Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Μωρέ, να δεις πώς το έλεγε κείνη η ταλαιπωρημένη καλλονή του νότου, η Σκάρλετ;

 ” Αύριο ξημερώνει μιαν άλλη μέρα” 

Ε; Και μετά κάπου ο Ρετ της έλεγε…”Ειλικρινά αγαπητή μου, δεν δίνω δεκάρα”.

Εντάξει, το ξέρω πως οι ατάκες δεν κουμπώνουν μεταξύ τους,  αλλά αν το καλοσκεφτείς, ίσως  αυτή να ήταν  η κεντρική ιδέα του Όσα παίρνει ο άνεμος. Ο άνεμος ο ανακατώστρας. 

Και ίσως οι ζωές μας, αυτή την τρελή, επικίνδυνη εποχή, που θα περιγράφουν τα βιβλία Ιστορίας σε 50 χρόνια από τώρα, να μοιάζουν περισσότερο από ό,τι νομίζουμε με την  ζωή της νεαρής Σκάρλετ. 

 Όλα μπάχαλο, ένας κόσμος χαλασμένος, εντελώς λάθος,  τα πάνω κάτω, άλλος από αυτόν που η καλομαθημενη -κακομαθημενη Σκάρλετ Ο’ Χάρα είχε συνηθίσει να ζει και μια στάλα ελπίδας να  αχνοφαίνεται στο βάθος, εκεί που δύει ο ήλιος. 

Και όσο η ανθρωπότητα θα ψάχνει τρόπους για να μην πλήττει τις ατελείωτες ημέρες που έχει πέσει σε τεχνητή χειμερία νάρκη στην φωλιά της (που έφτυσε και αίμα για να τη χτίσει όπως την λαχταρούσε, με όλα τα κομφόρ), όσο θα αναζητά ταινίες στο netflix, συνταγές στο pinterest και θα κάνει  αστεία βιντεάκια και βιντεοκλήσεις με αγαπημένους που ζουν σε άλλες φωλιές κάπου κοντά ή και στη άλλη άκρη του κόσμου-παιχνίδια επιβίωσης-  τόσο εγώ θα σκεφτομαι την πεισματάρα Σκάρλετ και τον κυνικό Ρετ, εκείνο το φουστάνι από το ύφασμα της κουρτίνας, εκείνο το φιλί -(απόδειξη πως είμαστε ακόμα ζωντανοί στην σκηνή,  σαν ροκ συγκρότημα) και εκείνο το ηλιοβασίλεμα του Αμερικανικού νότου που έκρυβε μέσα στην τόση του μελαγχολία, μιαν υπόσχεση για καλύτερες μέρες που θα ‘ρθουν. 

” Το μεγαλύτερο σκοτάδι έρχεται πάντα πριν την αυγή”. Κοίτα να δεις που αυτές τις μέρες της κοσμογονίας όλα τα τσιτατα και οι κλεμμένες σοφίες της τσέπης που κατά καιρούς χρησιμοποιούσαμε για να κάνουμε τους έξυπνους εδώ μέσα, έχουν αποκτήσει άλλη αξία! 

Γιατί  τελευταία συνειδητοποίησα πως όλοι σκεφτόμαστε πάνω – κάτω τα ίδια πράγματα. Αυτή η κρίση, αυτός ο αόρατος εχθρός,  σαν να μας συντόνισε όλους σε μια και μόνη συχνότητα. Γελάμε με τα ίδια αστεία, κάνουμε τις ίδιες ευχές, φοβόμαστε τα ίδια πράγματα, έχουμε τις ίδιες αντιδράσεις. Ακόμη κι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους επαναστάτες… ενδόμυχα την τάση τους να συντονιστούν νομίζουν πως αντιπαλεύουν. Όμως ο παρονομαστής είναι κοινός. Ο φόβος. Για την ζωή μας, για το άγνωστο αύριο. Λες και το αύριο  θα μας συστηνόταν και ποτέ! 

-Γεια σου γλυκειά μου, είμαι το αύριο και ονομάζομαι Ρετ, Ρετ Μπάτλερ…