Ο Κωνσταντίνος Μεϊντάνης  είναι Απόφοιτος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ,  καθώς και του King’s College και Birkbeck College του Πανεπιστημίου τού Λονδίνου. 

Όταν «τα σταφύλια της οργής» αρχίζουν να ωριμάζουν, τι να ευχηθείς; «Καλά κρασιά»; (και, αναγκαστικά, πριν από τις 21:00…)

     Δεν ξέρω πώς ακριβώς σκέφτονται και διαβουλεύονται, τί έχουν μέσα στην κρανιακή τους κοιλότητα οι διαφεντευτές και «προστατευτές» μας (αν υποτεθεί πως δεν είναι εντελώς κρανιόκενοι), και αν ο υπάρχων εγκέφαλός τους πληροί στοιχειώδεις έστω προδιαγραφές βιολογικής και νευρολογικής λειτουργίας, αλλά διερωτώμαι (ειδικά με όσα συμβαίνουν και, για μία ακόμα φορά, η ευθύνη πέφτει στους ώμους μας, και τα «χτυπήματα» στις ψυχές μας) για το εξής. Και ελπίζω να κριθεί ενδεχομένως αφελές, όμως όχι κακόβουλο – παρά το ότι οι εντάσεις στις οποίες ζούμε, κάνουν και τις πιο λογικές και ρεαλιστικές ενστάσεις για τα όσα υφιστάμεθα να μοιάζουν πως δεν τηρούν… αποστάσεις από το διωκόμενο ως «πολιτικώς» μη ορθόν ή και ανενδοίαστα καταδικαστέο.

     Αν, εξαιτίας του 1.000.000 και πλέον SMS που, κατά τα λεγόμενα, Κυριακή βράδυ, εστάλησαν από «απείθαρχους», «ανόητους» και «αδιανόητα επιπόλαιους» (οι χαρακτηρισμοί δεν είναι δικοί μου) πολίτες, οδηγούν τώρα όλους μας ανεξαιρέτως στη μέγγενη ακόμα πιο σκληρών μέτρων από σήμερα, Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου, τότε… τα €20.000.000 και πλέον, που αδιαφανώς δόθηκαν στα μέσα «ενημέρωσης» εν μία νυκτί, μαζί και τα €2.500.000 που κατασπαταλήθηκαν για τα άτεχνα τεχνήματα-πυροτεχνήματα του «Δήμου» Αθηναίων (και μάλιστα εν μέσω πανδημίας και 1ου «lockdown»), ποσά που, κυριολεκτικά, πετάχτηκαν στα σκουπίδια, τότε τί συνέπειες επιβολής «μέτρων» θα πρέπει να έχουν αυτές οι επιλογές για τους αυτουργούς τους; Εγκλεισμό, με συνοπτικές διαδικασίες, στη φυλακή; Ή μήπως -κατά την ανάλογη, παράλογη, «αναλογικότητα» όπως εφαρμόζεται σε βάρος μας- ακόμα πιο δραστικά μέτρα που προσιδιάζουν σε ιδιαζόντως ειδεχθή πολιτικά εγκλήματα καταστροφής μιας, ούτως ή άλλως σκληρά δοκιμαζόμενης, κοινωνικής συλλογικότητας, και -δυστυχώς για τη χώρα μας, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες- στις παράλληλες των τελευταίων μηνών, ύπουλες μεθοδεύσεις, εν πλήρει σιωπή των ακριβοπληρωμένων μέσων «ενημέρωσης», μεθοδεύσεις που στοιχειοθετούν Εσχάτη Προδοσία;

     Τόσους μήνες τώρα (το γράφουν ακόμα και τα αντικειμενικότερα «φιλοκυβερνητικά» έντυπα, όπως και αρκετά ηλεκτρονικά-διαδικτυακά μέσα), από τον περασμένο Μάιο τουλάχιστον, με προδιαγεγραμμένη ολοκάθαρα την «αναζωπύρωση» του μετώπου της απειλής για τη δημόσια υγεία από το φθινόπωρο (μέχρι και οι επίσημοι, και φανερά επίορκοι πλέον, ειδήμονες έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου στους περινούστατους «προστάτες» μας), στα πιο νευραλγικά «σημεία» της καθημερινότητας όλων μας, με έκτυπα παραδείγματα τα Μέσα Μαζικής Μεταφορά, τα σχολεία, και, κυριότατα, τα νοσοκομεία, δεν έγινε Απολύτως Τίποτα! Τίποτα από όσα θα έπρεπε, και σε μεγάλο βαθμό ήταν εφικτό με σωστό και ρεαλιστικό σχεδιασμό, να έχουν γίνει. Και πάντοτε, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, με το αναγκαίο περιθώριο για τυχόν αστοχίες ή ατέλειες που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν πρακτικά με τον κατάλληλο, κάθε φορά, τρόπο.

    Και να τώρα, πάλι, στρέφουν το «περίστροφο» της απειλής και της δίωξης εναντίον μας… Τί είδους προστασία είναι ο, με δικτατορικές μεθόδους, εξαναγκασμός, τη στιγμή που ούτε οι ίδιοι μοιάζουν να πειθαρχούν σε όσα μάς προστάζουν; Ποια σκοπιμότητα (εξ)υπηρετεί η συνεχιζόμενη, και εμετική πια, γκαιμπελικής διαστροφής, προπαγάνδα εκφοβισμού μας κυρίως -και πρωτίστως, όπως πάντα- από την τηλοψία, με τα φερέφωνα του δημοσιογραφίζοντος Απόπατου να έχουν ξεπεράσει και το έσχατο όριο ντροπής και στοιχειώδους λογικής; 

     Επιπόλαιοι και ανεύθυνοι «συμπολίτες», ναι, υπάρχουν. Πάντα υπήρχαν στη χώρα μας, δυστυχώς. Το βλέπουμε και το πιστοποιούμε, βασανιστικά, σε καθημερινή βάση. Όμως, σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, οι Μπροστάρηδες είναι αυτοί που καλούνται πρώτοι απ’ όλους να «δώσουν το καλό παράδειγμα» και να εμπνεύσουν με το παράδειγμά τους, τη σοβαρότητα, τη μεθοδικότητα των κινήσεων και την αποτελεσματικότητα των χειρισμών τους, την εμπιστοσύνη προς αυτούς και, συνακόλουθα, την αυτοπειθαρχία στο κοινωνικό σύνολο. Αποκλίσεις πάντοτε θα υπάρχουν, γι’ αυτό και (πρέπει να) θεσπίζονται  τα κατάλληλα μέτρα ως τρόποι και μέσα συμμόρφωσης των «αποκλινόντων», για την προστασία και την ωφέλεια όλων.

     Όπως όταν σ’ ένα αεροσκάφος που βρίσκεται σε πλήρες ύψος πτήσεως συμβεί, για κάποιο λόγο, «αποσυμπίεση» της καμπίνας, ο κυβερνήτης παίρνει αμέσως το πηδάλιο (τον έλεγχο) στα χέρια του, το πλήρωμα, τόσο στο cockpit όσο καί στον θάλαμο επιβατών, αμέσως ακολουθεί με απόλυτη ακρίβεια τις διαδικασίες εκτάκτου ανάγκης στις οποίες έχει εκπαιδευτεί, έχοντας ως πρώτιστο στόχο την ασφάλεια των επιβατών, ανάβει αμέσως η ένδειξη «Προσδεθείτε» και -ταυτόχρονα!- «πέφτουν» οι μάσκες οξυγόνου, ώστε να αποφευχθούν οιεσδήποτε απειλές για την υγεία και τη σωματική ακεραιότητα πληρώματος και επιβατών. Και, το πρώτο μέλημα του κυβερνήτη είναι να κατέλθει ομαλά, όσο είναι δυνατόν ανάλογα με την περίσταση, το αεροσκάφος σε χαμηλότερο ύψος, τέτοιο που να επιτρέπει την όσο πιο άμεση, επιτυχή αντιμετώπιση του προβλήματος, είτε υπάρχει αεροδρόμιο σε κοντινή απόσταση είτε όχι. 

    Δεν δένει –πρώτα!- τους επιβάτες στις θέσεις τους (εγκλεισμός στο σπίτι), ενώ ο ίδιος και το πλήρωμα αρχίζουν τη συζήτηση για το τί θα γίνει στο εξής και πώς. Και αφού φτάνει να ανακύψει κίνδυνος ασφυξίας από έλλειψη οξυγόνου στην καμπίνα, ενώ καπετάνιος και πλήρωμα έχουν αμέσως βάλει τις κατάλληλες μάσκες (€20.000.000 στα μέσα «ενημέρωσης»), τότε αρχίζει την κάθοδο προς μικρότερο ύψος για λόγους ατμοσφαιρικής πίεσης, με τον ανθρώπινο πανικό στην καμπίνα επιβατών να οδηγεί κάποιους -και ίσως πολλούς από ένα σημείο και πέρα- σε σπασμωδικές αντιδράσεις (να λύνουν τη ζώνη ασφαλείας του καθίσματός τους και να σηκώνονται, για να φτάσουν στο πιλοτήριο, συνήθως), ενώ το πλήρωμα στρέφεται, για την αντιμετώπιση της έκρυθμης κατάστασης, με μπουνιές και κλωτσιές προς όλους ανεξαιρέτως τους επιβάτες (εκτός εκείνων, εννοείται, που βρίσκονται στην Α’ Θέση και χαίρουν άλλης αντιμετώπισης γενικώς) ή προσπαθώντας να αποκλιμακώσει την αναστάτωση φτάνει και στην απειλή με χρήση όπλου που, σε περίπτωση εκπυρσοκρότησης, θα ανατινάξει ολόκληρο το αεροπλάνο (αστυνομικοί με γκλοπς και δακρυγόνα εναντίον Ελλήνων πολιτών σε πρόσφατη διαμαρτυρία στη Θεσσαλονίκη, αλλά στον όχλο μπροστά στο Εφετείο, ούτε μία σύλληψη).

     Με την κατάσταση άκρως τεταμένη από κάθε άποψη, κάποια στιγμή, με τόση καθυστέρηση, τελικά «ρίχνει» και τις μάσκες οξυγόνου, αλλά μία σε κάθε τρεις θέσεις. Όποιοι είναι τρεις καθισμένοι μαζί, πρέπει να πάρουν οξυγόνο από τη μία μάσκα εναλλάξ, ενώ εκείνος που τυχαίνει να είναι μόνος του σε μία από τις τρεις θέσεις έχει μία μάσκα δική του (€800 «επίδομα» σε εργαζόμενους με οικογένεια, αλλά και σε εργαζόμενους που είναι μόνοι, δίχως οικογενειακές ανάγκες και υποχρεώσεις). Και εν μέσω όλης αυτής της εξελισσόμενης μεγάλης αναταραχής, σχεδόν σουρεαλιστικά αρχίζει να ακούγεται μουσική από τα μεγάφωνα, ενώ οι οθόνες στην καμπίνα επιβατών αρχίζουν την προβολή μιας ταινίας με τίτλο, «Ο Μεγάλος Περίπατος προς το Άγνωστο». Ακριβώς ό,τι πρέπει για ρομαντική χαλάρωση εν μέσω πανικού…

     Αν λοιπόν διώκονται -και ποινικώς πλέον- οι ψευδείς ειδήσεις και οι «συνωμοσιολογίες», τότε τα ουρανομήκη ψέματα από τα πιο επίσημα χείλη («το lockdown είναι έσχατη λύση, θα “ναρκοθετήσει” τη χώρα και την κοινωνία, δεν θα γίνει παρά μόνο αν εξαντλήσουμε κάθε άλλη λύση». Και μόλις δύο μέρες μετά επιβάλουν το «έσχατο μέτρο») δεν θα έπρεπε να διωχθούν με ακόμα πιο σκληρό, νομικά, τρόπο; 

     Εν τέλει, όλες αυτές οι, απίστευτης αναλγησίας και επιπολαιότητας, ανοησίες είναι ακριβώς που τροφοδοτούν αφειδώς τους όποιους «συνωμοσιολόγους» ή «ψεκασμένους», όπως με περισσό θράσος ακούστηκε ο χαρακτηρισμός σε επίσημο διάγγελμα (κατά τη σοφή ρήση, «στο σπίτι του κρεμασμένου, δεν μιλάς για σκοινί», αφού παραδόξως δεν μιλάς για αναστολή προς ώρας, εξαιτίας του Κακού που χειμάζει και δοκιμάζει όλους, του -αντισυνταγματικού- ΕΝΦΙΑ, όταν μάλιστα συνεχίζονται οι πλειστηριασμοί σπιτιών των πολιτών από τις τράπεζες),… ε, ας ΜΗΝ μιλάς και για «ψεκασμένους» όταν η κυρα-Άγγελα σού κάνει «σσσσούούτ!» – και το ερευνητικόν πλοίον της Γείτονος συνεχίζει ανενόχλητο την αγέρωχη πορεία του σε ελληνικά ύδατα -πόσους μήνες τώρα;

     Τους άστεγους, επί παραδείγματι στην οδό Σταδίου, τούς έχει δει κάποιος από τους τόσο ενθουσιώδεις υπευθύνους για την προστασία μας; Αυτοί δεν είναι άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο, χάρη στη «μνημονιακή» σωτηρία της χώρας, την οποία άπαντες, πολιτικοί ταγοί και ουραγοί συνυπέγραψαν, και δημοσιολογούντες, τόσο διθυραμβικά επευφήμησαν ; Και καταβαράθρωσαν, ανάμεσα σε μύρια τόσα άλλα, και το Εθνικό Σύστημα Υγείας που ήδη νοσούσε βαρύτατα, επί δεκαετίες;

     Ναι, αναγκαστικά θα υποστούμε όλοι τις συνέπειες εξαιτίας κάποιων, αρκετών ανεύθυνων. Όχι όμως πως και οι επικεφαλής της φιμωμένης και κατεαγμένης πια δημοκρατίας μας μπορούν να διεκδικήσουν απαστράπτουσες δάφνες υπευθυνότητας και αξιοπιστίας…

     Λέγεται πως «μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, λίγους για πολύ, όχι όμως όλους για πάντα». Οι ακραίες καταστάσεις, αν από ένα σημείο και πέρα δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως με μεθοδικότητα και οργάνωση, εκβιάζουν και ακραίες αντιδράσεις. Εκτός πια κι αν η μεθοδικότητα και η οργάνωση εν προκειμένω αφορούν μόνον τον συνεχή, ολοένα και ασφυκτικότερο, εκφοβισμό και εκβιασμό των Ελλήνων πολιτών. 

     Είπα, χτες μόλις, σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, πως όσα ζούμε, μόνον μια δικτατορία θα μπορούσε -και θα τολμούσε- να διαπράξει. Μού ανταπάντησε πως, εν μέρει ίσως και να έχω κάποιο δίκιο, αλλά σφάλλω αφού παραβλέπω πως, αφενός, το Κακό είναι παγκόσμιο (όσα όμως ακούμε και βλέπουμε νυχθημερόν αναφέρονται αποκλειστικά σχεδόν στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο») και, αφετέρου, οι νυν ιθύνοντες εξελέγησαν με δημοκρατικές διαδικασίες, κάτι που δεν ισχύει στις δικτατορίες. Και, αφού πρώτα τού παρέθεσα όσα γράφω πιο συνοπτικά εδώ (κάποια πράγματα δεν πρέπει να λέγονται, έτι δε μάλλον να γράφονται, στην πλέρια δημοκρατία μας) τού αντέτεινα πως και ο Χίτλερ εξελέγη με δημοκρατικές διαδικασίες ως Καγκελάριος της Γερμανίας. Και όλοι γνωρίζουμε τί ακολούθησε μετά…

… Η καμπίνα του αεροσκάφους έχει αποσυμπιεστεί, είμαστε δεμένοι στα καθίσματά μας, δίχως να επιτρέπεται καν να σφίξουμε μέσα στο φόβο μας το χέρι του διπλανού μας που κι εκείνος φοβάται, το ταρακούνημα όλο και γίνεται πιο έντονο, νιώθουμε να μην παίρνουμε ανάσα γιατί οι μάσκες άργησαν να «πέσουν» -άλλο το ότι εκχέουν διοξείδιο του άνθρακα-, τραυλίζουμε ψιθυριστά ό,τι τυχόν θυμόμαστε από τις παιδικές μας προσευχές, αφού όταν μπήκαμε στο αεροπλάνο, εκτός από τις προσφερόμενες επί πληρωμή στους επιβάτες εφημερίδες (που όλες έγραφαν για την υπέροχη πτήση που θα απολαύσουμε), υπήρχαν δωρεάν διαθέσιμα αντίτυπα του Κορανίου και της Τορά, όχι όμως και κάποια Καινή Διαθήκη, ενώ τα μεγάφωνα τώρα παίζουν αμανέδες… Κι αυτός ο Τούρκος που τραγουδάει στα Γερμανικά, μπορεί άνετα να γίνει και… πρώτος ψάλτης μέσα στο εύρος του ιερού χώρου της Αγιά-Σοφιάς, με τις τόσο ψηλές νότες που έχει πάρει… 

    Ο, σιωπηλός ακόμα, πανικός που πνίγεται μέσα στο φόβο της ενισχυόμενης απελπισίας, γεννά μέσα μας ένα μεγάλο ερώτημα – και ερωτηματικό οξύτατο:

     Ποιός θα μάς προστατεύσει, σήμερα, από τους «προστάτες» μας;

  11 Νοεμβρίου ’20

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr