Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές δεν γνωρίζω τις τοποθετήσεις Βενιζέλου και συνέδρων. Μπορεί όμως να τις φανταστεί κανείς κι εξάλλου η πρόσφατη ρητορεία -οι δηλώσεις, οι ανακοινώσεις- είναι πολύ κατατοπιστική :

“Ανασύσταση της κεντροαριστεράς…”, “Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις περιπέτειές του, λειτουργεί ως θεματοφύλακας του δημοκρατικού χώρου” ή “…Κληθήκαμε να διασφαλίσουμε την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, το σεβασμό της νομιμότητας, την ομαλή και πραγματικά αποτελεσματική πορεία των μεταρρυθμίσεων, με αποφασιστικότητα αλλά και συναίνεση…”, “… κληθήκαμε να διασφαλίσουμε πάλι τη σταθερή και ομαλή πορεία της κυβέρνησης και της χώρας. Και το κάναμε”.

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.

Ας συνέλθουμε, όμως. Η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, το όραμα που ξεσήκωσε πριν 39 χρόνια τον λαό, είναι τώρα μια σταφιδιασμένη μούμια σε κάποιο ντουλάπι, σε κάποιο από τα υπόγεια της Χ. Τρικούπη. Έτσι την κατάντησαν η τωρινή ηγεσία και τα υπόλοιπα φαντάσματα του παρελθόντος, αυτά που αποκαλούνται “ιστορικά στελέχη” και που θα παραυρεθούν, λέει, στο συνέδριο.

Μα, ζωντανεύουν οι μούμιες και τ’ απολιθώματα; Μόνο στον κινηματογράφο πιστεύω.