι με παντόφλα και πυτζάμα! Εμφανέστατα είναι νοσηλευόμενος, αλλά αυτό δεν τον κάνει να εξαιρείται του παντοδύναμου κανόνα που λέει ότι, όποιος θέλει να καπνίσει, θα πρέπει να υποστεί το κρύο (και μιλάμε για οχτώ βαθμούς θερμοκρασία τη συγκεκριμένη μέρα!).

Δίπλα στην είσοδο πρώτη εικόνα το γραφείο υποδοχής με δύο συμπαθέστατες ηλικιωμένες κυρίες που φορούν μπορντώ γιλεκοποδίτσα και καρφίτσα που γράφει «Εθελόντρια”. Πολύ πρόθυμα απαντούν στις ερωτήσεις των επισκεπτών του νοσοκομείου. Κάποια στιγμή η μία από τις δύο σηκώνεται από το γραφείο και μαζεύει ένα αναπηρικό καροτσάκι που κάποιος είχε αφήσει στη μέση. Η περιέργεια χτυπά ξανά και να’ σου η καλή σου στο γραφείο να μιλάει με τις κυρίες! Μου μιλάνε με καμάρι και ενθουσιασμό για τη βοήθεια που προσφέρουν εθελοντικά στο νοσοκομείο της πόλης τους, για τον χρόνο που αφιερώνουν κάθε εβδομάδα, για τη χαρά που παίρνουν από αυτό, για τον μεγάλο αριθμό εθελοντών που βοηθούν σε πολλά διαφορετικά πόστα.

Απέναντι λειτουργεί ένα μαγαζάκι που η ταμπέλα του γράφει «League of Friends”, δηλ. συμμαχία των φίλων (του νοσοκομείου). Είναι εθελοντές που αφιερώνουν λίγες ώρες την εβδομάδα και πουλάνε εκεί από σοκολάτες και μπισκότα μέχρι φορμάκια για μωρά. Τα έσοδα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τις ανάγκες του νοσοκομείου. Υπάρχει μάλιστα μία αφίσα που γράφει πόσα χρήματα μάζεψαν μέχρι τώρα και πώς τα χρησιμοποίησαν: ιατρικά μηχανήματα και εξοπλισμός απαραίτητος για τις κλινικές, εκπαίδευση του προσωπικού του νοσοκομείου, μέχρι και ένα μικρό αυτοκίνητο για την γρήγορη μεταφορά φιαλών αίματος από το ένα νοσοκομείο στο άλλο.

Όση ώρα βρίσκομαι εκεί, παρατηρώ ότι κανείς δεν μιλάει στο κινητό του. Ενδιαφέρον! Μπορεί κανείς να αγοράσει από την καφετέρια που υπάρχει στον χώρο ζεστά ροφήματα, σάντουιτς, γλυκά και φρούτα και να καθίσει στα τραπεζάκια με θέα τη μεγάλη τζαμαρία. Πολλοί από τους ανθρώπους εκεί είναι εργαζόμενοι του νοσοκομείου που κάνουν lunch break, το καθιερωμένο διάλειμμα για φαγητό. Δίπλα μου ακριβώς έξη νοσοκόμες τρώνε το φαγητό τους και κουβεντιάζουν χαλαρά.

Ένα μεγάλος πίνακας μιλά για την «Εβδομάδα Διατροφής» στο νοσοκομείο. Εκεί λοιπόν εμφανίζονται πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τα γεύματα που προσφέρονται στους ασθενείς και για τις «Προστατευόμενες Ώρες Φαγητού». Σ’ αυτές σταματούν όλες οι δραστηριότητες στους θαλάμους, γιατί βρέθηκε ότι έτσι οι ασθενείς τρώνε καλύτερα και αναρρώνουν γρηγορότερα. Υπάρχει αναφορά στους «Συντρόφους Γευμάτων», οι οποίοι είναι ειδικά εκπαιδευμένοι εθελοντές που βοηθούν τους ασθενείς που χρειάζονται κάποια βοήθεια την ώρα του φαγητού.

 

Όλα αυτά ήθελα να σας περιγράψω, έτσι σαν κάτι διαφορετικό. Αυτό που κράτησα από την μία ώρα που βρέθηκα εκεί είναι η ευγένεια, ο θετικός τρόπος σκέψης και ο εθελοντισμός ως κομμάτι της κουλτούρας ενός λαού.

 

Υ.Γ.: Αν ποτέ πάω στις Μπαχάμες, θα σας γράψω για τις παραλίες!