Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Κοιτάζω κάτω, τα δάχτυλα των ποδιών μου βουλιάζουν στα πολύχρωμα βότσαλα. Μισοκλείνω τα μάτια μου για να φιλτράρω το δυνατό φως του μεσημεριού. Ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του ουράνιου θόλου. Έχει κι ένα ήσυχο αεράκι. Από εκείνα που κουνάνε τα κρόσσια από τις παλιές ομπρέλες θαλάσσης που έχουν ξεθωριάσει με τον καιρό. Το βλέμμα μου χάνεται στην απίστευτη παλέτα των χρωμάτων της θάλασσας. Πέρα στον ορίζοντα. Πού βρέθηκαν τόσα μπλε;! Πού; Κανείς δεν είναι εκεί για να με δει που χαμογελάω. Καθώς περπατάω αρχίζω να χαζεύω την σκιά μου σε κάθε μου βήμα. Δεν ξέρω αν με ακολουθεί αυτή ή εγώ. Κοιτάζω τα χέρια μου, είναι γεμάτα με σπασμένα κοχύλια, κομμάτια από θαμπά γυαλάκια από μπουκάλια μπύρας και ολόλευκα στρογγυλά βοτσαλάκια που μοιάζουν με μικροσκοπικά μαρμάρινα γλυπτά. Ξυπόλυτη στην δική μου παραλία αναπνέω όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου. Ένα κουβαδάκι γεμάτο άμμο, μια βουτιά από τον μώλο, η ριγέ αλατισμένη πετσέτα, το σκουριασμένο λουκέτο της ομπρέλας, οι ξεφλουδισμένοι μου ώμοι, οι δερμάτινες σαγιονάρες, αγορασμένες από κάποιο νησί…

Ανοίγω τα μάτια μου και είμαι στο κρεββάτι. Μια νοσοκόμα εμφανίζεται ως δια μαγείας πάνω από το κεφάλι μου στο μισοσκόταδο. Μου μιλάει ψιθυριστά, ελέγχει τον όρο που τρέχει βασανιστικά αργά. Μου χαμογελάει και εξαφανίζεται όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Α! αυτές οι νυχτερινές είναι σαν τα αερικά! Να θυμηθώ ποια είναι και αύριο που θα φύγω να της χαρίσω ένα από αυτά τα ολόλευκα στρογγυλά βότσαλα που δεν ξέπλυνα ποτέ από τα αλάτια… Εκτός κι αν την είδα στο όνειρο μου. Εκτός κι αν στην πραγματικότητα βρίσκομαι στην παραλία και με πήρε ο ύπνος κάτω από την ομπρέλα με τα υπνωτιστικά κρόσσια! Υπάρχει πάντα κι αυτή η πιθανότητα…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr