Αν ήταν λιγότερο όμορφο; Αν ήταν μαύρο, με λίγο γαμψή ή πλακουτσωτή χοντρή μύτη; Αν είχε πεταχτά αυτιά και κοντοκουρεμένα μαύρα μαλλιά;

Αν αντί για ένα «ξανθό, πανέμορφο αγγελούδι» ήταν ένα σκούρο, πεταχτοδόντικο και σπυριάρικο τυφλό παιδάκι; Αν είχε φωκομέλεια; Αν ήταν σπαστικό;

Θα το ξεχώριζε και θα το αναλάμβανε η πολιτεία, παίρνοντάς το από την οικογένεια «Ρομά» στην οποία μέχρι χθες ζούσε; Θα διέκρινε τη γενετική του διαφορά από τα άλλα παιδάκια με τα οποία μέχρι χθες συμβιούσε αν δεν ξεχώριζε «σαν τη μύγα μες στο γάλα»; Θα το “υιοθετούσαν” με τέτοια φωτογραφική ευκοιλιότητα όλα τα Μ.Μ.Ε.; Θα βρισκόντουσαν τόσοι πρόθυμοι να το γλιτώσουν από τον “γυφτομαχαλά” όπου ζούσε;

Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν άσχημα παιδάκια. Όλα τα μικρά παιδιά είναι όμορφα μέχρι να τα κάνουν άσχημα οι συγκρίσεις των ενηλίκων. Κάτι σαν το ασχημόπαπο του Άντερσεν. Που ήταν ένας πανέμορφος μικρός κύκνος αλλά αυτό δεν μπορούσε να το ξέρει ούτε το ίδιο ούτε η πάπια που το είχε μαζί της.

Αλλά ας ξαναγυρίσω στο αρχικό ερώτημα. Αν ήταν λιγότερο όμορφο το κοριτσάκι που απασχολεί εδώ και λίγες μέρες τη δημοσιότητα; Τι θα γινόταν;

Και τώρα; Πού θα ζήσει αν δεν βρεθούν οι “φυσικοί” γονείς του;

Και τα υπόλοιπα παιδιά της παραβατικής οικογένειας Ρομά, τι θα γίνουν;

Πόσο ρατσισμό χωράει η καθημερινή μας σκέψη; Πόσο ρατσισμό χωράει η καθημερινή μας γλώσσα; Πόσο ρατσισμό θα καταναλώνουμε καθημερινά;

Πόσα αιωνοχιλιόμετρα ανθρωπιάς πρέπει να διανύσουμε για να πούμε:

«Ένα παιδί δυστυχεί και είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι»;

Χωρίς να ασχολούμαστε με το χρώμα της επιδερμίδας, των μαλλιών και των ματιών του.