Προσφάτως ανάρτησα στο facebook την συνηθισμένη μου κραυγή απελπισίας :

«Αδέλφια, αρχίζει το χειμωνιάτικο μαρτύριο των μη καπνιστών σ’αυτόν τον γαμότοπο που ζούμε, με το κάπνισμα των βαρβάρων στους κλειστούς χώρους! Αγάντα! Λίγοι μήνες είναι, θα περάσουν, καλή μας, αντάμωση!”

Λοιπόν, είτε το πιστεύετε είτε όχι, πήρα – κρατηθείτε – 26 ολόκληρα likes!

Άντε στο μεταξύ να γίνουν 30, άντε 40, άντε 100, πόσα να γίνουν;

Που σημαίνει ότι στο Χρηματιστήριο του facebook δεν πιάνω μπάζα.

Που σημαίνει, ότι οι μη καπνιστές είμαστε τόσο λίγοι; Όχι βέβαια.

Τόσο παθητικά αδιάφοροι και τόσο παθητικά καπνιστές; Οπωσδήποτε ναι!

Τότε σε τι σου φταίει ο τόπος, ρε Στουραΐτη, και τον βρίζεις;

Τον τόπο, εμείς τον διαμορφώνουμε με την στάση μας και τις συμπεριφορές μας.

Και όπως έχει πεί ο φίλτατος, (τι ωραίος υπερθετικός !), «Γεροτάσος» της φοβερής ομάδας του iporta, (modesty apart), «προτιμώ να είμαι αντιπαθητικός αντικαπνιστής, παρά παθητικός καπνιστής».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φίλε Γεροτάσο, εδώ που τα λέμε, ούτε κι εσύ, φαντάζομαι ότι, πιάνεις μπάζα στο facebook.

Όμως, ας προχωρήσουμε σε κάποιες, υψηλού επιπέδου, φιλοσοφικές έννοιες:

Εγώ μπορεί να μην είμαι σε θέση να διαλέξω τον χρόνο και τον τρόπο με τον οποίο θα επέλθει ο θάνατός μου, όμως, έχω κάθε δικαίωμα να διαλέξω πώς θα ζήσω, παρά το γεγονός ότι ο τεράστιος Γούντυ Άλεν έχει χαρακτηρίσει την ζωή σαν «…θανάσιμη ασθένεια που μεταδίδεται σεξουαλικώς…».

Για να προσγειωθούμε, από τις υψηλές έννοιες, στην σκληρή πραγματικότητα του γαμότοπού μας, έτσι όπως, επαναλαμβάνω, εμείς οι ίδιοι τον διαμορφώσαμε, το γεγονός είναι ότι τον χειμώνα, οι βάρβαροι καπνιστές, θα αποκλείσουν και πάλι τους μη καπνιστές από τους κλειστούς χώρους όπου θα μπορούσαν ν’ απολαύσουν έναν καλό καφέ, λίγη καλή μουσικούλα, ένα ωραίο γεύμα και άλλα τινα που ομορφαίνουν, κατά τι, την ποικιλοτρόπως δοκιμαζόμενη καθημερινότητά μας.

Επισημαίνω δε, μετ ‘ εμφάσεως, ότι στους ως άνω βαρβάρους, συγκαταλέγονται ουκ ολίγοι από αυτούς που κόπτονται υπέρ του Πολιτισμού, και μάλιστα από θέσεις που, με ποικίλες ιδιότητες, μπορούν να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν την, ούτω αποκαλουμένη, Κοινή Γνώμη, τρομάρα τους.

«Κουλτούρα να φύγουμε…», που λένε. Εμείς, προτιμούμε να φύγουμε.

Παραμένοντας προσγειωμένος, δίνω ραντεβού, σε λίγους μήνες, στους υπόλοιπους μη καπνιστές, όταν θα ξανανοίξει ο καιρός και θα μπορούμε ν’ απολαμβάνουμε κι εμείς, στην ύπαιθρο, τα μικρά ασήμαντα-σημαντικά της θανασίμου ασθενείας μας που ο δαιμόνιος Γούντυ Άλεν χαρακτήρισε ως ΖΩΗ.